Cat Stevens wordt op 21 juli 1948 in Londen geboren als Steven Demetre Georgiou.
Hij is het jongste kind van een Grieks Cypriotische vader en een Zweedse moeder, die uitbaters zijn van het restaurant Moulin Rouge nabij West End.
Het gezin woont boven het restaurant en blijft daar ook wonen als vader en moeder van elkaar scheiden.
Hij leert zichzelf thuis piano spelen en op 15-jarige leeftijd krijgt hij van zijn vader een gitaar, waarmee hij zich vaak terugtrekt op het dak van het ouderlijke huis en daar nummers naspeelt van zijn favoriete popgroep The Beatles.
Een vriendin vindt dat hij de donkere ogen van een kat heeft en zo verandert Steven zijn artiestennaam in Cat Stevens.
Hij schreef al op jonge leeftijd nummers en trad gedurende de jaren zestig op, zonder veel succes.
Op zijn 19e kreeg hij tuberculose en moest gedurende lange tijd naar het ziekenhuis. .
Tussen 1967 en 1977 verkocht hij zo’n 40 miljoen lp’s.
Zijn eerste single in de Top 40 was I love my dog, Stevens schreef dit over een teckel vond hij vastgebonden aan een paal vond toen hij jong was.
Toen niemand de hond opeiste, nam hij hem thuis en raakte gehecht aan hem.
Producent Mike Hurst, die eerder lid was van de Folk-Pop-groep The Springfields, hoorde Stevens het nummer spelen en adviseerde hem om het nummer op te nemen.
Stevens kreeg een record deal bij Dream record (een handelsnaam van Decca records opgericht als een showcase voor het Britse talent) en binnen 3 maanden werd dit een Britse hit en was de basis van zijn carrière.
Deze week is het nummer de Gouden terugblik in de BankShow.
Maandelijks archief: juli 2017
Porseleinendop.
Tijdens een wandeling zag ik een porseleinendop aan de kant van het voetpad liggen.
Er staat een rode tekst op A.J. Bakker Glasfabrikant, Amsterdam, Rotterdam, Groningen.
Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, de porseleinendop ging mee naar huis een speurtocht op het internet volgde.
Zo kwam ik er achter dat het hoofdkantoor van A. J. Bakker Glasfabrieken in Amsterdam was gevestigd, de fabriek in Nieuw Buinen en er in verschillende steden Amsterdam, Groningen en Rotterdam magazijnen waren.
Zo kwam ik op de site van Hugo van der Molen gescande papieren tegen die door de firma
werden gebruikt.
Op de volgende wikipedia website staat een artikel over de Nieuw-Buiner Glasfabrieken.
In beide fabrieken werden grote hoeveelheden flessen voor jenever en medicijnen gemaakt.
De Nieuw-Buiner glasfabrieken groeiden gestadig.
Samen hadden ze in 1857 tachtig arbeiders in dienst en in 1876 waren dat er 261 bij Thöne en 109 bij Meursing.
In 1906 werkten er bij Meursing 409 mannen en 172 vrouwen, waaronder vermoedelijk tientallen kinderen.
De sociale omstandigheden waren niet best.
Gedwongen winkelnering en andere vormen van binding aan de fabriek, waaronder met betrekking tot huisvesting, waren regel.
Thöne werd opgevolgd door zijn zoon Philippus Wolbertus (tot 1874) en van 1874 tot 1891 door een andere zoon Johan Hendrik.
Deze bepaalde bij testament dat hij zou worden opgevolgd door Anthonius Johannes Bakker.
In 1929 had deze fabriek 336 arbeiders in dienst.
Na het overlijden van Bakker in 1933 ontstond er verdeeldheid onder zijn erfgenamen.
Het bedrijf werd in 1937 overgenomen door de Vereenigde Glasfabrieken te Schiedam.
Nadat ook ‘Meursing’ werd overgenomen besloot het Schiedamse moederbedrijf de fabriek van Bakker c.s. te sluiten.
Wat een geschiedenis zit er achter de porseleinendop, dat toen nog al het glaswerk met de hand werd gemaakt, dat is in honderd jaar wel heel anders geworden.
De porseleinendop
De tekst.
1935 gravure.
Beugelflessen met de gemerkte beugeldop A.J. Bakker.
Van deze als een heupflacon halfrond geblazen flessen is onbekend wie de ontwerper was.
Het eerste gebruik van de beugeldop wordt bij Grolsch gedateerd op 1897.
De vinding zelf is van internationale herkomst.
De afsluiting met een rubberen binnendop werd al in 1875 gepatenteerd. Tsjechische en Duitse bierbrouwers pasten de beugeldop al vroeg toe.
Voedselverspilling.
Niet alleen de caissière werkt in de buurtsuup ook de vakkenvuller.
Want lege schappen kunnen niet in de winkel, ze moeten tot de nok gevuld zijn.
Klanten moeten verleid worden om te kopen, liefst heel veel.
Zo liep ik langs de vleesafdeling en een meisje was de vleeswaren aan het bijvullen.
Er stonden bakken vol verpakte vleeswaren en die moesten in de koeling worden gezet,
maar eigenlijk was het wat te veel en met wat duwen en pletten kreeg ze alle vleeswaren op hun plaats.
Toen ik dat zag kon ik het niet laten en vroeg aan haar:
“wordt dit nu ook allemaal verkocht, opgegeten?”
Het is te hopen, was haar antwoord en anders gooien we het gewoon weg.
Ik was niet verbaast van het antwoord, omdat het een bekend feit is dat een deel van de
producten in de buurtsuup worden weggegooid.
Maar ik schrok meer van het feit dat ze het zo makkelijk zei, zonder gevoel.
Misschien wel zelf bescherming van haar kant, want als je voedsel moet weggooien en je krijgt daar een rot gevoel door ga je er zelf onderdoor.
Zij werkt ook maar in opdracht van haar werkgever.
En die is de gene die daar verandering in moet brengen.
Of is dat te gemakkelijk gezegd?
Lunch in de afvalbak.
Caissière.
Volgens de Nederlandse taal is het een vrouw die achter de kassa en boodschappen afrekent.
De kassajuffrouw ontstond in Nederland zo rond begin 1900 en ze heeft het dus ruim honderd jaar volgehouden.
Maar door de digitalisering heeft ze al wat terrein moeten opgeven,
zo neemt het zelf scannen steeds meer toe.
En er zijn al een paar jaar plannen om de caissière helemaal te gaan vervangen
door een volledige zelfscan-supermarkt.
Zo kwam geenstijl.nl met een caissière trainingsvideo op de proppen.
Dan gaan de klanten die speciaal voor het contact van de caissière naar de buurtsuup komen gaan haar wel missen.
De omaatjes met hun portemonneetje de boodschappen afrekenen en een file veroorzaken achter de kassa en de caissière haar een helpende hand bied, gaan die ook mee verdwijnen?
Ook al vind je een caissière niet fijn in de omgang, ik denk dat geen contact nog erger is of je komt alleen voor de boodschappen naar de buurtsuup.
Deze grap kun je dan niet meer uithalen.
Van de Bank plaat.
Deze week een heel andere van de Bankplaat, dan geplant.
De reden is het stoppen van Radio ELS.
Op vrijdag 21 juli om 18.00 uur wordt het stil op de stream(s) en op 1485 Khz AM.
De van de Bank Plaat is deze keer:
Teach In met het nummer “Old Friend Goodbye”.
Aanstaande donderdag staat de nieuwe “Bankshow” op de “Bank’s Radio” pagina.
En de BankShow is op Donderdag te beluisteren bij:
Radio ELS.
Mocht je een verzoekje hebben, laat het Hans Bank weten,
hij zal deze dan meenemen in de uitzending.
Je verzoek kun je aanvragen tot aanstaande woensdagochtend 12.00 uur,
moet even onder de bank kijken of ik deze wel in mijn verzameling heb.
Trouwens daar haal ik de muziek altijd vandaan, soms onder het stof,
soms een blinde greep, als het maar goed in het gehoor ligt.
Wens je een goede week toe.
