Mag ik even, dat kwam in me op toen ik iets telefonisch wilde regelen.
Misschien herken je het nu al, maar het gebeurd nogal eens.
Ik zal het algemeen houden, maar het kan ook specifiek zijn.
Daar ga ik, je belt naar een instantie omdat je iets geregeld wilt hebben.
Dit doe ik niet zomaar, eerst heb ik de website van de instantie helemaal doorzocht om een
antwoord te vinden.
Niet gevonden, dan blijft de telefoon de enige oplossing.
Dat verloopt prima, na een uitgebreid menu waar je wel honderd keuzes heb kom ik bij een mens terecht.
Dat wordt een leuk en warm gesprek, als ik de telefoniste krijg te spreken.
Ze belooft me een terugbel gesprek met de juiste persoon.
En inderdaad, in de loop van de dag wordt ik gebeld door de instantie.
Die is goed op de hoogte van de situatie en in een goed bedoelde vloedgolf van wat er mogelijk is wordt er al bijna beslist wat mijn mogelijkheden zijn.
Allemaal prima, maar mijn wens is toch iets anders en daar wordt helemaal niet op ingegaan.
Het kan zijn dat de ze er helemaal in op gaat voor een goede service en net dat extra dingetje vergeet.
Dus ik vraag “Mag ik even”, want mijn wens ligt toch ergens anders dan u voorstelt.
Even is het stil aan de andere kant van de telefoonlijn.
Dan klinkt de opgewekte stem, oh, maar dat is geen probleem, ik regel dat gelijk.
In no time is alles geregeld en het verzoek is om ter zijner tijd Terug te bellen of alles goed is verlopen.
Na het gesprek ben ik een beetje overdonderd, een mens aan de telefoon gehad en dan nog eens een die van wanten weet en bereid is te luisteren.

Het bestaat nog ‘menselijk contact’.