Even een tussenstand, ik vecht om terug te komen.
Mijn rug is dermate beschadigd van het ongeluk op mijn achttiende en de operatie achttien jaar later.
Dat men me niet meer kan opereren aan de huidige hernia.
Als men dat zou doen moet men te veel gezond spierweefsel verwijderen en zijn de gevolgen erger dan de kwaal.
Nu bezig met medicatie om de pijn te bestrijden en gebruik nu de medicijnen die ik vroeger ook gebruikte.
De andere pijnstillers hadden een negatieve invloed op mijn geestelijke gestel en ik durf deze niet meer te slikken.
Wel is er nog de mogelijkheid om injecties tegen de pijn te krijgen,
deze optie wordt nog overwogen.
weer starten bij de fysiotherapeut, om kracht op te bouwen.
lopen is nog steeds waardeloos, fietsen gaat wat beter.
Zo kom ik toch op plekken waar ik moet zijn, al ik het maar honderd meter verder.
Heb hulp gevonden om mijn zelfmedicatie onder controle te krijgen en daar ook in zwakke
momenten helemaal vanaf te blijven.
Ik weet het, misschien moet ik het niet allemaal schrijven, maar het is ook een poort voor
iemand die mee leest om een andere kijk op me te krijgen en me weer positief te gaan zien.
“On My Way Back Home” ik weet dat het gaat lukken.

Beste webbies,
Ben druk bezig om weer te herstellen van mijn Hernia.
Afstemmen medicatie en weer mobiel te worden.
Ben hard bezig, maar kan even niet zeggen hoelang alles gaat duren.
Maar zal me wel weer zien verschijnen tijdens het reageren op je weblog.

Groetjes, Hans Bank

Vandaag een dag met onderzoeken.
De taxi staat weer vroeg voor de deur, hoop dat ik het lichamelijk red.
Het gaat slecht met mijn gestel, lopen en van houding veranderen gaat heel slecht en is super pijnlijk
Maar vandaag onderzoek naar mijn hart, die is ook van slag
Dan nog een gesprek met de huisarts over de algemene ellende.
Voel me een zeilschip op zee, mee gaan met de wind en dan weer stilliggen als er geen wind is
Storm, depressies en dan je koers blijven volgen.
Ik heb alles afgezegd, ik kan het niet opbrengen, mijn lichaam is blijkbaar op.
Heb gisteren gedoucht sinds ik uit het ziekenhuis ben gekomen, het lukte maar net, bijna drie keer gevallen.
Gelukkig woon ik in een senioren complex en zijn er al hulpmiddelen bevestig om me aan vast te houden.
Gelukkig ben ik in mijn armen nog sterk anders had ik het niet gered.
Hoop dat het gesprek met de huisarts een nog betere oplossing geeft dan de laatste keer.

Zeilboten op mijn kasten

Gisteren aan het eind van de middag kwam de huisarts langs.
Ik heb mijn verhaal mogen doen en hij heeft me uitgelegd hoe ik er voorsta.
Niet goed, is de conclusie.
Ik zal blijvend gehandicapt blijven en hoe de toekomst er gaat uit zien is erg onzeker.
Hij heeft met externe hulp aangeboden en er komt een aanvraag voor mantelzorg.
Hoop dat het leven draagbaar blijft.
Hij is de eerste die vertelde waarom ik vaak val, de controle uit de rug is weg, dus mijn benen worden niet meer aangestuurd.
Hij verontschuldigen zich nog dat hij te laat was, maar dat was voor bestemd.
Ik kreeg net voor het bezoek van de huisarts een positief bericht van mijn oudste zoon.
En toen wist ik het dat de stekker en niet mocht.
Helemaal niet na de vele kaartjes die ik vandaag in de brievenbus vond, wat zijn webbies toch lieve vrienden.
Wat lief van Dien om de kaartjes actie op te zetten.
Ik probeer gewoon weer op de weblog verder te gaan zoals eerst, morgen een verhaal over Mathijs een kereltje wat me zoveel positieve kracht geeft.
Verder zal het afwachten zijn, maar ik probeer weer de draad op te pakken.
Na 18 jaar webloggen heb ik verdriet en geluk mee mogen maken, de laatste heb ik nu weer bijzonder vaak mogen ondervinden.