Aan Schotland heb ik mooie herinneringen.
Lange afstand wandelen met een tentje.
Een land van ongekende schoonheid.
Soms wandelde ik een dag zonder iemand tegen te komen.
De mist, regen en knutten vergeet je nooit meer.
Alles is weer te beluisteren in de aflevering van de Bank Show.
Vol met verzoekjes, de brief, het weer en het verhaal.
Nu ook nu weer een gezellige aflevering met veel muziek.
Muziek om bij op de bank te hangen.
Het wachtwoord kun je krijgen door een persoonlijk bericht,
of via het reactie formulier op de weblog.
Welkom luisteraar bij een nieuwe aflevering van de “Bank’s Show”,
Ik wens je heel veel luisterplezier.
Op de pagina “Bank’s Radio” staat een player met alle shows die tot nu toe zijn gemaakt.

Dit weekend een bekende zangeres die de hitlijsten wist te behalen, “Petula Clark” ze werd
geboren op 15 november 1932 in Epsom, Engeland en viert vandaag haar zevenentachtigste verjaardag.
Ze werd opgeleid om te zingen door haar sopraanmoeder en begon op zevenjarige leeftijd aan een toneelcarrière en al snel was ze een vaste waarde in Britse radioprogramma’s en begon ze haar eigen reguliere programma Pet’s Parlor op elf jarige leeftijd het was een serie met
patriottische liedjes die waren geschreven om het moreel van het publiek in oorlogstijd positief te stemmen.
Na het optreden samen met mede kindsterren “Julie Andrews” en “Anthony Newley” voor Britse troepen, maakte ze haar filmdebuut met “A Medal for the General” uit 1944.
Aan het begin van de jaren ’50 was ze een superster in het Verenigd Koninkrijk, met een cv in verschillende films, het nummer “The Little Shoemake” uit 1954 was haar eerste Top 20-single, terwijl in 1960 “Sailor” haar eerste nummer een hit was.
Toch worstelde ze met haar onvermogen om haar puberbeeld te verliezen.
Nadat ze meer dan een miljoen exemplaren van de single “Romeo” in 1961 had verkocht, trouwde ze en verhuisde naar Frankrijk, waar ze een sterke fanbase vestigde op basis van hits zoals “Ya Ya Twist”, “Chariot” en “Monsieur”, die een nieuw meer verfijnd popgeluid verankerd door haar kristallijnen zang.
Door de golf van de Britse invasie kon ze in 1964 eindelijk de Amerikaanse markt binnendringen met de Grammy winnende “Downtown”, de eerste single van een Britse vrouw die ooit nummer één op de Amerikaanse hitlijsten bereikte.
Het was ook de eerste in een reeks Amerikaanse Top Tien hits, die het meest geschreven en
gearrangeerd werden door “Tony Hatch” die ook “I Know a Place” uit 1965 en
“I Couldn’t Live Without Your Love” uit 1965 en de nummer één hit “My Love“.
En ook in de belangrijkste hitlijsten met “This Is My Song” uit de film
“A Countess from Hong Kong”.
Naast het hosten van haar eigen BBC-serie, speelde ze ook als gastvrouw in een special over haar in de NBC-televisiespeciaal Petula in 1968.
Terwijl ze het zelfgeschreven anti oorlogs lied “On the path of glory” zong, samen met
“Harry Belafonte”, raakte ze hem onschuldig aan op zijn arm, tot groot ongenoegen van een sponsor van de show.
Deze vreesde dat de aanraking de kijkers uit de Zuidelijke Verenigde Staten zou beledigen.
Aan het einde van de jaren zestig zakte haar commerciële status, hoewel singles als “Don’t Sleep on the Subway”, “The Other Man’s Grass Is Always Greener” en “Kiss Me Goodbye” nog steeds in de hitlijsten verscheen.
In 1968 pakte ze haar filmcarrière weer op door in de hoofdrol te spelen in “Finian’s Rainbow”, een jaar later gevolgd door “Goodbye, Mr. Chips”.
Bovendien bereikte een remix van “Downtown” in 1988 de UK Top Ten, een andere eer voor de zangeres bekroond met de meeste gouden platen in de Britse popgeschiedenis.
In latere jaren concentreerde ze zich vooral om internationale te gaan toeren, met als hoofdrol de Londense heropleving van 1981 in “The Sound of Music”, na een hoofdrol in de musical “Someone Like You” uit 1990, maakte ze haar Broadway-debuut in “Blood Brothers” in 1993.
Gedurende de jaren 2000 toerde ze redelijk gestaag over de hele wereld.
Haar show in 2003 in de Olympia in Parijs werden opgenomen en uitgebracht op CD
en compact disc onder de titel “Live At The Paris Olympia”.
Maar er kwamen geen nieuwe studio-opnames tot ze in 2011 samen met de Ierse band
“The Saw Doctors” voor een nieuwe versie van “Downtown” ging werken.
Kort daarna begon ze te werken met producer “John Williams” aan een album “Lost in You“ dat bestaat uit nieuw geschreven nummers en covers, evenals een nieuwe versie van “Downtown” en werd begin 2013 uitgegeven.
Slechts drie jaar later keerde ze terug met een nieuw studioalbum, “From Now On”
met verschillende nieuw geschreven composities en covers van klassieke nummers van “the Beatles”, “Steve Winwood” en “Peggy Lee”.
In oktober 2016 ging ze ter ondersteuning van het album op tournee door het Groot Brittannië.
In datzelfde jaar verscheen ook “Natural Love: The Scotti Brothers Recordings”, een verzameling van country- en pop georiënteerd materiaal dat ze in de jaren tachtig al opnam.
Een Franstalig album, “Vu D’ici”, werd in 2018 uitgebracht en daarin vond ze interpreterende liedjes van Quebecse componisten zoals “Nelson Minville”, “Luc De Larochellière” en anderen.
In maart van dit jaar werd aangekondigd dat ze voor het eerst in twintig jaar zou terugkeren op het West End-podium van Londen, in de aanstaande revival van “Mary Poppins” als The Bird Woman.
Op 25 juni vermeldde The New York Times dat het werk van haar en honderden andere
artiesten hun materiaal naar verluidt werd vernietigd in de Universal Fire in 2008.
Voor drieëntwintig oktober van dit jaar en negenentwintig maart 2020 staan er nog optredens op haar agenda in het Prince Edward theatre in London, England als de The Bird Woman in Mary Poppins.
Maar dit weekend is ze de Gouden terugblik met haar bekendste nummer Downtown.