Voor dit weekend in de gouden terugblik een idool uit de jaren vijftig en dat is namelijk Mieke Telkamp een heus tieneridool, maar ook ouderen vielen voor haar stem.
“Mieke Telkamp” is het pseudoniem van Maria Berendina Johanna (Mieke) Telgenkamp en ze werd geboren op 14 juni 1934 in de Kastanjestraat te Oldenzaal.
Na de lagere school volgt ze de Mulo opleiding en gaat ze daarna in Hengelo als stenotypiste werken.
In haar vrije tijd is Telkamp lid is van een plaatselijk cabaretgezelschap.
Ze wordt lid van het koor van de katholieke Sint-Plechelmusbasiliek en in 1952 wordt haar
talent ontdekt door “Gerard van Krevelen” die voor de AVRO op zoek is naar nieuw talent.
Ze maakt op zondag 14 december 1952 haar radiodebuut bij de omroep waar ze begeleid wordt door het radio orkest de Romancers van Gerard van Krevelen dat twee keer in de week bij de AVRO op de radio te horen was met de betere Franse, Duitse, Engelse en
Italiaanse amusementsmuziek.
Haar zang volume is zo sterk dat de geluidstechnicus een doek over haar microfoon legt.
De volgende dag tekent ze bij Phonogram haar eerste platencontract.
Voordat ze solo gaat optreden zingt ze enkele maanden met “Sonja Oosterman” en
“Ans Heijendahl” als “The Singing Nightingales”.
Ze is voor het eerst in januari 1953 met een optreden op televisie te bewonderen.
Het wordt een drukke tijd voor haar met veel officiële optredens en nog meer schnabbels.
Ze verhuist van Oldenzaal naar Hilversum en staat in juli van het jaar met “Joop de Knegt” op de cover van het populaire muziekblad “Tuney Tunes”.
De foto is genomen tijdens een zangfestival in Hillegom.
Op haar eerste single uit 1954 is “Here In My Heart” met op de B-kant “Why Don’t You Believe Me” werd ze begeleid door het orkest van Gerard van Krevelen.
Eind van het jaar staat ze met 44 procent van de stemmen boven aan de poll van Tuney Tunes.
De pers omschrijft haar als ‘de Nederlandse “Vera Lynn”’ en die ontmoet ze dat jaar voor het eerst.
In 1957 doet ze mee aan het Festival van Venetië, begeleid door het populairste Nederlandse amusementsorkest “De Zaaiers” onder begeleiding van “Jos Cleber” met het nummer
“Jürgen en Leila” (Sleighride In Alaska) staat ze ook nog twee maanden in de hitparade.
Samen met dit orkest en een aantal solisten, onder wie “Willy Alberti”, “Johnny Jordaan” en
accordeonist “Harry Mooten” won ze op het Festival van Venetië de Gouden Gondel.
In 1959 wordt de single “Morgen Komm Ich Wieder” nogmaals uitgebracht en komt deze keer wel in de hitlijsten te staan en een jaar later komt het nummer “De Drie Klokken” op de markt, geschreven door “Jack Bess” en ook de nummer “Nooit Op Zondag” wordt geproduceerd.
Ook in Duitsland heeft ze succes met haar grootse Duitse hit “Prego, Prego Gondoliere”.
Een grote carrière in Duitsland laat ze aan haar voorbij gaan omdat ze dan in Duitsland moet gaan wonen.
En in 1962 komt haar single “Whispering Hope” uit, dat ze samen zingt met “Yvonne Oostveen”.
Doet ze mee aan het Knokke “Songfestival”, samen met onder andere “Anneke Grönloh” en “Max Woiski jr.”.
En in het zelfde jaar treed ze ook nog op voor eenentwintig optredens, in iets meer dan twee weken, met andere Nederlandse artiesten voor de Nederlandse militairen in Nieuw-Guinea, met onder andere Willy Alberti en “Willeke Alberti” en “Jan Pruis”.
Wat sommige zich nog misschien wel kunnen herinneren is dat ze in 1964 meedeed aan een één aprilgrap bij de zeezender “Radio Veronica”, de zeezender waar veel Nederlandstalige
muziek werd gedraaid en een sterke band had met deze artiesten.
In die tijd kwam een groot aantal artiesten met de tender mee, meestal een kort bezoekje.
Want men wilde wel eens zien hoe het schip er uit zag die hun platen draaiden.
Zo kwam er in de vroege ochtend van één april er een aantal artiesten en radiomakers aan boord van het zendschip.
Ze waren met een vissersboot uit de haven van Scheveningen vertrokken om een hele dag live programma’s uit te gaan zenden vanaf het zendschip Borkum Riff en men wilde net doen of men het schip ging kapen om het te verplaatsen via de Nieuwe Waterweg en Nederland
binnen varen.
Zij was een van de artiesten samen met onder meer “Fred Oster” en Willy Alberti,
men improviseerde een programma als ‘Radio Vrij Ronia’, zoals het station voor dat moment werd omgedoopt.
Maar natuurlijk bleef het zendschip op haar locatie liggen maar het gevolg was wel dat
honderden mensen naar de Nieuwe Waterweg gingen om het schip en de artiesten te
begroeten.
Begin 1966 wilde ze haar nieuwe single “Nog even, prinses, dan ben je de bruid”,
ter gelegenheid van het huwelijk van prinses Beatrix uitbrengen, maar ze kan zich uiteindelijk niet vinden in het lied met op de b-kant het nummer, “Mijn prins” en Phonogram besluit de
single niet uit te brengen.
In december ligt de single ‘Nog even, prinses, dan ben je de bruid’ alsnog in de winkel, met het oog op het huwelijk van prinses Margriet in januari 1967, met op de
b-kant haar succes ‘De bruid’ uit 1961.
Dit is de laatste single die in de jaren zestig van Mieke wordt uitgebracht.
Op 8 mei 1967 zendt de AVRO Miekes vierde televisieshow uit, waarin ze acht liedjes zingt die ook op haar derde langspeelplaat staan.
Twee dagen later vertrekt ze met “Max Tailleur“ voor een tournee van ruim een maand, die hen naar Australië, waar ze na achttien jaar haar twee geëmigreerde broers terugzag,
Nieuw-Zeeland en diverse landen in Azië brengt.
De samenwerking bevalt zo goed, dat Mieke in het theaterseizoen 1967-1968 ook meewerkt aan Max zijn nieuwe show ‘Oi’.
Voor de rest doet ze in die periode weinig, heel af en toe is ze op de televisie te zien en
optreden doet ze niet of nauwelijks.
Eind jaren zestig moet ze het op doktersadvies rustig aan doen en brengt ze haar dagen door in een buitenhuis in Loosdrecht en beëindigt ze haar contract bij platenmaatschappij Philips.
Begin jaren zeventig krabbelt ze weer op en in januari 1970 verschijnt de single
“Als je zestien bent”, met orkest onder leiding van “Rogier van Otterloo” onder productie van Basart, dit concern was opgericht door de uitgevers Strengholt en Gomperts.
Ruim een jaar later keert terug aan het hit front en in februari maakt zichzelf onsterfelijk met de klassieker de single “Waarheen, waarvoor” op het label Imperial.
De eerste weken gebeurt er weinig, maar nadat ze haar nieuwe lied op twaalf maart heeft laten horen in het televisie programma ‘Voor de vuist weg’ gepresenteerd door “Willem Duys” wordt de single goed verkocht.
Binnen enkele weken staat de single in de top 10 van best verkochte platen en op twintig juli wordt ze tijdens de opnamen van het TROS programma “Op losse groeven” gepresenteerd door “Chiel Montagne”, ex Radio Veronica diskjockey, verrast door Willem Duys met een gouden plaat.
Ruim achttien jaar na haar debuut heeft ze het grootste commerciële succes uit haar carrière.
Het nummer staat in ieders geheugen gegrift en voert jarenlang de Begrafenis Top 10 aan als meest aangevraagde nummer bij teraardebestellingen.
In 1973 haalt ze voor het laatst de Top 40 hit met “Sierra Madre Del Sur” en staat 3 weken Tipparade.
Hoewel hits daarna uitblijven is ze regelmatig te zien en te horen in radio en televisieshows.
Zo zit ze in het panel van “De Berend Boudewijn Kwis”.
Ze treedt dan niet meer op in het land, maar ze presenteert met enige regelmaat tijdens gala’s en bedrijfsfeesten.
Ook werkte ze mee aan reclameplaatjes, want tussen 1953 en 1980 verschenen er verschillende reclameplaatjes waar ze haar medewerking aan verleende.
Ze gaat de geschiedenisboekjes in als de zangeres van Waarheen, Waarvoor, het lied waarmee menige begrafenis muzikaal wordt opgeluisterd.
Ze overleed in haar woonplaats Zeist op 20 oktober 2016, ze werd 82 jaar.
De familie had gevraagd aan “Anneke Grönloh” Producties om het nieuws van het overlijden
bekend te maken, ze waren samen goed bevriend.
Dit weekend is ze de Gouden terugblik met haar eerste hitje Sleigh-ride in Alaska.