Onderduiken.

Na de reacties op de log van gisteren zal ik een aantal verhalen plaatsen over de tweede wereld oorlog.
Het is een periode die ik gelukkig persoonlijk niet heb mee hoeven maken.
Maar als eerste generatie van na de oorlog heb ik er veel van meegekregen.
Mijn ouders vertelde er zelden over toen wij de kinderen jong waren, dat kwam pas later.
Blijkbaar wilde ze ons de pijn besparen.
Mijn vader was 18 jaar toen de oorlog uitbrak en was werkzaam bij Jan van Leyden een
zeildoekfabrikant .
Omdat mijn vader in ploegendienst werkte en de fabriek daar zeildoek moest produceren voor de Duitsers had hij vrijstelling om zijn fiets te houden en ’s nachts over straat te gaan.
Daar vertel ik morgen meer over wat het voordeel daar van was.
Maar hij moest ook regelmatig onderduiken omdat hij gezien zijn leeftijd te werk kon worden gesteld in Duitsland.
Wel tegenstrijdig maar hij moest daar wel rekening mee houden, aan een kant vrijstelling en aan de andere kant werkplicht in Duitsland.
Als er dan werd door gegeven dat de Duitsers razzia hielden dan vluchtte hij de weilanden in of ging naar de woning van van Leyden om te vragen of hij kon onderduiken in de fabriek,
die iets verder op stond.
Dat was nooit een probleem, maar hij vroeg het altijd netjes,
omdat er ook andere onderduikers zaten.
Hij ging dan naar de zolder in een van de gebouwen van de fabriek en hij vertelde dat er ook Joodse onderduikers zaten.
Door een raampje zagen en hoorde ze de Duitsers lopen, de laarzen waren namelijk beslagen met ijzer.
Maar daar heb ik ook nog een bijzonder verhaal over.
Mijn vader heeft zo de oorlog overleeft, opletten en verstoppen.


De woning van van Leyden jaren 50.

De fabriek .

19 gedachten over “Onderduiken.

  1. Nicole Orriëns

    Mijn moeder werd na de oorlog geboren, en kreeg altijd te horen: ‘Jij moet je mond houden, want jij hebt de oorlog niet meegemaakt.’

  2. Marlou

    Dag Hans,

    wat een goed verhaal en wat een mooie foto’s.
    Ik denk dat iedereen wel een goed verhaal heeft.
    Voor velen van ons zijn het ook zware en droevige verhalen.

    Gelukkig zijn we nu (een soort van) vrij!

    Groetjes van Marlou

    .

  3. די מריו

    Er zijn veel verhalen, maar ook nog vele verhalen die niet verteld zijn. En die moeten ook naar buiten komen. Elk verhaal is belangrijk.

    Love As Always
    di Mario

  4. mizzD

    Ja, iedereen heeft zo wel verhalen gehoord van groot- of eigen ouders.. het was een barre tijd. Zéker niét te vergelijken met waar we nu in zitten.. dit is in wezen een hele luxe ‘onvrijheid’.
    Wat een prachtige gevel heeft dat huis op die oude foto!

  5. Hilly Nicolay

    Steeds maar weer onder moeten duiken of weer op de vlucht.
    Wat een stuk onzekerheid maak je dan mee.

    Wat is er wat gebeurt in die tijd, koude rillingen als je het hoort of leest.
    Wat zullen de mensen blij geweest zijn met de bevrijding, bijna met geen pen te beschrijven die vreugde.

    Groet.

  6. Sjoerd

    Ieder uit die tijd heeft wel een verhaal te vertellen. Maar veel verhalen zijn nooit vertelt.

  7. klaproos

    wat een verhaal Hans, wat hebben de mensen veel meegemaakt hé.
    Vrijheid, je komt er pas achter als je het niet meer bent, wat het zeggen wil,
    prachtige oude foto’s Hans

  8. John

    Er is veel gebeurt in die tijd. Zo kwamen mijn opa en oma van moeders kant naar Nederland gevlucht waar ze goed werden opgevangen in die jaren.
    Gelukkig waren er toen een berg mensen die zich tegen de Duitsers verzet hebben.

  9. Skyblog

    Ondergedoken is best wel heftig geweest. Je verhaal interessant om te lezen hoe vroeger. Zo ging het vroeger. Het is overleven. Maar de oorlog was toen verschrikkelijk geweest. Moet niet aan denken. Ik hoop dit nooit meer komt. Het blijft aan herinnerd worden. De oude foto’s zie je hier goed. Dat je nog hebt…..Groetjes,

  10. ZON-nebloem

    mijn oma had vroeger ook zo van die verhalen, mijn moeder ook…
    ik hoop het nooit mee te maken
    -€en @->- voor jou.

Reacties zijn gesloten.