“Brian Wilson” is geboren in Hawthorne te Californië op 20 juni 1942 en zou vandaag zijn
drieëntachtigste verjaardag vieren.
Maar de The Beach Boys-zanger is afgelopen woensdag 11 juni op tweeëntachtigjarige leeftijd overleden, dit is door zijn familie bekendgemaakt.
“Met een gebroken hart delen we dat onze geliefde vader Brian Wilson is overleden”,
schrijft de familie op Wilsons Instagram.
“We zijn op dit moment sprakeloos.”.
De doodsoorzaak van de zanger is niet bekendgemaakt, hij leed al enige tijd aan dementie.
Daardoor was hij niet meer in staat voor zichzelf te zorgen.
Hij was een Amerikaanse muzikant, singer, songwriter en platenproducer.
En is misschien wel de grootste Amerikaanse componist van pop muziek uit het rocktijdperk.
Opgegroeid in zijn geboorteplaats vormde hij in 1961 “The Beach Boys” samen met zijn twee jongere broers “Dennis” en “Carl”, neef “Mike Love” en schoolvriend “Alan Jardine”.
Met harde hand werd de band aangespoord door hun vader en manager “Murry Wilson”, zelf een weinig succesvolle liedjesschrijver, muzikant, platenproducer en vooral zakenman, maakten de jongens muziek in de stijl van “The Four Freshmen”, waarbij harmonieuze zang de hoofdrol speelde.
Hun eerste single “Chuck Berry” met de harmonieën van The Four Freshmen voordat hij aan het eind jaren zestig zijn muzikale expressie uitbouwde, gedurende deze tijd experimenteerde hij met nieuwe song writing structuren en productietechnieken.
Na 1967 werd zijn bijdrage aan de band een stuk minder, hij werkte nog sporadisch mee aan hun platen, waardoor de meeste controle over ging naar zijn jongere broer Carl.
Hij kwam nog kort terug in de jaren zeventig en in de jaren tachtig, voor het 50-jarige
jubileumtournee.
Na een lange periode van drugsverslaving, geestesziekten en algemene isolatie, bracht hij in 1988 zijn eerste soloalbum “Brian Wilson” uit.
Ondanks de veelbelovende eerste single “Love and Mercy” bleek commercieel
succes niet haalbaar en ironisch genoeg hadden the Beach Boys hun eigen comebackrecord rond dezelfde tijd opgenomen en eindigden ze bovenaan met “Kokomo”.
Wilson probeerde zijn weg te vinden met een tweede solo-album, “Sweet Insanity”, dat volledig werd afgewezen door Sire Records albums en werd permanent opgeschort.
Brain vertelde dat de master tapes gestolen waren, waardoor een officiële release niet door kon gaan, hoewel de nummers wel beschikbaar zijn op verschillende bootlegs.
De jaren negentig betekenden een creatieve heropleving en het opbouwen van zijn immense
invloed in de muziek.
Het begon met een reünie, hij nam in 1995 het album “Orange Crate Art” op in samenwerking met “Van Dyke Parks”.
In datzelfde jaar kwam zijn tweede studio album “I Just Wasn’t Made for These Times” uit,
waarvan hij ook een volledige soundtrack opnam.
Na die releases van zijn derde studio album “Imagination” in 1998, die een aantal teruggrijpen op zijn weelderige Beach Boys-producties van de jaren 1960 bevat lukte het hem niet om een breed commercieel publiek niet verleiden.
Tijdens de Beach Boys periode was Wilson vaak thuis gebleven of in de studio, terwijl de rest van de groep op tournee was.
Dat veranderende begin 2000, toen hij begon te toeren als een solo artiest, vaak vergezeld door een grote begeleidingsband.
Na aanleiding van deze tournees bracht hij een aantal live albums uit, “Live at the Roxy Theatre” in 2000 en “Pet Sounds Live” in 2002.
Hij bereide ook een studioalbum “Gettin ‘in Over My Head” voor en dat werd uitgebracht in 2004.
Het album werd gedeeltelijk overschaduwd door zijn volgende project, hij was bezig met de voorbereidingen van het legendarische Beach Boys album “SMiLE”
Hij debuteerde met het nieuwe album SMiLE in de Royal Festival Hall in Londen op 20 februari 2004.
Zowel de live- als studioversies kregen lovende recensies, wat hem ertoe aanzette een volledige wereldtour te starten ter ondersteuning van het Grammy winnende album.
De seizoensgebonden inspanning voor het album “What I Really Want for Christmas” volgde in oktober 2005.
Hij begon met het voorbereiden van een ander thematisch werk nadat hij in opdracht van het Southbank Centre in Londen was om het seizoen 2007 van de locatie te helpen starten.
Het resultaat was het zevende studio album “That Lucky Old Sun”, een conceptalbum gebaseerd op het Great American Songbook en inclusief de deelname van zijn SMiLE band en Van Dyke Parks.
Die Lucky Old Sun ging in première in de Royal Festival Hall in september 2007 en werd later dat jaar uitgebracht als een studioalbum.
Wilson keerde twee jaar later terug naar de studio, dit keer om zijn eigen stempel te drukken op een aantal covers van “George Gershwin”.
Zijn achtste studio album “Brian Wilson Reimagines Gershwin” werd in augustus 2010
uitgebracht en markeert zijn eerste album voor het aan Disney gelieerde Pearl-label.
Zijn tweede project bij Pearl werd het album “In the Key of Disney”, werd het jaar er op
uitgebracht en bevatte 11 klassieke Disney liedjes.
In 2012 werd Wilson officieel herenigd met de Beach Boys.
Alle vier overlevende leden van de klassieke line-up hadden bijgedragen aan een nummer van “Al Jardine” zijn album uit 2011, “A Postcard from California”.
The Beach Boys toerde en namen muziek op tijdens de eerste helft van 2012 en in juni van dat jaar werd “That’s Why God Made the Radio” hun eerste originele album met Brian Wilson in meer dan vijftien jaar.
Het album debuteerde op nummer drie in de Billboard charts en kreeg vele positieve recensie.
Na de zomertournee keerde Mike Love terug naar de Beach Boys samen met Bruce Johnston waren ze leden van de klassieke line-up, waarbij Wilson en Jardine achterbleven.
In 2014 begon hij opnieuw met het opnemen van solo albums, met nummers die hij
aanvankelijk had geschreven voor een Beach Boys-album.
In plaats daarvan rekruteerde hij gaststerren voor de hele klus,
waaronder “She & Him Zooey Deschanel”, “M. Ward”, “Nate Ruess” en vele andere.
De resultaten verschenen op Capitol records in april 2015, onder de titel “No Pier Pressure”.
Het jaar daarop stond in het teken van het 50-jarig jubileum van de Beach Boys landmark Pet Sounds-album, en Wilson begon aan een wereldtournee ter nagedachtenis aan de iconische LP.
Die zomer was ook de release van een nieuw live-album en een dvd van de No Pier
Pressure-tournee onder de titel Brian Wilson and Friends.
Terwijl de Pet Sounds-tour in 2017 werd overspoeld met optreden in Europa en het Verenigd Koninkrijk tijdens de zomer en een Noord-Amerikaanse stint in september, bracht hij ook een compilatie uit die zijn 30-jarige solocarrière overspande.
Op 22 september 2017 kwam het compilatiealbum uit dat is gewijd aan de solocarrière:
“The Brian Wilson Anthology” .
Het omvat drie decennia muziek met selecties van negen solo-albums van hem,
uitgebracht tussen 1988 en 2015.
Het album bevat twee niet eerder uitgebrachte nummers “Run James Run” dat opnieuw werd opgenomen voor de compilatie van “Some Sweet Day”, een nummer dat hij schreef en opnam met “Andy Paley” aan het begin van de jaren negentig.
In mei van dit jaar kondigde hij een co-headlining tour aan met “the Zombies”,
“Something Great From ’68“, met selecties van Friends en Surf’s Up uitvoert.
Maar dit weekend is hij de Gouden terugblik met het nummer: Love and Mercy.