Vandaag weer een gesprek met iemand, gesprekje waar ik blij van wordt.
Ik kom een buurman tegen, van Indonesische afkomst.
Hij is 75 jaar en past regelmatig op de hondjes van zijn dochter.
Het is een heel lieve man, hij heeft zorg voor mensen, dat komt ook naar voren uit zijn
voormalig werk.
Hij is psychologisch medewerker geweest in zijn werkzame jaren.
Maar het verleden heeft toch nog zijn sporen na gelaten, de KNIL en de daar uit volgende
geschiedenis.
De soldaten van de KNIL waren trouwens onder de Nederlandse vlag en heel trouw.
Maar wat zijn werk betreft vond hij het soms best moeilijk als iemand helemaal het spoor bijster was.
Zijn grootste gemis van deze tijd, ook door corona is het menselijk contact.
Hij verteld dat menselijk contact zo belangrijk is, er is meer dan een handdruk.
Dat kan ik bevestigen van uit mijn voormalige baan, een knuffel krijgen is heel fijn maar ook in de verhouding tot elkaar.
We kletsen nog wat en we nemen afscheid, inderdaad graag tot een volgende keer.
We geven elkaar een ferme handdruk en hij geeft me een schouderklopje en zegt dit mis ik dus.
Inderdaad, liever had ik hem ook een hug gegeven.

Kiti wil mij en knuffel geven.

Het is druk bij de servicebalie, een flinke rij staat er.
Ik wil er langs, maar wacht om te kijken wat er zoal gebeurd.
Iemand koopt een pakje sigaretten en ander heeft een vraag.
Zo staat er een meisje van een jaar of vijftien achter in de rij.
Ze heeft een bosje bloemen in de hand en bekijkt ze telkens weer met een glimlach.
Ik zeg tegen haar: “dat verdient een bloemetje”.
Even is ze de opmerking aan het verwerken, en knikt ja.
Ik zeg dat was vroeger een slogan van de bloemisten, “dat verdient een bloemetje”.
Die ken ik niet, maar deze bloemen zijn voor mijn broertje hij heeft vandaag de musical en neemt dan afscheid van de basisschool.
Ik heb ook een paar cadeautjes voor hem gekocht.
Ik zeg, dat is heel lief van je, ga je vanavond naar musical?
Het is vanmiddag al, ik vind het zo belangrijk dat ik er voor hem kan zijn zegt ze.
Dat doet me wel wat, hoor je niet altijd dat broers en zus hun band zo sterk is.
Ja, wat zal ik nu zeggen, schiet het door mijn hoofd.
Ik vind je een kanjer dat je je broertje zo steunt, zeg ik.
Dank u en ze is aan de beurt, ze betaalt het bosje bloemen en ze kijkt om zwaait naar me en loopt ligt huppelend weg.
Ik moet denken aan The Hollies met het nummer ‘He Ain’t Heavy, He’s My Brother’.
Wat een waardevolle positieve ontmoeting, “dat verdient een bloemetje”.

The Hollies met het nummer ‘He Ain’t Heavy, He’s My Brother’

Gaat het,
nou niet echt
waar zit je probleem
ik heb geen probleem,
wat begrijp je niet?
Eigenlijk niks.
kijk een vogel,
kijk een zonnestraal.
ik weet het,
het is geen wiskunde,
nog algebra.

Loeki Knol – Algebra

Urk was ooit een eiland in de Zuiderzee, maar toen kwam er de Afsluitdijk en de Zuiderzee werd IJsselmeer.
Niet alleen Urk was afhankelijk van de vis, vele dorpen rond de voormalige Zuiderzee waren er van afhankelijk.
Dus ging men opzoek naar een ander levensonderhoud om van te bestaan.
Zo kwamen er veel Urkers in het begin van de twintigste eeuw naar de Zaanstreek,
mijn geboortegrond.
Zo vestigden zich eind jaren ’20 -beginjaren ’30 zich een flink aantal Urkers in de Zaanstreek
(enkele namen: Kramer, Weerstand, Gnodde, Pasterkamp), en vooral vanaf de jaren `60 was er (ten gevolge van de overlooppolitiek`) een grote instroom van Amsterdammers naar de Zaanstreek.
De Urkers kwamen voor werk naar de Zaanstreek, onder andere naar Krommenie.
In Krommenie was er de linoleumfabriek, waar voldoende arbeiders nodig waren.
Zo trokken tijdens en na de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) trokken veel Urker mannen en jongens naar de Zaanstreek om werk te vinden.
De botter waar ze mee aan kwamen varen diende als hun pension.

Op de foto zijn te zien de zandzakken op de kade dateren de foto, de overstroming van 1916, die de Zuiderzeewerken in een stroomversnelling bracht.
Tijdens de watersnood van 1916 stroomde de Zuiderzee tot voorbij Zaandam de Zaanstreek binnen, hoewel het water niet tot Krommenie kwam trof men toch voorzorgen, de Vaartdijk werd met zandzakken versterkt.
Op de achtergrond de bebouwing langs de Krommenieërweg te Wormerveer, op de voorgrond een Urker Botter.
Zo ben ik dus tussen de Urkers opgegroeid.
Ze zorgden ook dat het kerkelijk leven groter werd in de rode Zaan, de gereformeerde kerken groeide door hun aanwezigheid.
En dan denk je hoe komt hij op deze geschiedenis, nou best wel simpel.
Ik volg sinds kort Alie en Nellie uit Urk via hun You Tube kanaal.
Gewoon twee hardwerkende meiden in de zorg, die graag ook op vakantie mogen gaan.
Het zijn twee nuchtere meiden, met humoer en zonder gedoe.
Het is altijd weer leuk om hun vlog te volgen.

Een TOUR over ons mooie dorp URK!.