Dit weekend is de gouden terugblik een persoon met meerdere talenten, na het beluisteren van het gekozen nummer herkende ik hem weer.
“Norman Smith” was een man die twee zeer verschillende carrières in muziek genoot, eerst als een top opnametechnicus en later als een popzanger die top tien hits scoorde in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk.
Smith werd geboren in Noord-Londen, Engeland op 22 februari 1923, en diende tijdens de Tweede Wereldoorlog als zweefvlieger in de Royal Air Force.
Na de oorlog begon hij zijn interesse in muziek, het bespelen van drums en piano met
verschillende traditionele jazzcombo’s.
Smith zijn carrière als jazzmuzikant is nooit echt van de grond gekomen en in 1959 nam hij een positie in als opnamemedewerker aan de EMI Abbey Road opnamestudio in Londen.
In die tijd huurde EMI geen leerling-ingenieurs meer in die ouder waren dan 28 jaar, dus de
35-jarige Smith paste zijn leeftijd maar aan.
Hij begon als een tape operator en was soepel genoeg om een balans te vinden tussen
ingenieur en samen te werken met EMI medewerker “George Martin”.
Smith zat aan de knoppen toen een sjofele jonge beatcombo uit Liverpool naar Abbey Road kwam om een auditie voor Martin op te nemen; Mede dankzij het enthousiasme van Smith voor het nummer “Love Me Do” koos Martin ervoor om “The Beatles” te contracteren voor een
platencontract.
Van 1962 tot 1965 was Smith de rechterhand van George Martin in de studio, bewerkte hij alle opnamesessies van The Beatles en verdiende hij de bijnaam “Norman Normal” van
“John Lennon”.
In 1966 stelde EMI Smith aan tot A & R-man en -producer en stelde hij “Pink Floyd” onder
contract op het EMI label, produceerde hij hun eerste twee albums en ook het baanbrekende conceptalbum “S.F. Sorrow” en “several” en ook nog diverse lp’s voor “Barclay James Harvest”.
In 1972 besloot Smith enige tijd vrij te nemen bij de opnamestudio om een solo artiest te
worden, hij was duidelijk beïnvloed door klassieke pop- en jazzklanken en het tijdperk van de Britse musicalzaa.
Zo nam hij de artiestennaam “Hurricane Smith” aan, die hij had overgenomen uit de titel van een film die hij leuk vond en nam hij een handvol sentimentele, ouderwetse deuntjes op die hij zelf had geschreven en die hij met zijn warme, enigszins ruige stem uitvoerde.
Een van de nummers “Oh Babe, What Would You Say?” werd een verrassingshit in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, en plotseling werd de opnametechnicus van middelbare
leeftijd een popster.
Smith scoorde nog een paar hits in Engeland, maar was voorbestemd om een eendagsvlieg in de Verenigde Staten te worden, en tegen het midden van de jaren ’70 was hij teruggekeerd naar productie en engineering.
In de jaren ’80 verliet Smith de muziekbusiness en ging hij paardenfokken, maar in 2003 bracht hij een nieuw album uit als Hurricane Smith, “From Me to You”, waarin hij een aantal van zijn oude hits en gedeelde verhalen over zijn leven in muziek uitbracht.
Smith schreef ook een privé gepubliceerd boek, “John Lennon called me normal” over zijn
jarenlange samenwerking met The Beatles.
Gepubliceerd in 2007, promoveerde hij het boek met lezingen op the Beatles fan conventie het was zijn laatste publieke optreden want hij stierf op 3 maart 2008.
Dit weekend is hij met het nummer “Don’t Let it Die” de Gouden terugblik in de BankShow.