Ik had een CD _ dvd rekje gekocht en bij levering zag ik dat het best een klusje was om alle losse onderdelen op de muur te krijgen.
Dus ik dacht, ik vraag zoon die heeft professioneel gereedschap en hij heeft meer ervaring in de interieurbouw dan pa.
Dus maandag stond hij al vroeg op de stoep met zijn Makita koffer gevuld met onder andere snoerloos gereedschap.

Dat is een makkie zei hij en ging aan de slag na wat meten, waterpassen en boren had hij de klus zo geklaard.
Prachtige accu slagschroevendraaier en een Klopboormachine deden hun werk als een warm mes in de boter.
Zelf was ik er veel langer mee bezig was geweest.
Samen de glasplaten geplaatst, daar heb je dus vier handen voor nodig, laatste schroeven er in gedraaid en klaar was de klus.
Naast het klussen was het weer ouderwets gezellig.
Het dat doet een vader goed om te zien dat het met je kinderen ook goed gaat.

De vakman aan het werk.

Toch helemaal waterpas.

Nou is het mooi.

Uren kijk plezier.

Nee ik ben niet gestrest, want groente is gezond.
Sta ik in de buurtsuup rustig groente uit te zoeken, komt er een gestreste vrouw aan en die gooit mijn kar aan de kant en begint ook nog eens boos in de groente te graaien.
Krijg het idee dat de groente haar iets heeft aangedaan, in mijn fantasie hoor ik de groente al schreeuwen van de pijn, nee niet doen.
Dus ik pak de groente voor mezelf en wil deze in mijn karretje leggen, zit ik bijna in haar gezicht eigenlijk iets lager, en kijk haar aan van hé mijn karretje is weg! lol.
Dus ik rek naar mijn karretje en schop per ongeluk winkelmandje op wieltjes dat voor mijn
voeten staat om, deze is nog leeg hoor, maar zeg niks.
Het was echt per ongeluk ik had winkelmandje op wieltjes op de grond echt niet gezien,
ik had wel kunnen vallen.
Ze kijkt mij nogal appellig aan van is dat nu nodig!
Ik kijk terug, dat vraag ik me juist ook af.
Ik kan er ook niets aan doen dat er zoveel bevoorradingskarren staan, je kunt het ook normaal aan me vragen of ik de winkelwagen wil weg halen.
Ze gooit de groenten terug en loopt boos weg, vast naar de wijnen.
Wat kan een mens veel uitwisselen zonder woorden.
En dan te bedenken dat het juist heel rustig was in de buurtsuup.

Het was weer gezellig om buiten te zijn.
Tijd voor een kopje koffie op het terrasje met wat extra’s erbij.
Zo dacht het kauwtje er ook over en kwam al dichterbij.
Het zijn slimme vogels en vroeger werden ze ook tam gemaakt.
Ik gooide een stukje koek, dat bevalt een alles eter wel.
Denk zet het schoteltje neer met de kruimels.
Een uitdaging om hem te lokken.
Durf ik, dacht de Kauw?
Schoteltje wat verder weg en ja hoor, maar ik hou je wel in de gaten.

Ja, dag is veel te dicht bij een mens.

Dat is beter.

Ik hou je wel in de gaten mensje.

Ik wil wel van je eten, maar niet bewegen.

Het smaakt wel hoor.

Geen van de Bankplaat, want je heb nog een aflevering te goed die ik hoop donderdag gewoon online komt.
Het was toch prachtig weer de afgelopen dagen, ik was blij dat ik weer gewoon thuis was.
Ik voel me een stuk gezonder dan begin januari, wat een rottige periode is dat geweest.
Zaterdagmiddag de stoute schoenen aangetrokken en voorzichtig onder toezicht van buurman een loopje gaan maken naar het winkelcentrum, om daar aangekomen heerlijk op het terras bij de vijver te gaan genieten.
Wat is dat goed voor een mens om na een ziekte periode te mogen genieten van de zon en de mensen om je heen.
Zondagmiddag ben ik op voorzichtig op de fiets gestapt en een rondje rond het park te fietsen.
Het was gezellig druk, veel blije kinderen bij de speelplaatsen met hun ouders, wandelaars en recreatielopers.
Onderweg maar gestopt om even te rusten op een bankje, je bent tenslotte niet voor niets Hans Bank.
Moe maar voldaan kwam ik thuis met een gevoel van overwinning in mijn herstel.
Vandaag heb ik ook nog een fietstochtje in gedachte, wel binnen mijn kunnen.
Wens je een mooie tweede paasdag toe.

Zo mag jij ook weer naar buiten.

Op de fiets.

Nog zo jong groen.

De villa staat er nog mooi bij.

Verlichting krijgen van verlichting, het kan je zomaar overkomen.
Na mijn vorige bezoek aan het ziekenhuis, waar ik vandaag weer heen moet,
zag ik bij de bushalte een fiets staan.
Was het een damesfiets of een meisjesfiets, als je staat te wachten gaan die dingen door je hoofd spelen.
Ze, neem ik aan want het kan ook een hij zijn geweest, die is dus hier op de bus gestapt.
Maar om naar het centraal station te gaan moet je de bushalte aan de overkant hebben.
Het kan zijn dat de fiets aan deze kant staat omdat het makkelijker is als de persoon weer thuis komt.
Of ze is toch de andere kant op gereisd als ik dan in mijn hoofd de route van de bus naloop zou het kunnen zijn dat ze in een winkel werkt want scholen voor het voortgezet onderwijs zijn daar niet gevestigd.
Zo bestudeerde ik de fiets nog maar eens grondig, er zit een echte meiden bel op en aan
verlichting is ook gedacht want er hangen rond om de fiets genoeg lampjes.
De persoon is van goed vertrouwen om de fiets zo te stallen, maar neemt ook geen risico
gezien de hoeveelheid verlichting.
Zo vermaak ik me tijdens het wachten op de bus, ha daar is hij.

Hier tel ik er tien.

En hier zes.