Maandag was het ‘Blue Monday’, de deprimerendste dag van het jaar zegt men.
De commercie speelt er handig op in.
Maar met een dansje was je het ‘Blue Monday’ gevoel zo kwijt.
Alles is weer te beluisteren in de aflevering van de Bank Show.
Vol met verzoekjes, de brief, het weer en het verhaal.
Nu ook nu weer een gezellige aflevering met veel muziek.
Muziek om bij op de bank te hangen.
Het wachtwoord kun je krijgen door een persoonlijk bericht,
of via het reactie formulier op de weblog.
Welkom luisteraar bij een nieuwe aflevering van de “Bank’s Show”,
Ik wens je heel veel luisterplezier.
Op de pagina “Bank’s Radio” staat een player met alle shows die tot nu toe zijn gemaakt.

Dit weekend is “Neil Leslie Diamond” de Gouden terugblik, hij werd op 24 januari 1941 geboren als zoon van Joodse ouders.
Zijn vader is eigenaar van manufacturenwinkel, zijn moeder huisvrouw in Rose en Akeeba Diamond in Brooklyn, New York.
Vier jaar later verhuisde de familie Diamond, waaronder nu Neil’s jongere broer Harvey,
naar Cheyenne, Wyoming, waar zijn vader was gestationeerd bij het Amerikaanse leger.
Terwijl hij op de middelbare school zat, verhuisden ze terug naar Brighton Beach in Brooklyn.
Hij ontving een gitaar voor zijn zestiende verjaardag, een geschenk zou zijn leven voor
altijd veranderen.
Vanaf dat moment richtte hij zich op muzieklessen en later op songwriting.
Als tiener schreef hij zijn eerste song voor zijn vriendin Jaye Posner en het heette
“Hear Them Bells” en hoewel hij er nooit aan dacht om het op te nemen,
nam hij het vele jaren later op.
Op 18-jarige leeftijd componeerde hij een nummer met de naam “Blue Destiny” en hij wist zeker dat het een hit zou worden, maar het zou nog 8 jaar duren voordat dat moment kwam.
In 1962 tekende hij bij Columbia Records een contract en nam een nummer op met de naam “At Night”, dat niet werd gekocht.
Hij ging later naar New York university als pre-med student op een ‘fencing scholarship’,
maar songwriting bleef zijn eerste liefde in de muziek.
Hij verliet de universiteit zes maanden voordat hij afstudeerde om een functie als songwriter bij een uitgeverij te accepteren voor $ 50 per week.
Hij huurde uiteindelijk een kantoor op Broadway waar hij al zijn tijd aan het schrijven
kon wijden.
Zijn eerste smaak van succes kwam toen “Jay and the Americans” zijn deuntje, “Sunday and Me” opnemen.
Na enkele magere jaren werd hij benaderd door producenten “Jeff Barry” en “Ellie Greenwich”, een ontmoeting die leidde tot zijn uiteindelijke ondertekening bij Bang Records.
Tijdens zijn eerste sessie in 1966 nam hij “Cherry, Cherry”op,
wat zijn eerste hitsingle zou worden.
Het steeg naar nummer zes in de Billboard-hitlijsten en werd al snel gevolgd door nog twee
andere hitmakers, “Girl, You Be a Woman Soon” en “Solitary Man”.
Zijn reputatie als songwriter werd versterkt toen “The Monkees” zijn nummer “I’m a Believer” opnamen, het nummer stond wekenlang bovenaan in de Billboard hitlijsten.
Met zijn eigen opnames worstelden hij, zo ook zijn release uit 1967 van het countrynummer, “Red, Red Wine” werd een teleurstelling en zou niet succesvol zijn tot 1988 toen een band
genaamd “UB40” het in een reggaestijl opnam.
Bang Records werd rusteloos omdat hij er niet in slaagde meer nummers in de hitparade te plaatsen en toen ze er niet in slaagden een single genaamd “Shilo” uit te brengen, besloot hij over te stappen en tekende bij UNI-records in 1968 een contract en ‘Shilo’ kwam al snel in de top 40 terecht.
Vanaf toen begon voor hem een lange reeks hitrecords die in de hitlijsten kwamen, zoals met “Sweet Caroline”, een nummer dat in vele landen een hit werd.
Al snel volgde “Holly Holy” en “Brother Love’s Travelling Salvation Show”, die een hoogtepunt van zijn live shows werden.
Zijn eerste nummer één plaat kwam in 1972 uit met het nummer “Cracklin ‘Rosie”.
Gevolgd door met een andere nummer een “Song Sung Blue” evenals “I Am … I Said”.
Het was tijdens deze periode dat hij een klassiek album opnam voor die tijd, “Hot August Night”, dat live werd opgenomen op 24 augustus 1972, in het “Griekse theater”.
De reputatie van Diamond als een charismatische artiest groeide gestaag in de jaren zeventig.
In 1972 presenteerde de Schubert-organisatie hem in concert voor een recordsetting
van twintig uitvoeringen van een one-man show in het Winter Garden Theatre, waarmee hij de eerste superster uit het rocktijdperk werd die uitblonk op Broadway.
Op het hoogtepunt van zijn tournee populariteit, kondigde hij een sabbatical van het podium aan om meer tijd aan zijn familie te besteden, maar hij hervatte al snel het optreden
met recordbrekende tournees door Australië en Nieuw-Zeeland.
In 1973 tekende hij een contact bij Columbia Records, waarmee hij zijn grootste successen genoot. Zijn eerste release voor het label was het album “Jonathan Livingston Seagull”, werd zijn nummer twee aller tijden bestseller en verdiende hem Grammy en Golden Globe awards.
In 1974 bracht hij het album “Serenade” uit, wat de hit “Longfellow Serenade” opleverde.
In 1976 nam hij het platina-album “Beautiful Noise” op met producer “Robbie Robertson” en voormalig lid van “The Band”.
Aan het einde van de jaren zeventig kreeg hij veel aandacht en zendtijd zowel op de radio en tv.
In 1976 keerde hij terug naar het Griekse theater voor acht uitverkochte shows, wat resulteerde in zijn eerste tv-special en zijn tweede live-LP “Love At The Greek”die in 1977’s platina werd.
Begin 1978 werd hij gevraagd om het themalied te schrijven voor een tv-sitcom.
Toen de show werd afgewezen door de netwerken, besloot hij het nummer te bewaren voor een aankomend album.
Maanden later bracht een discjockey een zelfgemaakte opname onder de aandacht van hem.
Een ingenieur van een radiostation had zijn versie “You Don’t Bring Me Flowers” van zijn album gesneden en samengevoegd met een “Barbra Streisand” versie van hetzelfde nummer van haar album “Barbra Streisand’s Greatest Hits Volume 2”.
Het kreeg zo’n goede reactie, dat het station het aan hun afspeellijst toegevoegde.
Neil besloot het nummer opnieuw op te nemen met Streisand zelf, en binnen enkele weken na de release ging de single naar nummer één in de Verenigde Staten.
gevolgd met “I’m Glad You’re Here With Me Tonight” en “September Morn” om zijn reeks van RIAA gecertificeerde platina-albums voort te zetten.
In 1980 speelde hij niet alleen een rol in de remake van de filmklassieker “The Jazz Singer”,
maar componeerde en voerde hij het Multi platina soundtrackalbum van de film uit, met de hits “Love On The Rocks”, “America” en “Hello Again” Het titelnummer van zijn album “Heartlight” uit 1982 werd opnieuw een monsterhit, en in 1986 volgde hij zijn smash live dubbelalbum uit 1972, “Hot August Night” met “Hot August Night II”.
De jaren negentig dienden om zijn reputatie als een van de beste artiesten van zijn generatie te bevorderen.
Hij bracht het kerstalbum “Christmas Special” uit dat in 1992 in première ging op HBO en het jaar daarop op ABC-TV werd uitgezonden.
Volgens Amusement Business was hij de eerste van de meest bezocht concerten in de VS voor de eerste zes maanden van 1992.
Een tweede kerstalbum “The Christmas Album Vol II”, werd uitgegeven in 1994 en dupliceerde het succes van het eerste deel.
Ondertussen keerde hij in 1993 terug naar zijn roots met het album “Up On The Roof – Songs From The Brill Building”, met zestien van zijn favoriete popsongs uit de jaren vijftig en zestig, toonde de klassiekers door toptekst schrijfteams als “Goffin & King”, “Mann & Weil”, “Leiber & Stoller” en “Bacharach & David” die allemaal nauw waren geïdentificeerd met de Brill Building, het gerenommeerde hoofdkantoor van songwriters en uitgevers op Broadway in Midtown Manhattan.
In 1994 bracht hij het album “Live In America” uit, waarin zijn recordbrekende twee jaar durende “Love In The Round” wereldtournee werd gedocumenteerd, waarin hij op een 360 graden podium speelde, gebouwd in het midden van elke arena waar hij speelde.
Het project “The Tennessee Moon” volgde in 1996 en omvatte een tv-special en homevideo.
Het album van Tennessee Moon werd een hit in de hitlijsten en piekte op nummer drie en werd goud binnen zes maanden na de release.
Ook kwam in dat jaar het buitengewone 70-song “In My Lifetime” box-set met 37 hitsingles, 16 eerder niet uitgegeven vroege demo’s, alternatieve versies van bekende klassiekers, het nieuw geschreven en opgenomen titelnummer en een full-colour Boekje van 72 pagina’s met
uitgebreide aantekeningen in de voering, inclusief een interview met Diamond, scores van
zeldzame foto’s, een complete discografie en annotaties per nummer van Diamond.
Het was een passend pakket voor de blijvende artiest die al honderdtien miljoen platen
had verkocht en kassa records had neergezet op grote locaties over de hele wereld.
Terwijl het nieuwe millennium voorbij rolde, keerde hij de interpretatieve vocalist terug naar de film als inspiratie voor “The Movie Album – As Time Goes By” een verzameling met twee cd’s van twintig klassieke nummer uit de schatkamer van film muziek.
Trouw aan de geest en magie van Hollywood op zijn best, werd “The Movie Album – As Time Goes By” live opgenomen op Newman Scoring Stage van 20th Century Fox en geleid door
de legendarische filmcomponist / dirigent “Elmer Bernstein”.
Maar de uitstekende singer-songwriter merkt al snel dat zijn eigen songwriting dagen nog lang niet voorbij waren: “Ik ben de hele tijd bezig met het schrijven van nieuw materiaal”, zegt Diamond, “maar ik kijk ernaar uit om gewoon de nummers van “The Movie Album – As Time Goes By” te zingen, zonder me zorgen te maken over hoe het publiek op nieuwe materiaal,
omdat al deze nummers geweldig zijn om te beluisteren”.
In 2001 schreef Neil de soundtrack van “Saving Silverman”, een film over een trilband van Neil Diamond en bracht ook een nieuw album uit met de naam “Three Chord Opera”.
Hij kondigde aan dat bij hem de ziekte van Parkinson was gediagnosticeerd in januari 2018 en stopte met live optreden.
Hij verklaarde echter dat hij actief zou blijven en nieuwe muziek zou schrijven / opnemen.
Maar dit weekend is hij de Gouden terugblik met zijn top 40 hit, Sweet Caroline.

Vandaag is het ‘Blue Monday’, de deprimerendste dag van het jaar zegt men.
De commercie speelt er handig op in.
Maar met een dansje ben je het ‘Blue Monday’ gevoel zo kwijt.
De van de Bankplaat is deze week:
Alicia Bridges met het nummer “I Love The Nightlife (Disco ‘Round)”.

Aanstaande donderdagmiddag staat de nieuwe “Bankshow” op de “Bank’s Radio” pagina.
Mocht je een verzoekje hebben, laat het Hans Bank weten,
hij zal deze dan meenemen in de uitzending.
Je verzoek kun je aanvragen tot aanstaande woensdagochtend,
moet even onder de bank kijken of ik deze wel in mijn verzameling heb.
Trouwens daar haal ik de muziek altijd vandaan, soms onder het stof,
soms een blinde greep, als het maar goed in het gehoor ligt.
Wens je een mooie week toe.

Ramona,
ik hoor de missieklokken luiden.
Ze klingelen en bellen een lied van liefde.
Liefde brengt het beste in een mens boven.
Alles is weer te beluisteren in de aflevering van de Bank Show.
Vol met verzoekjes, de brief, het weer en het verhaal.
Nu ook nu weer een gezellige aflevering met veel muziek.
Muziek om bij op de bank te hangen.
Het wachtwoord kun je krijgen door een persoonlijk bericht,
of via het reactie formulier op de weblog.
Welkom luisteraar bij een nieuwe aflevering van de “Bank’s Show”,
Ik wens je heel veel luisterplezier.
Op de pagina “Bank’s Radio” staat een player met alle shows die tot nu toe zijn gemaakt.

“Eartha Mae Kitt” geboren in North, in de staat South Carolina op 17 januari 1927,
ze was een Amerikaans actrice en jazz-zangeres.
Ze groeide van uit een verwaarloosde jeugd in armoede, verhuisde op achtjarige leeftijd van South Carolina naar Harlem om bij een tante te wonen, naar roem als internationale ster.
Ze toerde internationaal tijdens haar late tienerjaren als onderdeel van een dansgezelschap en toen ontwikkelde ook haar zangact.
Eartha Kitt belichaamde het idee van een sex-kitten beroepszangeres, die bekendheid verwierf met een nachtclubact gericht op haar stiekeme aanwezigheid op het podium en haar pure stemgeluid.
Hoe graag ze ook volop genoot van de aandacht, projecteerde ze zich met het imago van een exotisch internationaal verfijnde zangeres, vooral omdat ze in verschillende talen zong.
Ze bracht haar fonkel nummers duidelijk tot hun recht en gaf de voorkeur aan teksten die haar afschilderden als het materiële meisje van haar tijd.
Haar persoonlijkheid was zo levendig en goed ontwikkeld dat ze gemakkelijk herkenbaar bleef tot ver na haar hoogtijdagen van de vroege jaren vijftig en dat hielp haar ook om succes
te vinden als actrice in films, tv en theater.
Zelfs als velen zich haar beste herinneren als een van de actrices om Catwoman te spelen in de “Batman” serie uit de jaren zestig, was ze altijd een cabaretier in hart en nieren, wiens act het beste kon worden vertaald in een live setting.
Ze tekende bij RCA een platencontract en scoorde ze verschillende hits in de periode 1953-1955, waaronder “C’est Si Bon“, “I Want to Evil” en “Santa Bab””, ze schakelde later over naar een acteercarrière.
Na haar scherpe kritiek op de Vietnam oorlog in 1968, kwam ze tien jaar op een zwarte lijst te staan in Amerika en verhuisde naar Europa om haar brood te kunnen verdienen.
In 1978 deed ze de voice-over in een tv-commercial voor het album “Aja” van de rockgroep “Steely Dan”.
Een van haar meer ongewone rollen was als “Kaa” in een BBC Radio bewerking uit 1994 van “The Jungle Book”.
Ook leende ze haar onderscheidende stem aan “Yzma” in “The Emperor’s New Groove”,
waarvoor ze haar eerste Annie Award won en reproduceerde haar rol in “Kronk’s New Groove” en “The Emperor’s New School”, waarvoor ze twee Emmy Awards won, en in 2007, nog twee Annie Awards voor stem acteren in een geanimeerde televisieproductie, “Kitt had Vexus” in
“My Life as a Teenage Robot”.
Ze keerde terug naar de VS in de jaren ’80 en ’90, zowel als actrice als zangeres in het
nachtclubcircuit.
In 2000 ontving ze een derde Tony nominatie voor haar werk in het muzikale drama
“The Wild Party”.
Ze bleef tot in de jaren 2000 optreden en opnemen, maar kreeg in 2006 de diagnose
darmkanker en ze stierf op eerste kerstdag 2008, in haar huis in Weston, Connecticut.
Haar dochter, Kitt Shapiro, besprak haar laatste dagen met haar moeder.
Dit weekend is ze de Gouden terugblik op haar geboortedag met het nummer:
Where Is My Man.