Na de humor op de bordjes met spreuken is het tijd om te werken.
Maar wat is werken, ook mensen laten genieten van humor is een baan.
Een betaalde baan geeft je trouwens meer mogelijkheden om leuke en noodzakelijke dingen te kunnen doen.
Door de corona zijn we wel op de feiten gedrukt, niet meer uitgaan, niet naar de kapper in de rij staan om een brood te kopen.
De gevolgen zijn nog niet voorbij.
Door het te kort aan materialen en vakmensen loopt de maatschappij een achterstand op.
Zo zit ik zelf al een half jaar te wachten op de levering van elektronica voor de modelspoorbaan.
Vroeger werd veel arbeid nog handmatig verricht, toen was het gebruik van machines niet zo ver doorgevoerd als tegenwoordig.
Zo zijn er ook oude beroepen te zien in het museum Oud Soest, ik laat ze voorbij komen.
Niet alle oude beroepen zijn uitgestorven, nu is het vaak een specialisme.
Na de laatste ronde, nog maar een kopje koffie en toen weer richting thuis.
Het was weer een leuk en gezellig bezoek, de mensen zijn er altijd vriendelijk en bereid je
te helpen waar nodig.
Heb je een overzicht van het museum gegeven, omdat het vele herkenbare herinneringen zijn.
Als je ooit eens in de omgeving bent, raad ik je een bezoek aan.
Even terug in de tijd, “toen geluk heel gewoon was”.
Museum oud Soest.

Gisteren de wand spreuken op bordjes, maar ook de kapper.

Naast de kapper, de klompenmaker.

In de spiegel al te zien, de smederij.

Elektriciteit we kunnen steeds minder zonder.
>
Een gloeilamp van 300 Watt kom je niet meer tegen.

Hijsmateriaal en een blauwe balgpomp, werd vaak bij de waterleidingbedrijven gebruikt.

De schoenmaker is nog niet helemaal uitgestorven.
>
Net als de rietdekker, maar is nu een luxe product.

De leiddekker, vele monumenten hebben het als dakbedekking.

De bakker, kan ook niet meer zonder een moderne oven.

Zonder schilder is het ook maar een kaal bestaan.

Wie kent deze driehoekjes?
Daarmee werd het vensterglas mee vast gezet in de sponning en
daarna stopverf er over heen gesmeerd.

De koperslager, ook dit beroep bestaat nog.

Toch kunstig gemaakt.

De kaasmakerij, zoals het vroeger ging.

Honning verzamelen door de Imker.

De PTT (Post, Telegraaf, Telefoon) toen veel meer post in de brievenbus.

Ik kijk nog even om.

Nee hoor, ik heb nog een paar bordjes met spreuken en soms best om te lachen.
De bordjes met spreuken hebben een hele geschiedenis,
te lezen op de website verdwenensoest.nl.
De spreuken moet je echt in de tijd zien dat ze werden bedacht, tegenwoordig zouden sommige spreuken het nodige stof doen opwaaien.
Maar die heb ik juist niet gefotografeerd, dan moet je zelf maar afreizen naar Soest.
Trouwens mocht ooit willen genieten van oud Soest of gewoon hoe het vroeger ging is
het museum echt een bezoek waard.
Zo gingen de spreuken in verschillende talen en in grote getale de wereld over.
Voor vele, ook van uit het buitenland, was het een plek om een bezoek aan de brengen.
Het Spreukenhuisje werd een publiekstrekker.
Het Spreukenhuisje aan het Kerkpad, dat vooral in de jaren vijftig en zestig tot grote bloei kwam, werd in 1970 gesloopt.
Hier volgt nog een overzicht van de bordjes met spreuken en morgen?
Laat je verrassen.

Concours hippigue 1954.
>
Handtekening achter op het schaaltje.

Vitrinekast, met bordjes, schaaltjes en asbakken.

>

De achterwand met nog meer spreuken op bordjes.

Nou, belooft en nu het hoekje om en de bordjes met spreuken lachen je toe.
De bordjes met spreuken hebben een hele geschiedenis, te lezen op de website:
verdwenensoest.nl.
Oprichters waren het echtpaar Greta Klaar uit Bussum en Johannes Diederick Bouwens uit Amsterdam.
De pottenbakkerij werd toen abrupt gesloten na een tragisch ongeval met een werknemer.
Het spreukenhuisje met bordjes voorzien van spreuken van de pottenbakkerij “de Vlieguut”.
De pottenbakkerij bestond al sinds 1938 in Bussum en verhuisde in 1946 naar Soest.
De pottenbakkerij werd in het hele land bekend doordat op de muren van het Spreukenhuisje foutief gebakken bordjes of fout getekende spreuken met plaatjes, die allemaal met de hand werden geschilderd, buiten tegen de gevel werden gemetseld.
Hier volgt een klein overzicht van de bordjes met spreuken en morgen?
Laat je verrassen.

Het nagebouwde Spreukenhuisje.

Een wandje met spreuken.

Een begeleidende tekst, of waarschuwing?

>

>

Zo is het, morgen verder?

De telefoon wees me de weg, net als dat op andere manieren wel meer gebeurd.
Tegenwoordig worden we overspoeld door media, radio, tv, podcast kort weg sociale media en natuurlijk krant.
Er was een tijd dat religie een belangrijke rol speelde in de maatschappij, ook in Soest.
De komst van radio bracht daar onder andere verandering in,
de mens kreeg ook een ander geluid te horen.
Daarnaast stonden andere ontwikkelingen ook niet stil,
de maatschappij was en is aan verandering onderhevig.
Blijkbaar had ik ergens in mijn enthousiaste de instelling datum op de foto geactiveerd, het leek een duivels verzoeking te zijn, waar ik later pas achter kwam.
De fototoestellen met nog een analoog filmrolletje hadden daar nog geen last van.
Ook een periode die een groot deel van mijn leven heeft bepaald, ik word echt oud.
Daar kun je de brandweer wel bij halen maar er valt weinig te blussen aan ouder worden.
Geen oorlog houdt dat tegen, vele werden daar juist niet ouder door.
Dan zie ik het dakraam en herken het van uit mijn kinderjaren, in de nacht moest het echt goed verduisterd worden anders sliep ik niet.
Het zelfde dakraam speelde ook tot de verbeelding bij het liedje Ritme van de regen gezongen door Rob de Nijs uit 1962.
Als je het hoekje omgaat, ben je er niet meer.
Maar volgende keer als we het hoekje omgaan zijn we er dan echt, bij de bordjes met spreuken.

Religie maar nog niet op zolder.

Doopfond.

Oude radio’s, toen nog het middelpunt van het gezin.

Kijken en luisteren maakt dorstig, dus een machine om flesjes limonade te vullen.
>
De analoge fototoestellen, rechts boven de AFGA box.

Analoge filmrolletjes, wie kent ze nog.

Ontwikkelen, vergroten en verkleinen, alles met de hand.
>
De Soester vrijwillige brandweer.

Petje af.

De tweede wereld oorlog ging aan Soest niet voorbij.

Afdeling luchtbescherming.
>
Communicatie was net zo belangrijk als een goede propelor.

Het dakraam met herinneringen, zelfs in het museum.

Na geland te zijn van het glas en lood zetten, ging het bezoek verder door het museum.
Wel een leuk museum is het met veel spulletjes uit mijn jeugd.
Neem nu het winkeltje ik zie me er zo weer staan bij de Kruidenier Heijne in Krommenie.
Die meneer heeft zijn winkeltje tot eind toe, tot in de jaren zeventig op deze manier gedreven.
Of de wagenmakerij met wagens en gereedschappen.
Het slijpmachinetje op de plank, mijn opa had die ook staan in het schuurtje in de groente en fruittuin.
Als ik daar was het een feest om aan het slijpsteentje te draaien, en wat ging hij snel.
Het was toen een van de weinige dingen om mee te spelen die ook echt beweging maakte.
Ik heb er toch even aan gedraaid om toen weer eens te beleven.
De schoolplaten werden bij mij op de lagere school nog gebruikt, ze waren aan de hand van de wel bekende meneer Isings die in Soest heeft gewoond.
Hij woonde vrijwel zijn gehele leven in huis d’ Opgang , daarna bewoond door zijn dochter en het huis staat er nog steeds, verscholen achter groen.
De schoolplaten vond ik altijd prachtig om te zien en om bij weg te dromen.

Het winkeltje, zo ging het toen.

Bekende blikken en blikjes.

De dam van Amsterdam.

De zaal met wagens, karren en wagenmakerij.
>
Zie je alleen nog folklorisch op straat verschijnen.

Het slijpmachinetje, met boormachinetjes,
waar je maar moeizaam een gaatje kon boren.

Gereedschap waarmee men een wagen bouwde.
>
Het maken van een wagenwiel.

Een hoed en dekentje, men kon op sjiek.

Een bakelieten wandtelefoon, met moderne techniek brengt me verder.