Dit weekend in de Gouden terugblik de Nederlandse zanger “Lodewijk Ferdinand Dieben”,
hij is in Den Haag geboren in een arm Haags gezin, op 19 april 1890 en hij is in Zandvoort
overleden op 24 juni 1959.
Hij is een Nederlands zanger, en conferencier en hij speelde in films en theaters die bekend is geworden onder zijn artiestennaam Lou Bandy.
Hij is één van de populairste allround entertainers van de vorige eeuw en beleeft zijn
hoogtijdagen in de jaren dertig, toen hij volle zalen trok met de revues waarin hij de hoofdrol speelde.
Zijn vader werkte als dienstbode en zijn moeder lag vaak ziek op bed, zo bracht hij veel tijd door met zijn twee jaar oudere broer Wil.
In zijn jonge jaren versleet Bandy heel wat ambachten, hij werkte onder meer voor de Holland Amerika Lijn en reisde zo naar Londen en New York.
Naar eigen zeggen ontstond zijn artiestennaam in Berlijn waar hij werkte als kelner.
Toen zijn baas hem in een volle zaak riep (‘Dieben!’), grepen een aantal bezoekers verschrikt naar hun portemonnee in de veronderstelling dat er zakkenrollers binnen waren.
Om dergelijke verwarring in de toekomst te voortkomen, werd besloten zijn achternaam
te veranderen.
Tijdens zijn reizen bezocht hij veel theaters en deed daar inspiratie op iets soortgelijks in Nederland te gaan doen.
In eerste instantie stond hij samen met zijn broer op het toneel en in 1915 richtten ze de Bandy Brothers op, maar ze kregen al snel ruzie en ieder ging zijn eigen weg.
Aanvankelijk modderde hij maar wat aan, maar vanaf 1919 begon het te lopen en kreeg hij
succes in het Flora Theater en nam zijn eerste plaatje op.
Zo werd hij een succesvol zanger, niet in de laatste plaats omdat hij samenwerkte met goede liedjesschrijvers als Ferry van Delden maar vooral door zijn vrouw Eugenie Küch.
Bekende liedjes waren ‘Overschotje’ en ‘Het graf van de onbekende soldaat’.
Hij was geen groots zanger, maar hij compenseerde veel met zijn charisma en uiterlijk werd hij als conferencier onovertroffen.
Zo werd in sketches zijn persoonlijke aanpak van een gefingeerde familie het lijdend voorwerp en dat was vernieuwend.
In 1931 maakte hij een financiële klapper toen hij gevraagd werd de hoofdrol te spelen in de Nationale Revue, dit revuegezelschap was een van de grootste van het land en hij trok volle
zalen.
De liedjes die hij in deze revues zong waren luchtig en optimistisch, zoals: ‘Dat zou je wel willen’, ‘Zoek de zon op’ en ‘Schep vreugde in het leven’ werden door veel Nederlanders enthousiast op straat en in het theater meegezongen.
Ondertussen speelde hij in 1934 de hoofdrol in de film ‘Het meisje met de blauwe hoed’.
De Tweede Wereldoorlog bracht hem in een lastig parket, want hij werkte voor een
adviescommissie van de Kultuurkamer, een door de nazi’s ingestelde organisatie, maar in 1943 werd hij opgepakt en geïnterneerd in een gijzelaarskamp.
Het zingen van een pro Nederlands liedje speelde daarin wellicht een rol.
Na een zenuwinzinking werd hij vrij gelaten.
Bij zijn eerste optreden in juni 1945 net na de oorlog, wilde de Binnenlandse Strijdkrachten hem oppakken.
‘Wanneer ik iets misdaan heb, stenig mij dan!’, riep een emotionele Bandy in de zaal.
Het publiek applaudisseerde op haar beurt en de BS’ers vertrokken onverrichter zaken.
Toch was hij flink beschadigd door de oorlog.
Op het podium kampte de topartiest met onzekerheid, zo hadden de grote revues hun beste tijd gehad en hij concentreerde zich vooral op radiowerk.
Zijn privéleven was ook roerig, mede doordat zijn vrouw Eugenie was in 1944 overleden.
In 1952 trouwde hij voor de derde keer, dit maal met de 43-jaar jongere Carla van der Hurk.
Het was een rampzalig huwelijk dat in 1958 eindigde in een scheiding.
Hij kampte met depressies die leidden tot een triest einde, want in 1959 pleegde hij zelfmoord.
Bandy’s tragische dood vormt een enorm contrast met zijn zonnige repertoire waarvan veel liedjes nu nog opvallend fris klinken.
Dit weekend is het nummer zoek de zon op de Gouden terugblik bij Radio de BOM.