De bronzen Pelgrimsdeur van de Onze Lieve Vrouwetoren wordt nu opgesierd door aan
weerszijden twee ‘deurwachters’.
Aan de Pelgrimsdeur bevindt zich op enkele meters hoogte links en rechts een nis.
In het verleden heeft in elke nis een beeld gestaan, wat ze voorstelden en hoe ze eruit hebben gezien is niet bekend.
Waarschijnlijk zijn ze tijdens de Beeldenstorm rond 1560 verwijderd.
Afgelopen 14 juni is “Pelgrimsdeur” gecompleteerd met de plaatsing van in elke nis een bronzen beeld van elk vijfenvijftig centimeter hoog.
Deze beelden zijn ontworpen en vervaardigd door Eric Claus en sluiten nauw aan bij de twee thema’s van “Pelgrimsdeur”: de pelgrimage (de Vrouwevaart, het Mirakel van Amersfoort) en het tijdens de Eerste Wereldoorlog onderdak bieden in Amersfoort aan Belgische vluchtelingen, zie logje: Gastvrij Amersfoort 1914-1918.
Het beeld in de linker nis laat twee pelgrims zien die op zoek zijn naar genezing, de een zit in een rolstoel de andere loopt op krukken.
Het beeld in de rechter nis toont een vluchtend gezin, bepakt en bezakt,
ze zijn opzoek naar bescherming in Amersfoort.
De Pelgrimsdeur en de beelden zijn hedendaagse uitingen van christelijke tradities en waarden.
Door hedendaagse beelden van zieken en een vluchtelingen te vervaardigen, heeft Eric Claus deze tradities en waarden in de actualiteit geplaatst.
De benaming “pelgrim” is voor hem een universele benaming, van toepassing in alle tijden,
voor wie in angst en zorg een toevlucht zoekt, op weg naar een nieuwe toekomst.

De Pelgrimsdeur met de beelden.

Linkerbeeld.

Rechter beeld.

De OLV Toren compleet Amersfoort Gezien Amersfoort.

Nee ga het niet hebben over de buren aan de overkant,
maar over een klein stukje jeugdgeschiedenis.
Want reis je met het openbaar vervoer, kun je niet om Amersfoort centraal station heen.
Je komt dan terecht op het Stationsplein als je met de bus wilt reizen.
Het doet me vaak denken aan mijn jeugd en tussen toen en heden is er veel veranderd aan en de omgeving van het Stationsplein.
Als ik op de bus sta te wachten, dwalen mijn gedachten wel eens af naar mijn jeugd als ik de omgeving van nu opneem.
Ik weet nog dat op de hoek Stationsplein, Kon. Wilhelminalaan een hotel stond,
mijn vader kende het nog van vroeger en zei altijd dit hotel is vergaande glorie,
in mijn jeugd was het een chique zaak.
Die woorden hebben indruk op me gemaakt, want tijdens het wachten denk ik er wel eens aan terug.
Maar goed herinneringen ophalen is ook speurwerk.
Het hotel werd op 17 februari 1906 geopend met aanvankelijk de naam Bellevue.
Vanaf de voorgevel van hotel Bellevue keek je op het Stationsplein en de Koninginnelaan,
deze straatnaam is later gewijzigd in Koningin Wilhelminalaan, op de voorgrond het borstbeeld van Johan van Oldenbarnevelt.
Het beeldhouwwerk bestaat nog steeds, maar bevindt zich sinds 1933 in de tuin van het Stedelijk Gymnasium Johan van Oldenbarnevelt aan het Torbeckelaan.
Toen het pand in 1909 een nieuwe eigenaar kreeg werd de naam gewijzigd in hotel Monopole.
De grote serre die we op de foto zien is later aangebouwd.
Oorspronkelijk had het hotel twee overdekte terrassen met balkons hierboven.
Omstreeks 1920 zijn deze overkappingen dichtgemaakt en enkele jaren later is ook de ingang bij de uitbouw getrokken en in de serre was het restaurant gehuisvest.
In 1969 werd het hotel gesloten waarna de oude kamers werden gebruikt als vergaderzalen.
Tevens is het pand in zijn laatste jaren gekraakt geweest.
Ondanks vele protesten is het pand in 1978 gesloopt en vervangen door het huidige gebouw.
Ook in het huidige gebouw treffen we op de begane grond een restaurant aan:
restaurant De Overburen, de cirkel is rond.

Hotel Bellevue.

Hotel Bellevue met op de voorgrond het borstbeeld van Johan van Oldenbarnevelt.

Hotel Monopole in zijn nadagen begin jaren zeventig.

Hotel Monopole gesloopt in 1978.

Restaurant De Overburen op een druilerige dag.

Stationsplein, Koningin Wilhelminalaan.

Met een beetje zon ziet het er beter uit.

Zo blijft er wel eens een logje in de wacht staan, zo ook de virtuele wandeling van Oudheidkundige Vereniging Flehite.
Ondertussen zijn heel wat coronaregels versoepeld, maar ondanks dat blijft het een
interessante virtuele wandeling: ‘De zorg voor de arme luyden’.
De virtuele wandeling voert je langs plekken in de Amersfoortse binnenstad waar zieken en zwakken door de eeuwen heen werden opgevangen en verzorgd.
Van oudsher heeft die zorg een eigen plek ingenomen in de Amersfoortse binnenstad en
bijzonder historische erfgoed nagelaten.
Ed van der Veer en binnenstadbewoners vertellen over de beweegredenen van Amersfoorters, kloosters, kerken en magistraten voor het omzien naar medebewoners en gasten.
De wandeling is prachtig gefilmd door de Eemfilmers .
De wandeling staat ook op de OVF-website, wandel mee en laat je verrassen!
De video is hieronder te bekijken.