Categorie archieven: Bankje

Huismus.

14 reacties

Vandaag 20 maart is het de Internationale Dag van de huismus.
John had er op 16 maart 202 er een blog over geschreven.
Onder de titel: Waar zijn de mussen gebleven? Hier zitten er nog.
Mijn reactie op zijn blog was het volgende:
“In mijn jeugd zag je heel veel huismussen, in de koude winters schuilde tegen de schoorsteen om op te warmen en onder de dakpannen vonden ze hun nestplaats.
Voor voedsel was er altijd wel wat te vinden, zoals meelwormen onder de dakpannen of het graan in de polder.
Ik constateer ook al langere tijd dan de huismus in getallen is afgenomen.
De mus is het razendsnelle, kleine vogeltje dat in Nederland veelvuldig voorkomt.
Wat zeggen we, wereldwijd is het een van de populairste vogeltjes, en dat verdient zeker een
eigen Dag.
De World Sparrow Day draait om de wel 49 soorten mussen die er wereldwijd bestaan in de
familie van de familie Passeridae (een familie in de orde der zangvogels), waarvan de huismus de bekendste en meest voorkomende is.
Zo is er de mussenstartpagina, die allemaal draaien om de huismus.
Dit soort instanties en organisaties kijkt naar de status van de mus die wordt bedreigd door
klimaatverandering, stikstofproblematiek en vernietiging van hun leefgebied.
Mensen die werken met deze vogels kunnen op deze Dag samenkomen gaan netwerken en ideeën op doen.
Verwacht naast deze professionele samenkomsten ook rapporten in de media over hoe het gaat met de huismus en lokale natuurvereniging kunnen ook rondleidingen verzorgen of
voorlichtingen geven.
Over de huismus kunt u hier alles lezen.


De huismus verdwijnt uit onze steden.

Buurt nieuws.

Vandaag een overzicht van dingen uit mijn omgeving die ik wel met je wil delen.
Het is me wel een aantal maanden geleden de laatste Buurt nieuws blog.
Eigenlijk heb ik de winter ondergedoken gezeten.
Als het slecht weer is en ik moet niet naar buiten dan ga ik niet.
Er was meer mist dan sneeuw de afgelopen winter.
Maar er was toch sneeuw genoeg om van te genieten.
Een rondje buiten is goed voor een mens.
De dieren komen weer voor de dag als de temperaturen stijgen.
De kademuur heeft regelmatig onderhoud nodig inverband met verzakkingen.
Zo is er een grootschalige reparatie aan de kademuur bij Huize Hehenkamp, een van de
karakteristieke muurhuizen, die verzakking vertoonde door het instorting van de muur.
Eerst waren er tijdelijk Big bags en een damwand geplaatst om de kademuur te ondersteunen.
De werkzaamheden vorderen goed mede door het goede weer.
De wijk Nieuwland ziet er in de zon ook prachtig uit.
Het is de korstste weg vanaf de Patriciërslaan richting de woontoren Watersteeg.
Terug via het Brinkenpad richting Kattenbroek even bij de vijver kijken.
Onderweg een foto van het voormalig Ouderencentrum ‘Labyrinth-De Drietand’ dat op 1 januari 2012 de deuren moest sluiten.
De sluiting is het gevolg van bezuinigingen door de gemeente.
Aangekomen bij de vijver waar het rustig was en enkele genoten van het voorjaarszonnetje.
Heb ik zelf ook maar gedaan, je komt er wel van bij.


Er was meer mist dan sneeuw.


Er was wel vorst en ijs, brugetje Zocherpad.


De Aalscholver weet waar de vis zit.


Kademuur reparatie vanaf de Sint Jorisbrug.


Door in de gracht een ponton te plaatsen kan men vanaf het werk verrichten.


Het Hof van Duurzaamheid straalt in het voorjaarszonnetje.


Vanaf de Patriciërslaan richting de woontoren Watersteeg.


Ook het dak van de woontoren Watersteeg heeft onderhoud nodig.


Terug via het viadukt het Brinkenpad richting Kattenbroek.


Het voormalig Ouderencentrum ‘Labyrinth-De Drietand’.


Bij de vijver aangekomen was het rustig.

Het voorjaar.

Hatsjie, niezen, proesten en een loopneus.
Papierenzakdoekjes zijn niet aan te slepen.
De neusspray doet zijn werk.
Ben ik ziek, griep of is het gewoon voorjaar?
De snotter periode is alweer een tijdje bezig.
Buiten zonnig en fris, ik ga mijn neus weer achterna.
Hoe zal het weer in maart verlopen, zonnig en droog?

Tandarts Controle.

Gisteren de halfjaarlijkse controle van mijn gebit gehad bij de tandarts.
Twee weken ervoor was ik al bij de mondhygiëniste en die was tevreden over de verzorging van mijn gebit.
Nu ben ik heel zuinig op mijn gebit, want een kunstgebit is ook maar een noodoplossing.
Tegenwoordig is het afspreken bij de tandarts of mondhygiëniste een stuk eenvoudiger en
gemoedelijker dan in mijn jeugd.
Als ik toen een afspraak wilde maken bij de tandarts moest je heel vroeg opstaan.
Om dan om half zeven in de ochtend naar de tandartsenpraktijk toe gaan,
aansluiten in een rij met kuchende, hoestende en zuchtende en kreunende patiënten die ook voor die dag een afspraak wilde maken.
vraag me af of de buren van de praktijk het vroege bezoek van de patiënten niet hinderlijk
hebben gevonden.
Om zeven uur ging de deur open en stond er een tafeltje met papiertjes met een bepaald
tijdstip erop, daar kon je dan een geschikt tijdstip van meenemen.
Dan ging ik weer terug naar huis en kon die tijd wachten tot ik weer terug kon voor de
behandeling.
Zo liep je al vroeg te stressen, want ik had een slechte ervaring met de vorige tandarts gehad.
Gelukkig was het vertrouwen al snel terug in de nieuwe tandarts en dat verzachte dan weer het vroege opstaan.
Ik weet nog dat de tandarts stopte met het ophalen van papiertjes in de vroege ochtend en overstapte naar een ander afsprakensysteem, een zucht van verlichting ging door de
wachtkamer.
Denk dat zijn vrouw er wel achter heeft gezeten, want zij deed altijd stipt om zeven uur de deur open in haar duster.


Gelukkig ging het bij mij vriendelijker toe.

Station Smallepad.

Soms word je verrast over iets wat je terug brengt naar je kinderjaren, zo ook een filmpje over Station aan het Smallepad in Amersfoort uit de jaren zestig.
Ik schreef al eens een logje over Station Smallepad, dat was op 1 september 2021.
Het station was toen het centraal station van Amersfoort en ook het knooppunt van sporen die onder andere naar het oosten van het land voerde.
Als we als gezin op vakantie gingen namen we de trein en zo reisden we vanuit Noord-Holland naar het Oosten van het land.
Dat was een groot avontuur in die tijd, als kind voelde het alsof je een wereldreis ging maken.
wat was er veel te zien vanuit de trein.
Dan kwamen we aan in Amersfoort centraal station en moesten we overstappen,
als er tijd genoeg was en die was er nog in die jaren, gingen we altijd wel iets drinken bij de spoorrestauratie.
Toen was geluk heel gewoon, we verwachten niet veel, maar kregen het wel.


Station Smallepad jaren 60.