Ik ben niet zo’n televisie kijker en soms moet ik me er echt toe zetten om een film te zien.
Vaak komt er te veel innerlijke emotie boven.
Zo ook de film over Elizabeth Smart op SBS 9 van afgelopen zondag.
Maar na verloop van tijd viel ik in een verdieping van haat tegen de personen die haar
jonge leven aantastte.
Ik heb gehuild omdat iemand dit niet verdiend, of je nu jong of oud bent.
Want de 14-jarige Elizabeth werd in juni 2004 door religieuze fanaat Brian David Mitchell uit haar huis in Salt Lake City ontvoerd.
Met de hulp van zijn verknipte handlanger Wanda Barzee wordt Elizabeth opgesloten,
uitgehongerd, gedrogeerd en verkracht.
Zij onderwerpen haar aan bizarre religieuze rituelen tot ze negen maanden later haar eigen redding mogelijk maakt.
Zo blijkt maar weer dat God vaak voor het karretje wordt gespannen om het verderfelijk in mensen naar boven te nalaten komen.
Als ik een wapen of met gewoon mijn handen zou hebben kunnen gebruiken zou ik deze
onmensen om het leven hebben gebracht, geheel tegen mijn innerlijke persoon.
Wat een sterkt meisje is het geweest en gelukkig heeft ze het overleeft en nu moeder van twee mooie kinderen.
Zo verdrietig om te lezen dat de vrouwelijke belager voortijdig is vrij gekomen.
Ik hoop dat de God waar ze zich achter verscholen hebben ze zal laten branden in de hel,
minder verdienen ze niet.

Na de reacties op de log van gisteren zal ik een aantal verhalen plaatsen over de tweede wereld oorlog.
Het is een periode die ik gelukkig persoonlijk niet heb mee hoeven maken.
Maar als eerste generatie van na de oorlog heb ik er veel van meegekregen.
Mijn ouders vertelde er zelden over toen wij de kinderen jong waren, dat kwam pas later.
Blijkbaar wilde ze ons de pijn besparen.
Mijn vader was 18 jaar toen de oorlog uitbrak en was werkzaam bij Jan van Leyden een
zeildoekfabrikant .
Omdat mijn vader in ploegendienst werkte en de fabriek daar zeildoek moest produceren voor de Duitsers had hij vrijstelling om zijn fiets te houden en ’s nachts over straat te gaan.
Daar vertel ik morgen meer over wat het voordeel daar van was.
Maar hij moest ook regelmatig onderduiken omdat hij gezien zijn leeftijd te werk kon worden gesteld in Duitsland.
Wel tegenstrijdig maar hij moest daar wel rekening mee houden, aan een kant vrijstelling en aan de andere kant werkplicht in Duitsland.
Als er dan werd door gegeven dat de Duitsers razzia hielden dan vluchtte hij de weilanden in of ging naar de woning van van Leyden om te vragen of hij kon onderduiken in de fabriek,
die iets verder op stond.
Dat was nooit een probleem, maar hij vroeg het altijd netjes,
omdat er ook andere onderduikers zaten.
Hij ging dan naar de zolder in een van de gebouwen van de fabriek en hij vertelde dat er ook Joodse onderduikers zaten.
Door een raampje zagen en hoorde ze de Duitsers lopen, de laarzen waren namelijk beslagen met ijzer.
Maar daar heb ik ook nog een bijzonder verhaal over.
Mijn vader heeft zo de oorlog overleeft, opletten en verstoppen.

De woning van van Leyden jaren 50.

De fabriek .