“Frankie Valli” is de artiesten naam van Francis Stephen Castelluccio die in Newark, New Jersey op 3 mei 1934 werd geboren, om hem jonger te doen lijken gebruikt hij ook wel als geboorte jaar 1937.
Hij is een Amerikaanse zanger, zijn vader, Anthony Castelluccio, was een kapper en zijn moeder, Maria Castelluccio, was een Italiaanse immigrant.
Hij raakte al jong geïnteresseerd in zingen en vond vooral inspiratie toen hij “Frank Sinatra” in de jaren veertig zag optreden in het Paramount Theatre in New York City.
Op drie mei 1937 begon hij op school met zingen en werd hij ontdekt door zijn latere mentor de country zangeres “Jean Valli”, die hem naar audities bracht en als gevolg daarvan nam hij haar achternaam aan, hoewel hij verschillende spellingen probeerde voordat hij zich op Valli
vastlegde.
In 1953 tekende hij een platencontract bij de Corona-dochter van Mercury Records die zijn
debuutsingle uitbracht, een heruitgave van de “Georgie Jessel” zijn hit “My Mother’s Eyes”.
Dit nummer werd in 1954 opgevolgd door “Forgive and Forget” uitgegeven bij Mercury zelf en gecrediteerd aan “Frankie Valli & the Travellers”.
Maar geen van beide platen verkochten goed.
Hij maakte vervolgens kennis met het Variety Trio “The Variatones” die toen onder contract stonden bij RCA Victor Records onder de naam “The Four Lovers”.
Zij behaalde in 1956 een hit single “You’re the Apple of My Ey”, ze bleven platen uitbrengen in 1957.
In juli 1958 keerde Valli terug met een solo-opname “I Go Ape”, uitgegeven door OKeh Records en gecrediteerd aan “Frankie Tyler”.
In hetzelfde jaar brachten “The Romans” het nummer “Come Si Bella” uit bij Cindy Records met op de B-kant het nummer “Real (This Is Real)” gecrediteerd aan Frankie Valli samen met
de Romans.
Zo bracht hij samen met “The Travellers” in oktober 1959 het nummer “It May Be Wrong” en “Hal Miller & the Rays” uit bij Decca.
Het jaar erop werd door hem samen met de “The Four Seasons” het nummer “An Angel Cried” bij Topic Records uitgebracht, hetzelfde jaar dat “The Village Voices” een samenstelling van hem en de rest van de voormalige Four Lovers, het nummer “Too Young” bij Topix Records
uitbrachten.
Zo bracht Topix in 1961 nog twee singles uit van “Billy Dixon & the Topics”, “I Am All Alone” en “Lost Lullabye”, geen van de nummers werd een hit.
Maar ook de heruitgave van de hit “Bermuda” van “The Bell Sisters” uitgebracht door
Gone Records aan eind van 1961 door The Four Seasons werd geen succes.
De naam van de groep werd door Valli overgenomen nadat hij deze had gelezen op een
bowlingbaan in New Jersey.
De groep bestond toen uit de leden: zanger / gitarist “Tommy DeVito”, zanger / bassist “Nick Massi” en zanger / songwriter / toetsenist “Bob Gaudio”.
De groep had een contract getekend bij songschrijver / producer “Bob Crewe” die ze inzette als achtergrondzangers en muzikanten.
In opdracht van Crewe schreef Gaudio een nummer dat bewust bedoeld was om Valli’s
multi-octaaf vocale bereik te demonstreren en dan in het bijzonder zijn vermogen om soepel over te gaan van een hoge tenor naar een krachtige falset.
Het nummer kreeg de titel “Sherry”, dat Crewe verkocht aan Vee-Jay Records.
Het nummer werd uitgegeven in juli 1962 en het werd gelijk een nummer een hit, de eerste van drie opeenvolgende hit noteringen voor de groep.
Vanaf het begin benadrukten de groep de talenten van hun zanger; albumhoezen en
platenlabels droegen de legende, “Featuring the ‘Sound’ van Frankie Valli“.
De band scoorde in 1963 vijf Top 40 hits en drie chart-albums, had vervolgens zeven Top 40 hits en zes chart-albums in 1964.
Het succes ging verder in 1965 met nog vier Top 40 hits en nog drie chart-albums.
Het was het jaar dat Valli terugkeerde naar solowerk maar bleef hij ook leadzanger van the Four Seasons.
Hij lanceerde zijn nieuwe solocarrière in oktober 1965 met de single
“The Sun Is not Gonna Shine (Anymore)”, geschreven door Gaudio en Crewe die het ook
produceerde.
Tegelijkertijd werden ook twee Four Seasons-singles op de markt gebracht: “Let’s Hang On!” en “Do not Think Twice” die beide hits werden, “The Sun Is not Gonna Shine (Anymore)” werd
misschien daardoor een mislukking voor Valli.
Maar hij gaf niet op en in december van het jaar keerde terug met een tweede solo single, “(You’re Gonna) Hurt Yourself” opnieuw van het songwritingteam Crewe en Gaudio.
Dit keer scoorde hij en de single kwam in februari 1966 in de Top 40.
Maar ook het succes van The Four Seasons ging verder in dat jaar met nog eens vier Top 40 hits.
Valli’s derde solosingle “You’re Ready Now” werd een flop toen deze in april van het jaar werd gelanceerd.
Hij stapte over naar de muziekuitgever Philips voor zijn volgende solosingle, “The Proud One” die werd uitgebracht in oktober 1966, die de hitlijsten haalde maar geen grote hit werd.
Na vier singles, had hij niet veel laten succesvols laten zien van zijn carrière afgezien van zijn
optreden bij The Four Seasons.
Omdat hij geloofde dat zijn platenlabel niet genoeg aandacht aan zijn solowerk besteedde, huurde hij onafhankelijke promotie in om zijn volgende release te promoten en alles
veranderde met zijn vijfde single, “Can not Take My Eyes Off You” uitgebracht in april 1967, met als hoogtepunt een nummer twee notering in de Billboard hitlijst op 22 juli 1967.
Hij bleef met de The Four Seasons optreden en ze lanceerde hun conceptalbum
“The Genuine Imitation Life Gazette” in januari 1969, maar deze flopte.
In mei 1969 bracht hij in anderhalf jaar tijd zijn eerste solosingle uit,
“The Girl I’ll Never Know (Angels Never Fly This Low)”.
Het bereikte de wel de Cash Box, maar niet in Billboard.
Bijna een jaar ging voorbij tot de release in april 1970 van nog een Valli single, een revival van “The Fortunes” hit “You’ve Got Your Troubles (I Got Got Mine)” die niet in de hitparades binnen kwam.
Na het vertrek van Tommy DeVito in het begin van 1971 en Gaudio in 1972, die met pensioen werd The Four Seasons formeel bekend als Frankie Valli en de Four Seasons.
Na een eenmalige single met de Britse tak van Warner Bros records in 1971, tekenden zowel Valli als solo en Valli & the Four Seasons als een groep een contract bij Motown Records, waar hun opnames zouden worden uitgegeven op de nieuw gevormde MoWest
dochteronderneming.
Het eerste product van deze samenwerking was de single “Love Is not Here” van Valli uit februari 1972, die niet in de hitlijsten belande en daardoor ontstond een frustrerende twee jaar
waarin een reeks Valli en Valli & the Four Seasons mislukte releases werden uitgebracht.
Valli en Gaudio splitsten zich uiteindelijk in 1974 op met Motown en namen een onuitgegeven nummer op een solo-ballad genaamd “My Eyes Adored You”.
Valli ondertekende vervolgens strikt als een solo contract bij het nieuw gevormde Private Stock Records label, dat het nummer in oktober 1974 als single uitbracht.
Het resultaat was een grote comeback, een nummer één hit op 22 maart 1975 in de Hot 100.
In 1976 produceerde hij drie solosingles: “Fallen Angel”, “We’re All Alone” en “Boomerang”
die alle een hit werden.
Zijn album uit 1977, “Lady Put the Light Out” verkocht niet net als de singles die hij dat jaar
uitbracht.
Zijn eerste single uit 1978, “I Could Have Loved You” werd opnieuw een mislukking, maar toen werd hij uitgekozen om het nieuw geschreven titelnummer te zingen voor de verfilming van het Broadway hit “Grease”,
bij de gelijknamige film met “John Travolta” en “Olivia Newton-John”, geschreven door
“Barry Gibb” van “the Bee Gees”.
Valli zong “Grease” als openingsnummer en zijn single, uitgebracht door RSO Records werd een enorme hit en werd platina.
Ook had hij een rol in een andere film musical uitgebracht in de zomer van 1978, namelijk
“Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band”.
Bij Warner / Curb tekende hij een contract en bracht hij een nieuw album uit,
“Frankie Valli…Is the Word”, maar deze bleef onder in de hitlijsten staan.
Hij haalde wel de easy listening charts met zijn single “Save Me, Save Me” in november 1978 en de pop charts met “Fancy Dancer” in januari 1979.
Zonder medeweten van fans worstelde hij echter met het overwinnen van otosclerose, een zeldzame ziekte die dreigde om hem doof te maken.
Uiteindelijk onderging hij drie operaties voordat het probleem werd gecorrigeerd.
Ondertussen begon hij met opname van het album “Heaven Above Me” en een kleine hit single, “Where Did We Go Wrong”, een duet met Chris Forde voor MCA Records in 1980.
Hij stemde in om deel te nemen aan een reünie van the Four Seasons, die in de lente van het zelfde jaar zonder hem was begonnen, nadat hij hersteld was van zijn laatste operatie.
Hij ging met de band terug in de tijd voor de opname van een live album in juli.
Het album, een dubbele LP genaamd “Reunited Live”, verscheen begin 1981 bij Warner Bros Records en werd een permanente bevestiging van een groep die ook wel bekend staat als Frankie Valli & the Four Seasons.
Zonder de band ging hij solo verder en bracht “Can’t say no to you” met “Cheryl Ladd” bij Capitol Records in 1982 en “American Pop” met “the Manhattan Transfer” bij Atlantic Records in 1983.
Hij en the Four Seasons werkte samen met de Beach Boys aan een single genaamd
“East Meets West”, uitgebracht op FBI Records, een label dat hij en Gaudio in 1984 hadden
gevormd.
In 1985 bracht MCA / Curb een nieuw Frankie Valli & The Four Seasons studioalbum uit,
“Streetfighter”.
Hij had een doorlopende rol als gangster op de veelgeprezen kabeltelevisieserie
“The Sopranos”, totdat zijn personage werd neergeschoten.
Halverwege de jaren 2000 ontwikkelden hij en Gaudio een ‘jukebox’-musical met Valli en Four Seasons-hits, die de nummers van de groep in een fictief script integreerde.
Tijdens de opening op 6 november 2005 op Broadway won hij de Tony Award voor
beste musical.
De show bracht een verhoogde ode aan de groep, wat op zijn beurt leidde tot hernieuwde
interesse in Valli, die een nieuw platencontract tekende met Universal Motown en op 2 oktober 2007 zijn eerste soloalbum uitbracht in 27 jaar, “Romancing the ’60s”, een verzameling covers van hits uit de jaren 60 die hij nog nooit eerder had opgenomen.
In 2014 werd een verfilming van “Jersey Boys”, geregisseerd door “Clint Eastwood” uitgebracht.
In 2016 verscheen “Tis the Seasons”, een kerstalbum met een gastoptreden van de
legendarische gitarist “Jeff Beck”.
Van maart 2016 tot januari 2017 was hij en the Four Seasons op tournee door de VS,
met de bedoeling kleine tot middelgrote locaties te spelen.
Dit weekend is hij de Gouden terugblik met het nummer Grease in de Bankshow.