Albino Moon
Waar ben je vanavond geweest?
Verstopt achter een wolk
Albino Moon.
De van de Bankplaat is deze week:
Golden Earring met het nummer “Albino Moon”.

Aanstaande donderdagmiddag staat de nieuwe “Bankshow” op de “Bank’s Radio” pagina.
Mocht je een verzoekje hebben, laat het Hans Bank weten,
hij zal deze dan meenemen in de uitzending.
Je verzoek kun je aanvragen tot aanstaande woensdagochtend,
moet even onder de bank kijken of ik deze wel in mijn verzameling heb.
Trouwens daar haal ik de muziek altijd vandaan, soms onder het stof,
soms een blinde greep, als het maar goed in het gehoor ligt.
Wens je een mooie week toe.

Ik heb vuur gezien en ik heb regen gezien.
Ik heb zonnige dagen gezien waarvan ik dacht dat die nooit zouden eindigen.
Ik heb eenzame tijden gezien waarin ik geen vriend kon vinden.
Maar ik heb altijd gedacht dat ik je weer zou zien.
Alles is weer te beluisteren in de aflevering van de Bank Show.
Vol met verzoekjes, de brief, het weer en het verhaal.
Nu ook nu weer een gezellige aflevering met veel muziek.
Muziek om bij op de bank te hangen.
Het wachtwoord kun je krijgen door een persoonlijk bericht,
of via het reactie formulier op de weblog.
Welkom luisteraar bij een nieuwe aflevering van de “Bank’s Show”,
Ik wens je heel veel luisterplezier.
Op de pagina “Bank’s Radio” staat een player met alle shows die tot nu toe zijn gemaakt.

Dit weekend is “Nina Simone” die werd geboren als Eunice Kathleen Waymon in Tryon, North Carolina op 21 februari 1933 de Gouden terugblik.
Haar moeder, Mary Kate Waymon, was een Methodistenpredikant en haar vader, John Divine Waymon, was een klusjesman die ook als predikant inviel.
Het gezin bestond uit acht kinderen: vier jongens en vier meisjes.
Toen ze drie jaar oud was koos ze al voor muziek en speelde op de piano van de familie, en een paar jaar later speelde ze piano bij de kerkdiensten van haar moeder op zondag.
Haar moeder werkte parttime als huishoudster en toen haar werkgever Eunice hoorden spelen regelde die dat ze ging studeren met pianist Muriel Mazzanovich die haar les gaf in de
klassiekenmuziek, gericht op Bach, Beethoven, Brahms, Chopin en Schubert.
Na haar afstuderen aan de top van haar middelbare schoolklas ontving ze een beurs om te
studeren aan de Juilliard School of Music in New York City en vroeg ze zich aan bij het Curtis Institute of Music in Philadelphia.
Ze werd echter de toegang tot het Curtis Institute onder mysterieuze omstandigheden geweigerd, ondanks naar verluidt dat ze een uitstekende auditie had gedaan, ze had het vermoeden dat haar afkomst de belangrijkste reden was dat ze werd afgewezen.
Vastbesloten om zichzelf als muzikant te ondersteunen, solliciteerde ze in 1954 naar een baan om piano te spelen bij de Midtown Bar & Grill in Atlantic City, New Jersey.
Ze kreeg te horen dat ze moest gaan zingen en jazzstandaarden en hits van de dag
moest spelen.
Hoewel ze geen ervaring als zangeres had, deed ze het goed genoeg om de baan te krijgen en ze nam de artiestennaam Nina Simone aan, Nina was de koosnaam die haar vriend gebruikte en Simone van de Franse filmster “Simone Signoret”.
De nieuw gedoopte Nina Simone was een snelle leerling als zangeres en haar unieke mix van jazz, blues en de klassiekers leverde haar al snel een loyaal publiek op.
Binnen een paar jaar was ze een headliner in nachtclubs langs de oostkust en in 1957 kwam ze onder de aandacht van “Syd Nathan” de eigenaar van de invloedrijke blues en country label King Records.
Nathan bood haar een contract aan bij zijn jazzdochteronderneming Bethlehem Records en de twee botsen al snel toen de eigenzinnige Simone erop stond haar eigen materiaal te kiezen.
Zo genoot van haar grote hit in 1958 met haar interpretatie van “I Loves You Porgy” uit de opera “Porgy en Bess”.
De single steeg naar de Top 20 van de pophitlijsten, maar zoals veel van Nathans signeersessies werd ze het niet eens met hem over zakelijke details (vooral nadat ze ontdekte dat ze haar recht op royalty’s had getekend bij ontvangst van haar voorschot) en tegen 1959 had ze een nieuwe deal getekend met Colpix Records.
Haar reputatie als een krachtige live-performer was pas tegen die tijd gegroeid en haar tweede album bij Colpix was het eerste van vele live opnames die ze zou uitbrengen onder de titel “Nina Simone at Town Hall“.
Haar live optredens gaven haar meer ruimte om te pronken met haar klassieke piano-invloeden, en haar albums voor Colpix weerspiegelden een intelligente smaak in normen, popsongs en diner clubblues en hoewel ze niet genoot van een andere Amerikaanse hit op het niveau van “I Loves You Porgy” kwamen haar opnames van “Trouble in Mind” en “Nobody Knows You When You’re Down and Out” beide in de hitlijsten.
In 1964 verliet ze Colpix om een nieuw contract met Philips af te sluiten en de verhuizing viel samen met een verschuiving in de thema’s van haar muziek.
Hoewel ze zich altijd bewust was van de voortdurende strijd voor burgerrechten vermeed ze vaak expliciete politieke boodschappen in haar materiaal, zoals ze later schreef: “Hoe kun je de herinnering aan een man als Medgar Evers nemen en alles wat hij was terugbrengen tot drie en een halve minuut en een eenvoudig deuntje?”.
Maar toen de strijd voor rassengelijkheid in Amerika een meer knelende kwestie werd, begon ze de kwesties van sociale rechtvaardigheid in haar muziek op te pakken met nummers als “Mississippi Goddam”, “Four Women” en “Young, Gifted and Black”, de laatste is geïnspireerd op het werk van haar vriendin en mentor “Lorraine Hansberry”.
Simone genoot ook van een Britse hitsingle in 1964 met “Don’t Let Me Be Misunderstood”, hoewel de plaat niet zo goed scoorde in de Verenigde Staten werd het jaar later door “the Animals” overgenomen en het kwam in de hitlijsten aan beide zijden van de Atlantische Oceaan.
Simone zou vervolgens de Britse hitlijsten veroveren met haar cover “I Put a Spell on You” van de zanger “Screamin’ Jay Hawkins”, die ook naar de Top 30 in de Verenigde Staten steeg.
Na het opnemen van zeven albums bij Philips in 1967, sloot ze een nieuwe deal met RCA Records, terwijl haar eerste album voor haar nieuwe label, “Nina Simone Sings the Blues”, een eenvoudige verzameling bluesstandaarden was, vond haar daaropvolgende werk voor RCA gericht op de tone geldende pop, rock en soulmateriaal waarvan een groot deel ging over actuele thema’s en progressieve filosofieën het album “To Love Somebody” uit 1969 bevatte niet
minder dan drie “Bob Dylan” melodieën.
Haar cover uit 1968 van “Ain’t Got No, I Got Life“, afkomstig uit de “musical Hair” was een grote hit in het Verenigd Koninkrijk en ze zou haar energie richten op haar Europese carrière toen ze in 1970 de Verenigde Staten verliet, aanvankelijk vestigen zich in Barbados en ze scheiden van haar man en manager.
Haar ballingschap werd ingegeven door haar toenemende desillusie met de Amerikaanse politiek, evenals haar weigering om inkomstenbelasting te betalen als protest tegen de Amerikaanse betrokkenheid in Vietnam, hoewel opnamesessies en concertdata zou ze wel af en toe terug moeten naar de Verenigde Staten.
In 1974 bracht ze haar laatste album uit voor RCA, “It Is Finished” en reist ze de daaropvolgende jaren de wereld over om af en toe concerten te spelen en ze zou niet terugkeren naar de opnamestudio tot 1978, toen ze het album “Baltimore” opnam in een studio in België voor het CTI-label van Creed Taylor.
In datzelfde jaar werd ze gearresteerd en aangeklaagd voor het niet betalen van belastingen van 1971 tot 1973.
Het zou nog vier jaar duren voordat ze opnieuw een album zou opnemen en deze kreeg de titel “Fodder op My Wings” onder een Zwitsers label in 1982.
Na nog een aantal jaren reizen bracht ze nog een live-album uit via het Amerikaanse VPI-label, “Live & Kickin” en een andere concertset, “Let It Be Me”, werd uitgegeven door Verve in 1987 een jaar waarin Simone een grote carrièreheropleving beleefde in Europa en haar opname uit 1959 van “My Baby Just Cares for Me” werd gebruikt in een Britse tv-commercial voor Chanel No. 5 parfum en het nummer werd vervolgens een hit.
In 1989 werd ze door “Pete Townshend” uitgenodigd om het nummer “Fast Food” te zingen op zijn conceptalbum “The Iron Man”, waarin ook “John Lee Hooker” stond.
Haar autobiografie “I Put a Spell on You” werd in 1990 gepubliceerd en na een goed ontvangen concerttournee in de Verenigde Staten kreeg ze een contract bij Elektra Records, die in 1993 het album “A Single Woman” uitbrachten.
In 1995 kwam ze in het nieuws nadat ze tijdens een ruzie een pistool op een van haar buren had afgevuurd, bij haar werd een bipolaire stoornis vastgesteld, waarvan werd gezegd dat deze de oorzaak was van haar grillig gedrag in haar latere jaren.
Ze bleef live optreden in Europa en de Verenigde Staten tot de zomer van 2002, toen werd geconstateerd dat ze borstkanker had.
In 1998, is er weer een song van haar te horen in een reclame. ‘Ain’t Got No – I Got Live’ onder een commercial van een verzekeraar.
Ze overlijdt maandag 21 april 2003 op 70-jarige leeftijd in haar huis in Frankrijk.
Ze sterft in haar slaap in haar woonplaats Carry-le-Rouet, even buiten Marseille.
Wat weinigen weten is dat Nina een aantal jaren van haar leven in Nijmegen heeft gewoond.
Een aantal Nijmeegse artiesten, waaronder “Frank Boeijen”, hebben het plan gevat om een CD uit te brengen met nummers uit haar repertoire, dit als eerbetoon aan een oud-stadsgenoot.
De titel van de CD is “Greetings from Nijmegen, Nina Simone” die ruim vijftig Nijmeegse muzikanten hebben gemaakt ter ere van de Amerikaanse zangeres die een aantal jaar in Nijmegen heeft gewoond.
Maar dit weekend is ze de Gouden terugblik met het nummer Ain’t Got No – I Got Life in de BankShow.