Gloria Gaynor geboren 7 september 1949 in Newark New Jersey, ze is een Amerikaans
zangeres, bekend door de discohit “Never can say goodbye” 1973 en “I will survive” 1979.
Haar ouders zijn Daniel Fowles en Queenie Mae Proctor en haar grootmoeder woonde in de buurt en was betrokken bij haar opvoeding.
Er was altijd muziek in ons huis schreef ze in haar autobiografie “I Will Survive”.
Ze vond het leuk om naar de radio te luisteren en naar platen van “Nat King Cole” en “Sarah Vaughan”.
Haar vader speelde de ukelele en gitaar en zong professioneel in nachtclubs met een groep
genaamd “Step ‘n’ Fetchit”.
Ze groeide op als een Robbedoes, een wildebras de oorzaak lag wel in het feit dat ze vijf broers had, maar geen zuster.
Haar broers zongen gospel en vormden met een vriend een kwartet.
Het was Gloria niet toegestaan om mee te zingen met de volledig mannelijke groep, noch met haar jongere broertje Arthur, omdat Gloria een meisje was en hij te jong was.
Arthur trad later op als haar tourmanager.
Het gezin was relatief arm, maar ze herinnert zich dat het huis gevuld was met gelach en geluk, en dat de eettafel openstond voor vrienden uit de buurt.
Ze verhuisden naar een woonproject in 1960, waar ze naar South Side High School ging.
“Al mijn jonge leven wilde ik zingen, hoewel niemand in mijn familie dat wist”, schreef ze in haar autobiografie.
Om haar moeder rustig te krijgen volgde bedrijfscursussen en ging naar een schoonheidsschool, maar de muziek bleef haar voorkeur houden.
Zo begon ze te zingen in een nachtclub in Newark, NJ., Waar ze werd aanbevolen aan een lokale band door een buurman.
Toen ze 19 jaar was tekende ze haar eerste platencontract
Ze was zangeres bij de jazz/pop-band genaamd de “Soul Satisfiers”, in de jaren 60.
Haar eerste solosingle in 1965 was “She’ll be sorry” met op de B-kant “Let me go baby” uitgebracht onder het Jocida label en gecomponeerd door “Lou Courtney”en “Dennis Lambert”.
Na enkele jaren optreden in lokale clubs en langs de oostkust van het land begon ze haar
opnamecarrière in 1971 bij Columbia Records.
Haar eerste echte succes kwam in 1975 met de release van haar album “Never Can Say Goodbye”, waarmee ze zich als discoartiest vestigde.De A-kant van het album bestond uit drie disco-songs “Honey Bee“, “Never Can Say Goodbye” en “Reach Out, I’ll Be There“, zonder pauzes
tussen de nummers in.
Deze 19 minuten durende dansmarathon bleek enorm populair te zijn, vooral bij dansclubs.
Alle drie nummers werden uitgebracht als singles via radio-edits en ze werden allemaal hits.
het album was instrumentaal gezien de introductie van discomuziek voor het publiek, voor vele was Gloria Gaynor de eerste artiest was die discomuziek opnam.
“Never Can Say Goodbye” werd de eerste hit in de de hitlijsten van het Billboard magazine en dat betekend ook dat zij de eerste is.
Voortbouwend op het succes van haar eerste album bracht ze later dat jaar haar tweede album “Experience Gloria Gaynor” uit.
Hoewel dit album ook succesvol was, was het niet zo populair als haar vorige album in de heersende muziek stroom.
Enkele van haar singles werden minder bekend omdat ze niet regelmatig op de radio waren te horen, zoals: “Honey Bee” (1974), “Casanova Brown” (1975), en “Let’s Make A Deal” (1976), werden wel hits in de clubs en bereikten de Top 5 in de Billboard disco hitlijsten.
Na haar album “I’ve Got You” uitgebracht in 1976, veranderde ze van hit productieteam
naar andere producties.
Hoewel dit in eerste instantie een goede zet leek te zijn, leken haar volgende producties haar vocale benadering en stijl niet te evenaren.
Dit zorgde ervoor dat de volgende albums, zoals “Glorious”, 1977 en “Park Avenue Sound” uit 1978, beschouwd worden als louter goede albums in plaats van uitstekende albums.
De jaren erna zou ze slechts enkele gematigde hits produceren.
Eind 1978 besteeg ze met de release van haar album “Love Tracks” opnieuw de hitlijsten vanwege haar nummer “I Will Survive”.
De tekst van dit nummer is geschreven vanuit het oogpunt van een vrouw die onlangs is gedumpt en tegen haar voormalige geliefde heeft gezegd dat zij zonder hem kan verder leven en niets meer met hem te maken wil hebben.
Het nummer werd een soort volkslied van de vrouwelijke emancipatie.
Interessant is dat het nummer oorspronkelijk de B-kant was toen het bij Polydor Records eind 1978 werd uitbracht.
Op de A-kant staat het nummer met de titel “Substitute”, toen een recente wereldwijde hit voor de Zuid-Afrikaanse meisjestroep “Clout”, deze werd beschouwd als een wees meer “radiovriendelijk” over dit nummer.
Want radio-dj’s draaiden de B-kant van de plaat en de reactie van het publiek dwong de platen uitgever de nummers om te draaien, zodat de daaropvolgende exemplaren van de single het populairste nummer op de A-kant werd geplaatst.
Eind 1979 bracht ze het album “I Have A Right uit” waarin haar volgende disco-hit “Let Me Know (I Have The Right)”, met “Doc Severinsen” van The Tonight Show fame op trompetsolo.
Het nummer werd in 1980 bekroond met de eerste en enige Grammy Award voor beste disco opnames (deze categorie werd kort na dat het disco tijdperk was verdwenen gestopt.
In 1999 gebruikte Pixar-animator “Victor Navone” het nummer om een buitenaardse videoclip te maken die een tijd lang een klein internetfenomeen was.
Ook al had ze moeite met het hebben van hits in de Verenigende Staten na haar nummer “I Am What I Am” kwam de meerderheid van haar volgende hits in de UK Singles Chart.
Tijdens de late jaren 1990 en de jaren 2000 keerde ze weer terug naar de Amerikaanse hitlijsten.
Zo bracht ze de volgende albums uit: “I Wish You Love” 2002 en “The Answer” in 2006 die goed werd ontvangen door haar fans.
Op 19 september 2005 werd Gloria, samen met haar Hit-nummer “I Will Survive”, tijdens een ceremonie in New York City opgenomen in de Dance Music Hall of Fame.
Ze heeft zelfs tijd gevonden om een autobiografie te schrijven getiteld “I Will Survive” die een onthullende reis is door haar leven.
Ze verleent ook steun aan tal van goede doelen, variërend van The Rita Hayworth Gala voor Alzheimer tot Revlon’s jaarlijkse Walk for Life.
Maar dit weekend is haar discohit Never can say goodbye de Gouden terugblik in de Bankshow.
Het nummer is geschreven door singer-songwriter “Clifton Davis”, hij schreef het eigenlijk voor “The Supremes”, maar hun platenlabel Motown Records vond het geschikter voor de “Jackson 5”.