De Gouden terugblik voor dit weekend is een zanger die ik nog heel goed kan herinneren, zeker de song die ik heb gekozen.
Weet nog uit mijn jeugd als iets goed ging, er wel werd gezegd dat het “Louis Prima” was.
Toen ik tegen Chris de buurman vertelde welke artiest in de Gouden terugblik kwam, noemde hij direct de titel van de song.
De zanger “Louis Prima” werd geboren op 7 december 1911, in New Orleans, Louisiana.
Hoewel hij aanvankelijk eerst op viool speelde, schakelde hij toch over op de trompet en begon hij al jong te spelen in stadions.
Halverwege de jaren dertig was hij op verzoek van bandleider “Guy Lombardo” en verhuisd naar New York City en richtte hij zijn eigen band “The New Orleans Gang” op.
Tegen het einde van de jaren dertig ging hij een van de bigbands die bekend stond als het “Gleeby Rhythm Orchestra” leiden en waarmee hij ook platen opnam.
Hij werd niet alleen heel bekend door zijn trompetspel en sterke song teksten, maar ook
vanwege zijn emotionele bariton stem en als zodanig werd hij wel vergeleken met de iconische trompettist en zanger “Louis Armstrong”.
Halverwege de jaren dertig componeerde hij een van de bekendste nummers in de populaire jazzgeschiedenis het pulserende, oorspronkelijke “Sing, Sing, Sing” wat een grote hit zou worden voor “Benny Goodman”.
Prima verscheen ook in films als “You Can’t Have Everything” uit 1937 en “Rose of Washington Square” uit 1939.
Na de Tweede Wereldoorlog scoorde hij een aantal hits waar zijn Italiaanse afkomst een rol in speelden met een humoristische trekje, waaronder “Angelina”, “Felicia No Capicia” en
“Josephina, No Leana on the Bell”.
In 1947 ontmoette hij “Dorothy Keely” een jonge jazz-zangeres uit Virginia.
Ze trad uiteindelijk toe tot zijn band en kreeg de artiestennaam “Keely Smith”.
De twee huwden, waarbij ze de vierde echtgenoot van Prima werd.
Het geestige man en vrouw duo stonden bekend om hun ontwapende gesprekken op het
podium, omdat Smith een koele, kalme aanwezigheid vertoonde wat haaks stond op Prima’s drukte en capriolen.
Na een periode van beperkte activiteit werd het duo halverwege de jaren vijftig een van de grootste acts in Las Vegas met een tour-de-force, opwindende act die bekend staat als
“The Wildest”.
Hun wedergeboorte kwam gedeeltelijk voort uit de invloed van “Sam Butera”, een saxofonist die ook uit New Orleans kwam.
Butera creëerde een sonisch palet voor Prima’s nieuwe begeleidende band “The Witnesses”, dat een fusie werd van geluiden met de nadruk op een willekeurige beat.
Prima debuteerde in 1956 bij Capitol Records met zijn band The Wildest, met grote hits als
“Just a Gigolo / I Is not Got Nobody”, “The Lip”, “Buona Sera” en “Jump Jive an’ Wail”.
Zo nam hij verschillende albums op bij Capitol records.
Samen met Smith wonnen ze in 1958 een Grammy award omdat ze samen werkten in de film “Hey Boy! Hey Girl!” en het volgende jaar en zongen ze bij de inauguratie van president
John F. Kennedy.
Ondanks de vele successen die ze samen hadden gescheiden ze in 1961.
De act van Prima en Butera werd al snel aangevuld door zangeres “Gia Maione”, waarmee hij in 1963 trouwde.
Ook werkte hij mee aan de Walt Disney’s animatiefilm “The Jungle Book” in 1967, waarin hij de stem van de swingende koning van de apen koning Lowietje insprak.
Zijn klassieker “I Wan’na Be Like You” met zijn bewegingen en die zijn band werkte als inspiratie voor Disney animators, de zogenaamde The Monkey Song.
In 1977 nam hij nog nummers op voor de Disney film “The Rescuers” die pas in de jaren 2000 werd uitgebracht.
In 1975 onderging hij een operatie om een hersentumor te laten verwijderen maar kwam in een coma terecht, waarin hij bleef tot zijn dood in 1978.
Na zijn dood werd hij begraven op de begraafplaats Metairie in New Orleans, Louisiana, in een crypte van grijs marmer met daarboven de engel Gabriël.
De inscriptie op de deur van de crypte citeert de tekst van een van zijn liedjes: “Als het einde komt, ik weet het, zeggen ze allemaal ‘gewoon een gigolo’ terwijl het leven zonder mij doorgaat”.
Maione zijn vrouw bleef achter met hun kinderen “Louis Jr.” en “Lena”, die beiden een muzikale loopbaan volgden.
Zijn vrouw Maione heeft hard gewerkt om het Prima-landgoed te behouden en hielp zijn erfenis levend te houden in de canon van de popcultuur, inclusief toezicht op de rechten van het gebruik van zijn muziek in een aantal films waarin zijn muziek is opgenomen.
In 1999 verscheen een documentaire over het leven van de muzikant, met de titel “The Wildest”.
Als waardering voor zijn werk werd hij Postuum opgenomen in de Big Band en Jazz Hall of Fame in 1993 en in 2008 Postuum opgenomen in de Louisiana Music Hall of Fame.
En op 25 juli 2010 een ster op de Hollywood Walk of Fame voor zijn werk als artiest ontvangt.
Maar dit weekend is hij de Gouden terugblik met zijn bekendste nummer.