Dit weekend een minder bekende artiest in ons land in de Gouden terugblik.
Het is “David Rogers” geworden, die is geboren in Atlanta Georgia op 27 maart 1936, hij was een Amerikaans singer-songwriter in de countrymuziek en begon gitaar te spelen toen hij elf was.
De legende gaat dat Will Rogers, zijn vader er helemaal niet op gebrand was dat zijn jongste zoon een gitaar had.
Maar David ruilde zijn nieuwe fotocamera in voor een gitaar en begon hij in het geheim gitaar te leren spelen.
Of er een kern van waarheid in dit verhaal zit is niet zeker maar hij heeft het zeker niet ontkend en bovendien maakt het goede publiciteit!
In 1956, toen hij twintig jaar was, kreeg hij de kans om lid te worden van de band van
“Roger Miller”, die bij de Third Army Special Services optrad om de troepen te vermaken.
Hij verheugde zich reikhalzend op het reizen met Miller en het vermaken van de troepen.
Het lot greep echter in en hij werd opgeroepen voor militaire dienst en vertrok naar Fort Gordon, Georgia.
Hij pakte daar het zingen weer op en zong in het leger en ontmoette daar veel vrienden die hem later zouden helpen.
Na zijn ontslag uit het leger had hij bij verschillende banen tot hij de in Atlanta gevestigde
‘David Rogers Band’ oprichtte.
Bij zijn terugkeer in het burgerleven in 1958 ging hij spelen bij Post 65 van de American Legion Club in Atlanta.
Hij werkte daar ongeveer een half jaar en behaalde vervolgens een meer lucratieve functie bij de Longhorn Club.
Hier werkte hij tot 1962 toen de club werd afgebroken om plaats te maken voor een nieuwe snelweg.
Op dit moment was zijn entertainment strikt parttime en gedurende de dag was hij betrokken bij een verscheidenheid aan banen, variërend van assistent-elektricien tot constructeur.
In het zelfde jaar begon hij te spelen in de Egyptian Ballroom en bleef daar enkele jaren werken de clubeigenaar Kathleen Jackson werd uiteindelijk zijn manager en zij betaalde voor zijn eerste demotape.
Want in oktober 1966 huurde ze een kleine radiostationstudio in om een demotape te knippen van enkele nummers die David had geschreven.
Gewapend met alleen deze tape en veel ambitie maakten ze een afspraak met “Pete Drake”, een belangrijke onafhankelijke producer in Nashville.
Pete was onder de indruk van de demo en besloot binnen enkele dagen een opname te maken.
Met de hulp van “Larry Butler” op piano, “Pete Drake” op steel gitaar, “Sandy Posey” en andere opmerkelijke Nashville-pickers, deed hij zijn eerste sessie in de “Music City” Nashville.
Het probleem was nu om een geïnteresseerde platenmaatschappij te vinden en “Frank Jones”, een Perschef bij Columbia, nam de master tape op huurbasis aan met een contract van vijf jaar.
Zijn eerste single een Columbia-release gekoppeld aan “Forgiven Fruit”,
met op de B-kant “You Can’t Sell Me That Song And Dance”, dat de hitlijsten haalde.
In 1968 debuteerde hij voor het eerst in het televisieprogramma “Grand Ole Opry” en verder trad hij in die jaren geregeld in het radioprogramma “WWVA Wheeling Jamboree”,
binnen korte tijd was hij volledig lid van de Jamboree.
Dit duurde twee jaar en zijn regelmatige optredens in de show, minstens één keer per maand, hebben een lange weg afgelegd om zich als opnameartiest te vestigen.
Zijn derde single bij Columbia, “I’m In Love With My Wife”, stuurde hem hoog in de hitlijsten en was de belangrijkste reden waarom hij in 1968 met zijn gezin naar Nashville verhuisde, waar hij in verschillende tv-shows verscheen, waaronder de “Ralph Emery Show”.
Sindsdien is hij overal in de Verenigde Staten verschenen in pakketshows,
nachtclubs en in vele tv-programma’s.
De bariton met slaperige ogen heeft verschillende hits gehad bij Columbia,
waaronder “You Touched My Heart”, “She Don’t Make Me Cry” en “Ruby You’s Warm”.
Het zijn allemaal zachte, warme countryballades en hij maakte zich steeds een beetje zorgen dat hij wordt bestempeld als ‘Country music’s finest ballad singer’.
De single, “I’d Be Your Fool Again” kwam in het zelfde jaar uit en bereikte de onderste regionen van de hitlijsten.
Zelfs toen hij het Columbia-label verliet en de eerste countryartiest was die in 1972 bij Atlantic records tekende, zong hij nog steeds ballades en scoorde hij zijn grootste hit met
“Just Thank Me”.
Deze plaat, zoals al zijn Atlantische opnames werden geproduceerd door Pete Drake en David Rogers heeft niets dan lof voor de kampioen steelgitarist.
Zijn tweede album uit 1973 voor Atlantic, “farewell to the ryman” was zijn meest succesvolle.
De verkoop was hoog vanwege de associaties met het oude Ryman Auditorium,
het recente eenmalige thuis van de “Grand Ole Opry”.
De meesten zullen zeker onder de indruk zijn van de uitstekende productie en de manier
waarop hij met zijn kenmerkende vocale styling erin slaagde de nummers nieuw leven in te
blazen die zo vertrouwd zijn waarvan men dacht dat men ze al jaren terug al beu
was geworden.
Het idee was om de nummers te laten horen die grote artiesten voor het eerst hadden
gezongen in de Grand Ole Opry en als je beperkt bent tot slechts een dozijn,
moet de uiteindelijke keuze heel moeilijk zijn geweest.
Vervolgens begon hij aan zijn lange reeks hits die in 1979 eindigde met het nummer
“You’re Amazing” in de country hitlijsten.
In 1981 maakte hij een comeback met de kleine hit “Houston Blue”.
Tussen 1982 en 1984 had hij nog een paar kleine hits,
zoals “Hold Me”, “You’ve Still Got Me”, “I’m a Country Song”.
Hij bleef tot zijn dood toeren door de Verenigde Staten en Groot-Brittannië.
Na een ziekbed overleed hij op 10 augustus 1993, hij werd 57 jaar oud.
Enkele dagen later stond zijn opname in de Georgia Country Music Hall of Fame gepland.
In 1989 was hij al opgenomen in de Atlanta Country Music Hall of Fame.
David Rogers was het populairst in de jaren zeventig, toen hij over een periode van
zestien jaar 37 hits in de country charts had staan, waarvan er twee de top tien bereikten.
Dit weekend is hij de gouden terugblik met het nummer You’re Amazing in de BankShow.