Dit weekend is “Joseph Alfred Souter” de Gouden terugblik, hij werd op 28 februari 1940
geboren in een arbeidersgezin in Atlanta en groeide op in Adamsville, in het zuidwesten van de stad.
Hij ontwikkelde al op jonge leeftijd een liefde voor countrymuziek tijdens het luisteren naar
radiostation WSM uit Nashville, Tennessee.
Op twaalfjarige leeftijd geïnspireerd door Lowery en op advies van een vriend, verkortte hij zijn achternaam naar South, zodoende werd Joe South zijn artiestennaam.
Hij groeide op in een creatief gezin, zijn vader speelde gitaar en mandoline in huis, terwijl zijn moeder een grote verzameling romantische gedichten produceerde.
Een van zijn vroegste uitstapjes naar het schrijven van liedjes was een samenwerking met zijn moeder die ze uitvoerden in de radioshow van Uncle Eb Brown.
Lowery werd zijn mentor en ontwikkelde Lowery de National Recording Corporation, South,
samen met andere lokale muzikanten als Little Jimmy Dempsey, Paul Peek, Jerry Reed en Ray Stevens, Atlanta op de opnamekaart.
Ze werden Lowery’s huisband, leerde studio-ambacht en muzikale vaardigheden terwijl ze
optraden.
Ondertussen had hij ervaring opgedaan door te spelen in de band van de country steelgitarist Pete Drake.
Na de middelbare school ging hij een tijdje naar het Southern Technical Institute, maar stopte met de studie om fulltime muzikant te worden.
Met Lowery’s steun had hij zijn eerste hit in 1958 met de single “Purple People Eater Meets the Witch Doctor”, waarmee hij in de Billboardhitlijst kwam te staan.
Hij keerde terug naar Atlanta om te werken in Lowery’s nieuwe studio en ging hij liedjes
produceren en schrijven voor de Tams en Billy Joe Royal.
De eerste nummer één hit van South kwam in 1962 met een nummer dat hij schreef voor de Tams, Untie Me.
Hij schreef ook Royal’s hit uit 1965, “Down in the Boondocks.” tegen het einde van het
decennium waren zijn nummers enkele van de meest opgenomen in de branche.
Tegelijkertijd hadden ervaringen zoals het spelen op Bob Dylan’s album Blonde on Blonde on Blonde in 1966 een diepgaand effect op South en hielp hem het vertrouwen en de originaliteit te vinden om zijn eerste soloalbum, Introspect, uit te brengen in 1968.
Hoewel het album als geheel geen commercieel succes bereikte, bevatte Introspect het meest succesvolle nummer van hem, Games People Play.
Het nummer werd een hit in de Verenigde Staten, maar de bredere aantrekkingskracht van hem werd weerspiegeld in de tiende plaats van de single in het Verenigd Koninkrijk.
Tijdens de Grammy Awards won “Games People Play” in 1969 zowel Song of the Year als Best Contemporary Song.
Hij bleef hits schrijven voor zichzelf en andere muzikanten en verscheen in televisieshows,
trad op in Europa en produceerde in 1970 en 1971 vele albums. Singles zoals de nostalgische
milieu waarschuwing “Don’t It Make You Want to Go Home” en het tijdloze pleidooi voor
rassengelijkheid, ” Walk a Mile in My Shoes”.
In 1971 pleegde de broer en drummer Tommy in 1971 zelfmoord na een drugsverslaving.
Terwijl South zich terugtrok naar Hawaï om te rouwen, bracht Capitol Records het laatste album van South uit voor het bedrijf in 1972, de donkere, introspectieve A Look Inside.
Hij besloot om in 1975 zijn laatste album, Midnight Rainbows, uit te brengen terwijl hij vocht
tegen zijn eigen drugsverslaving.
Hij nam sporadisch nog op in de jaren 80 en 90, maar bleef grotendeels teruggetrokken.
Muzikanten en de muziekindustrie hebben herhaaldelijk hulde gebracht aan zijn werk.
In 1979 werd hij opgenomen in de Nashville Songwriters Foundation Hall of Fame en in 1981 in de Georgia Music Hall of Fame.
Op het album Highwaymen 2 uit 1990 verwijst Johnny Cash naar het hem in “Songs That Make a Difference”.
Op de compilatie Good Vibrations uit 1993 van de Beach Boys zingt men “it was out of sight/Joe South was singing/’Games People Play’” in het nummer “Games Two Can Play”.
Joe South overleed op 5 september 2012 aan hartfalen in zijn huis in Flowery Branch op de
leeftijd van tweeënzeventig jaar.
Maar dit weekend is hij de Gouden terugblik met zijn top 40 hit, Games People Play.
Het nummer kwam op 22 maart 1969 binnen in de Nederlandse top 40 en bleef daar 6 weken in staan, de hoogste positie was de 11de plaats.