Er wordt nog veel gedebatteerd over de woningbouw in het park Schothorst.
Ik heb daar al meerdere blogjes over geschreven, zo ook de laatste van 3 juli 2024
Behoud Park Schothorst is een actiegroep die zich inzet om Park Schothorst nog mooier
te maken, zodat we er samen van kunnen genieten.
Wij zijn het er daarom niet mee eens dat de gemeente woningen wil bouwen in dit park.
Nu is er een andere datum gekozen om weer te spreken in de gemeenteraad en omdat er dan misschien meer duidelijkheid komt over wat er gaat gebeuren met Schothorsterlaan 88.
Een plan met een groene inrichting heeft altijd onze voorkeur gehad.
Er werd een andere datum dan de 22ste oktober door de gemeenteraad vastgesteld en die zal nu plaats vinden op 26 november van dit jaar.
Het is fijn als er ook mensen komen die het Schothorsterpark een warm hart toe dragen, om de spreker te ondersteunen, natuurlijk kan zelf inspreken ook.
Zet ook de datum in je agenda want het gaat dan ook over de nieuwe locatie voor het zwembad van Hoogland.
Er is nog steeds een kans dat het zwembad in park Schothorst zal komen ook al staat er in het coalitie akkoord dat er niet gebouwd gaat worden in park Schothorst.
Men wil de raad en de coalitie graag aan deze woorden herinneren en hopen dat er wel een
geschikt plek voor het zwembad gevonden gaat worden in Hoogland en niet in stadsdeel park Schothorst.
De Schothorsterlaan wil men graag auto luw houden, omdat het park totaal niet is geschikt voor al het autoverkeer dat het zwembad zal aantrekken.
Ook de kieviten zijn het er over eens dat de verstening in het park bij de vennetjes op moet houden, nog beter geheel teruggedraaid moet worden.
Hopelijk zal op 26 november ook de geheimhouding over de betrokken locaties dan
onmiddellijk stoppen.
En op de bijeenkomst zijn alle parkliefhebbers nodig om de raad te overtuigen van de waarde van Park Schothorst voor Amersfoort.
Wij willen geen overdekt wedstrijdbad in park Schothorst, dat het nieuwe zwembad in Hoogland komt, dus NIET in stadsdeel Park Schothorst.
Het prachtige schothorsterlaantje is niet geschikt voor de grote verkeersstromen die bij een zwembad komen kijken.
De parkeerplaats is nu al te klein voor atletiekvereniging Altis.
Bekend lid is wel Femke Bol (o.m. Wereldkampioene 400 m horden en 4 x 400 m;
wereld indoorrecord houdster 400 m).
Ook de rust en de natuur bij de vennetjes mag niet nog meer verstoord worden.
Laten we hopen dat het gezegde: Van uitstel komt…… in dit geval opgaat.
Het park is prachtig! Hopelijk gaan aankomende 26 november de donkere wolken boven
Schothorsterlaan 88, na 5 jaar eindelijk opklaren.

Welkom in Parkschothorst.

Stichting Herdenkingsstenen Amersfoort onthult morgenochtend 8 november vier nieuwe
herdenkingsstenen voor omgekomen Amersfoorters tijdens de tweedewereldoorlog.
Een steen wordt geplaatst in herdenking van Izak de Groot, naast de stenen die reeds voor zijn gezinsleden gelegd zijn.
Ook worden stenen geplaatst voor Salomon Cohensius, Estella Oppenheimer en
Werner Sonnenfeld.
De herdenkingsroute zal van start gaat in het Vermeerkwartier vanaf 8.45 uur aan de
Jacob Marisstraat.
Hier woonde Salomon Cohensius, zijn zoon Isaac is door de Nazi’s afgevoerd naar
Midden-Europa, maar kan dankzij zijn net behaalde artsenexamen overleven.
Salomon blijkt uit aanvullend onderzoek ‘gevlucht te zijn in de dood’.
Of het leven van Salomon tijdens de oorlog zo ondraaglijk zwaar is, dat hij besluit er zelf een einde aan te maken, is niet te achterhalen.
Op 3 december 1941 wordt het lichaam van Salomon Cohensius, die dan 69 jaar oud is, uit het water van de Kleine Koppel in Amersfoort geborgen.
De doodsoorzaak is verdrinking, vermoedelijk door zelfdoding.
De route vervolgt daarna naar de Rubensstraat 41.
Dit is het laatste adres van Estella Oppenheimer, ze verhuist, na onderwijzeres te zijn geweest in Almelo, naar Amersfoort.
Hier vindt zij haar geestverwanten, ze was namelijk erg maatschappelijk betrokken en actief in antimilitaristische en religieussocialistische groeperingen.
Op 3 april 1944 wordt zij gearresteerd en in juli van het jaar wordt zij in kamp Westerbork
geïnterneerd in een strafbarak.
Hier heerst een zwaarder regime dan in de rest van het kamp, de geïnterneerde krijgen minder te eten en moeten dwangarbeid verrichten.
In september dat jaar wordt ze gedeporteerd naar Auschwitz, waarna zij drie dagen later op
61-jarige leeftijd wordt vermoord.
De route gaat naar de Sint Ansfridusstraat 55, hier woonde Werner Sonnenfeld met zijn gezin.
Het gezin vlucht na de kristalnacht, 1938 uit Duitsland en komt in 1940 in Amersfoort te wonen.
Hier schrijft Herta, Werners echtgenote, een radeloze brief gericht aan Arthur Seyss-Inquart, een Oostenrijkse jurist die namens Adolf Hitler vanaf 1940 de macht heeft in Nederland.
De Haagse ambtenaar Calmeyer en collega’s vinden haar herzieningsverzoek ‘zeer verwarrend’.
Het gevolg is dat de joodse afstamming niet betwist kan worden en ze wordt van de ‘uitstellijst’ verwijderd.
Haar dan 9-jarige zoon duikt onder in Friesland en zelf schuilt ze achter een luik in de Jozef Israëlsstraat en Werner duikt onder in Twello.
In 1944 vindt op zijn onderduikadres een inval door de Sicherheitspolizei plaats waarbij alle Joodse onderduikers worden opgepakt.
In mei dat jaar wordt Werner gedeporteerd naar Auschwitz en wordt hij op 30 september
vermoord.
De website van de Stichting Herdenkingsstenen vind je op deze website.
Stichting Herdenkingsstenen Amersfoort herdenkt slachtoffers van het naziregime bij hun
laatste woning in Amersfoort.
Ze werden vermoord of gedeporteerd.
Met de herdenkingsstenen eert men zowel Joodse slachtoffers als verzetsstrijders.

Soms zie je hem wel en dan weer niet.
Vlakbij de vijver van Emiclaer staat al een tijdje een lessenaar frame met een informatiebord.
Maar deze was een tijdje verdwenen tijdens de aanleg van de rotonde.
Het kan zijn dat ik het informatiebord over het hoofd heb gezien.
Maar goed een tijdje geleden zag ik het informatiebord weer terug in de berm van het voetpad staan.
Eigenlijk was ik wel verbaast over welke natuur er in de omgeving leeft en vroeger ook al
aanwezig waren.
Het mooie van natuur in je leefomgeving is diversiteit van planten en diertjes.
Sinds 2020 zet de gemeente Amersfoort samen met Heem-partner RANOX natuuraannemer in op de omvorming naar vlinder- en bijenbermen.
RANOX is een natuuraannemer ze dragen zorg voor de uitvoering van natuurprojecten.
De projectleiding is altijd in handen van een ecoloog en de uitvoering onder leiding van
een natuurbeheerder met ecologische kennis.
Zo garanderen ze een de beste manier van uitvoeren voor de natuur en werken we landelijk aan ecologisch resultaat.
Zo wordt de omgeving levendiger en is de omgeving minder saai, zoals men voorheen de
gazonnen zo glad mogelijk maaide en die zie je door het anders denken steeds minder in de
gemeente Amersfoort.
Laat maar groeien en bloeien, zoemen en fluiten dan is het buiten nog leuker.

Het informatiebord.

Voorjaar.

Zomer.

Herfst.

Winter.

Gras werd glad gemaaid, dat kon anders.

Vijver die voor amfibieën is aangelegd.

Met kleur is het toch gezelliger.

Wie Amersfoort ooit heeft bezocht kent natuurlijk de Koppelpoort en misschien ook wel de Kamperbinnenpoort, beide zijn echte publiekstrekkers in de binnenstad.
Loop je er onderdoor dan zijn er in de omgeving nog veel meer historische kenmerken te
ontdekken.
Van prachtige gevelstenen tot een verscholen hofje boordevol geschiedenis.
Maar deze blog gaat over de geschiedenis van de Kamperbinnenpoort.
De Kamperbinnenpoort is een landpoort die tussen de Langestraat en de Kamp staat.
Het is één van de laatste overblijfselen van de eerste stadsmuur van Amersfoort,
waar ook de Muurhuizen onderdeel van is.
Omdat de stad enorm groeide begon men rond 1380 met een nieuwe stadsmuur in 1400 werd een nieuwe poort gebouwd, de Waterpoort De Monnikendam en zodoende verloor de
binnenpoort zijn militaire functie.
Dat was voorbestemd aan de nieuwe De Monnikendam.
De naam Kamp komt trouwens van het Latijnse woord campus, het staat voor een omheind weidegebied dat was het gebied buiten de eerste stadsmuur.
Zo ontstond de naam Kamperbinnenpoort, de andere naam voor deze poort was de Viepoort.
Dat was vanwege het vie (vee) wat door de poort naar buiten werd gebracht om te grazen.
Daar schreef ik op 18 september 2024 al over in een blog.
Dat geeft ook gelijk een idee van de oppervlakte van het gebied buiten de poort.
De weg ernaartoe heette in 1388 nog Coecamp of Oude Strate, maar vanaf 1521 wordt de naam Kampstraat al gebruikt, die tot aan 1914 gebruikt werd.
Voorheen was de poort trouwens veel groter, nu is alleen de voorpoort overgebleven.
In de 16de eeuw werd de hoofdpoort voor het grootste deel afgebroken, gevolgd in 1827 door de boog tussen de torens.
Gelukkig werd hij in de 20e eeuw weer opgebouwd nadat er bij koninklijk besluit het des
betreffende besluit van de Amersfoortse gemeenteraad was vernietigd.
De sloop was in strijd met het algemeen belang van onze lieve vrouwentoren.
De rijksoverheid was het er niet mee eens en stelde subsidie beschikbaar voor restauratie.
Saillant detail: in 1914 wilde de Amersfoortse gemeenteraad de poort afbreken omdat er
behoefte was aan een verkeersplein.
Maar daar werd gelukkig maar een stokje voor gestoken, want nu kunnen wij de oude
Kamperbinnenpoort nog steeds bewonderen.

De Kamperbinnenpoort gezien vanaf de Kamp.

De rechter toren van de kamperbinnenpoort.
Gezien vanaf de Kamp richting de Weversingel.
Dit pand werd als eerste gesloopt.

Van het gesloopte pand, zie je overeenkomsten de oude daklijn op de toren zitten.

Plaquette Kamperbinnenpoort.

Een tijdsbeeld, toen had je nog gemeente en rijkspolitie.

De Kamperbinnenpoort vanaf de Kamp zoals deze heden erbij staat.

Ik had dit bezoek al in mijn bucket list staan om te bezoeken, maar door omstandigheden zal het er niet toe komen, maar las ik wel een artikel over de enige overgebleven bunker in
Hoevelaken.
Dat is toch bijzonder te noemen, want blijkbaar zijn de meeste bunkers wel gesloopt en dat is vaak een flinke kostbare klus.
Met de restauratie van de bunker aan de Weldammerlaan in Hoevelaken is men in 2020 begonnen met een enthousiast team van vrijwilligers om de bunker te restaureren dit gebeurde
samen met de eigenaar.
Er werd veel begroeiing verwijderd, zijn de binnenmuren behandeld en rondom de bunker is
alles opgeruimd en toegankelijker gemaakt.
Gaandeweg bleek er veel belangstelling te zijn voor het project en er werden mensen echt
geïnteresseerd als er wat werd vertelt en details konden bekijken.
De geschiedenis komt dan bijna tot leven, ook voor het team zelf.
Zo heeft men tijdens de werkzaamheden kogelgaten en een inscriptie op het dak gevonden die men kon ontcijferen.
Tijdens de werkzaamheden is de achtergrond uitgebreid onderzoek gedaan naar dit type
bunker en waarom dit de enige overgebleven bunker in Hoevelaken is.
Want er hebben in onze regio veel meer bunkers gestaan, als onderdeel van een Duitse
verdedigingslinie genaamd de Pantherstellung ten oosten van Amersfoort.
De bunker is van het type Regelbau 703, dit is een standaardconstructie volgens vaste maten en uitvoering.
De bunker werd op 21 december 1944 voltooid, het was een haastige klus van drie maanden in slechte weersomstandigheden.
De bunker is 9,4 bij 7,7 meter breed en 4,6 meter hoog, er werd in het totaal ruim 600 kubieke meter beton gebruikt.
De vele dwangarbeiders die er aan hebben gewerkt werden door Organisation Todt
aangestuurd, dat was de Duitse bouwmaatschappij tijdens het bestaan van nazi-Duitsland,
die een regiokantoor in Hoevelaken waren gevestigd.
Een deel van de Pantherstellung loopt nog via de oude Grebbelinie en de Duitsers waren bang dat de geallieerden via het westen kwamen binnenvallen.
Daarom werd er aan het einde van 1944 door duizenden dwangarbeiders heel hard gewerkt aan prikkeldraadversperringen, loopgraven, tankgrachten en bunkers, de linie eindigde bij
Nijkerk aan het IJsselmeer.
Hoevelaken was een belangrijk onderdeel van de stelling, omdat het een knooppunt was van wegen en treinverkeer.
In de bunker stond een 8.8cm kanon bedoeld om tanks en andere voertuigen tegen te houden, omdat men er een flinke tankslag verwachtte, vandaar dat er bunkers en de zware
verdedigingen werden gebouwd.
Er staan nu nog drie bunkers in Nijkerk en die zijn allemaal particulier bezit, waarvan de bunker aan de Weldammerlaan in Hoevelaken is bijzonder omdat de eigenaar, familie Termeer,
in overleg met de gemeente Nijkerk, de bunker heeft kunnen openstellen.
In de bunker hangen informatieborden over de geschiedenis van de bunker.
Daarop staat uitleg over de binnenkant en wat er aan de buitenkant is te zien en hoe de bunker heeft gefunctioneerd.
Het doel is de bezoekers te laten begrijpen dat dit niet zomaar een betonnen relikwie is uit lang vervlogen tijn, maar een bijzonder gemeentemonument.
Helaas voor de Duitsers maar de bunker werd verkeerd gebouwd omdat de Canadezen van de andere kant kwamen en het kanon zodoende nutteloos bleek te zijn.
Het is de bedoeling dat men in de werkgroep naast het thema ‘erfgoed’ ook het educatieve en
literaire aspect wil benadrukken.
Daarom hebben we de Nijkerkse stadsdichter Bert Jurling gevraagd een gedicht te schrijven.
Bert was onder de indruk en heeft een prachtig gedicht geschreven, wat ook in de bunker te hangen. Zo kunnen bezoekers ook stilstaan bij de waanzin van zo’n bouwwerk.
Voor leerlingen is het ook een bijzondere plek om meer te horen over de oorlog en zo ook de
tastbare plek te zien.
Dit educatieve aspect gaan we nog verder uitwerken zodat er bijvoorbeeld er een
klassenbezoek aan kan worden gekoppeld.
Naast de werkgroep die zich bezighoudt met de bunker is er ook een werkgroep die het nieuwe fiets- en wandelnetwerk Ontdek de Plek in Hoevelaken en omstreken heeft opgezet.
Er zijn gedrukte boekjes met de wandel- en een fietsroute ‘Hoevelaken in de oorlog’,
die kosteloos bij VVV in Nijkerk, de Bruna in Hoevelaken en diverse andere winkels liggen.
Voor de gebruikers van de Bibliotheek in Hoevelaken worden de boekjes in de afhaaltassen met boeken gedaan.
Ook bij de bunker zijn de boekjes af te halen zodra die opengesteld is.
Door vrijwilligers is er veel werk verzet om een stukje geschiedenis uit de tweede wereld oorlog bekend te maken.