Op mijn Facebook plaatste ik Wilma tijdens optreden in het in het Amsterdams Olympisch Stadion op 24 mei 1969.
Daar had ze een optreden, omdat Gert Timmerman daar door een weddenschap mochten optreden voor 35.000 fans de opbrengst was voor de Nierstichting.
Nu had ik wel eens gehoord dat Wilma achter de schermen lastig kon zijn.
Dat prikkelde toch mijn nieuwsgierigheid om dat nu eens goed op een rijtje te krijgen.
Mijn conclusie is dat ze alle recht heeft gehad op opstandig te worden want ze is flink uitgebuit door haar producers en managers.
Haar vader ontdekte het zangtalent bij Wilma en zocht contact met Gert Timmerman en die zag wel brood in haar, ze was toen 11 jaar.
Gert Timmerman introduceerde haar als tegenhanger van Heintje en wilde met haar net goed scoren als hem.
Dat lukte ook nog eens bijzonder goed, met dien verstande dat managers, onder andere Ben Essing, fluitend hun zakken vulden en Wilma met lege handen lieten staan.
School hoefde ze niet meer te volgen, nou ja de eerste dag van het schooljaar en het schoolfeest was genoeg.
Met haar zuivere stemgeluid en lieve uitstraling veroverde ze de harten van Nederland en Duitsland en avond aan avond trad ze op.
Het was zelfs zo erg dat Wilma reisgeld kreeg voor de trein en ze alleen naar een optreden toe moest gaan.
Daar haar liedje moest zingen en dan weer alleen naar huis, als de laatste trein nog reed.
Anders moest ze gewoon een nachtje op het station wachten op de eerste trein de volgende morgen.
Na Gert Timmerman en Ben Essing blijkbaar genoeg aan haar hadden verdiend, ontfermde Pierre Kartner zich over het jonge sterretje en scoorde Wilma haar grootste hit: “Zou het erg zijn lieve opa”, een duet met Vader Abraham dat in 1971 de eerste plaats bereikte in de Top 40.
Kartner was een goed artiest, maar een manager of begeleider was hij totaal niet en ging het bergafwaarts met Wilma.
De single “Waarom laat iedereen mij zo alleen” was voorlopig haar laatste studio-opname en in 1972 eindigde de samenwerking.
Wilma’s vader was ziek geworden en ze kwam in een kindertehuis terecht voordat ze bij haar moeder terecht kon.
Drie jaar later trouwde ze en kreeg twee kinderen.
Op haar 21e zou ze het geld krijgen dat ze met al haar gouden platen bij elkaar had gezongen.
Nou je raad het al, ze kreeg helemaal niets, ze was gewoon bestolen door de muziekindustrie.
Een paar jaar later strandde Wilma haar huwelijk, bleef achter met twee zoontjes en een lege portemonnee.
Blijkbaar is ze niet voor het geluk geboren want in 1994 kwam ze in het nieuws omdat haar huis afbrandde en gingen al haar gouden platen verloren.
De comebackpogingen in 1992 met Het leven is oneerlijk, Recht op een beetje geluk en Waarom heb ik je nodig? leverden niet het verwachte succes op en in 1995 keerde Wilma de showbizz definitief de rug toe.
In 2005 was ze te gast in een televisieprogramma van Paul de Leeuw.
Haar negatieve herinneringen aan Ben Essing en Pierre Kartner stak ze daarbij niet onder stoelen of banken.
Maar in 2008 komt een droomwens van Sylvia Corpiér uit, want Wilma Landkroon & Sylvia Corpiér hebben samen besloten om een duet op te nemen, dit op speciaal verzoek van Sylvia.
Wilma wil officieel niet meer terugkeren op de bühne, toch maakt ze voor Sylvia één keer een uitzondering met het nummer “Niets of Niemand” .
Het is maar goed dat Wilma een positieve kijk op het leven heeft, wel had ze de eerste jaren na het succes wraak gevoelens, maar dat heeft ze omgebogen naar een positieve blik om zelf geen verbitterd mens te zijn.
Er is heel veel gebeurd in haar leven na het zingen van het liedje “Een klomp met een zeiltje”.
Dat wetende is dit nummer deze week de gouden terugblik in de Bankshow.