De bel gaat, hé dat komt niet vaak voor.
Dus sjok sjok naar de deur en daar staat een buurvrouw.
Dag buurman, dag buurvrouw.
Ik heb een probleem zegt ze en misschien kun je me helpen.
Zolang het niet medisch is kom ik al een heel eind.
Ze kijkt me vragend aan.
Ik namelijk geen dokter.
Oh, zo en ze moet lachen, nee mijn cv doet zo raar.
Nou, ik loop wel even mee.
Binnen aangekomen zegt ze, kijk dat ding doet zo gek.
En ze wijst naar de thermostaat, ik kijk ook op het display en zie dat deze in service stand staat.
Nieuwe ketel, nieuwe thermostaat is altijd wennen, zeker tegenwoordig met de digitale type.
Want als je de regelknop voor de temperatuursinstelling langer dan 3 seconden indrukt gaat deze in service stand.
Nu buurvrouw niet meer de jongste is en slecht ziet heeft ze de temperatuursinstelling te lang ingedrukt.
Voor mij makkelijk op te lossen, reset de ketel en dan wordt thermostaat ook gelijk gereset.
Wat was ze blij, de onrust was weg en …. mag ik je nog eens vragen als er wat is?
Geen probleem, deed je toch al.
Ze kan weer lachen en daar doe je het toch voor.

Weer de oude.

Ik pin soms wel eens contant geld, vorige week nog gedaan.
Soms makkelijk.
Dus ik doe mijn pinpas in de geld automaat.
Gaat deze op tilt en gaat opnieuw opstarten.
Gelukkig kwam de pinpas weer terug.
Na een tijdje wachten dacht ik kom wel morgen terug.
Staat er een vrouw achter me, dringt in principe voor en gelijk pinpas in de automaat.
Terwijl er met grote letters staat dat niet te doen.
Dus ik zeg: kijk maar uit straks ben je je pinpas kwijt!
Gaat ze ook nog op alle knoppen slaan.
Loopt ze boos weg en kijkt mij aan of het mijn schuld is.
Zeker een slechte nacht gehad.

De geldautomaat sluit af.

Opnieuw opstarten.

De boodschap ik toch duidelijk.

Was ik bij de buurtsuup en normaal staan er nu kinderen bij de deur voor de voetbalplaatjes, nu dus niet.
Dus bij het afrekenen staat een vrouw voor me die graag voetbalplaatjes wil hebben.
Nu had ik al een verzameling in mijn jaszak, dus vraag ik aan haar: ‘spaart u voetbalplaatjes voor de kleinkinderen?’
Nee voor mijn kinderen, beetje geïrriteerd.
Wat dom van me, ik had moeten vragen ‘spaart u voetbalplaatjes voor de kinderen?’
Maar het stapeltje voetbalplaatjes maakte alles weer goed.
Sorry mevrouw.

Denk laat ik eens het glas wegbrengen, werd weer eens tijd.
Je kent het wel potjes en nog meer potjes en een fles.
Aangekomen bij de glasbak, gooi ik het eerste potje in de glasbak, ik let niet op de omgeving.
Als ik het potje net door het gat van witglas gooi, hoor ik een vlak daarna achter de glasbak ‘plof’.
Hé dat is vreemd, het potje kan er toch niet aan de achterkant uitkomen.
Dus ik kijk achter de glasbak en zie een kleine vrouw gebukt staan en ze is net bezig de scherven van een gevallen potje aan het op te rapen.
Ik moest hard lachen en vertelde aan de vrouw wat ik dacht en waarom ik moest lachen.
We hebben er beide nog over na lopen lachen.
Waar een glasbak al niet toe kan leiden.