Het principe van een elektrische deur is dat deze elektrisch wordt geopend via een afstandsbediening, een gebruikerscode, druppel of een sleutelschakelaar.
Nou saai hoor ik je denken, maar het leuke komt nu.
Als je een elektrische deur via een sleutelschakelaar moet openen,
moet je de sleutel in het slot stoppen slot omdraaien en naar binnen lopen, duurt dat te lang gaat de deur automatisch weer dicht.
Stel je voor dat iemand zijn fiets wil meenemen naar zijn woning in een flat,
maar een essentiële fout maakt, zijn huissleutel heeft hij aan een sleutelhanger samen met de sleutel van zijn fietsslot zitten.
Dan moet hij eerst de fiets op slot zetten, sleutel in de sleutelschakelaar stoppen omdraaien en de deur gaat open, tot nu toe gaat het nog goed.
Maar dan moet de sleutel uit de sleutelschakelaar in het fietsslot en de fiets van het slot halen.
Je raad het al, de deur gaat dicht, dus hij kan niet door de deur.
Poging twee wordt ondernomen, de vorige handelingen worden herhaald.
Tja weer de deur dicht.
Dan zou er toch een lampje moeten gaan branden bij die hem.
Maar nee het blijft donker, poging drie wordt ondernomen.
Het resultaat is het zelfde als de eerste twee pogingen.
Hij kijkt verdwaast naar zijn fiets, de deur en om zich heen.
Inwendig heb ik er wel plezier om, maar ben benieuwd wat hij nu gaat doen.
Nou de oplossing is simpel, je zet je fiets in het fietsenrek doet deze op slot en je gaat naar binnen.
Verbaast bleef ik achter en als je denkt dit verzint hij, nee het is echt gebeurd.
Ik stond er bij en keek er na.
Categoriearchief: LOL
Fouten in films.
Je komt ze regelmatig tegen in een film, een fout tijdens de opnamen.
Een ridder met een horloge, of een broodje wat twee keer op een bord wordt gelegd.
Maar er zijn films die met kop en schouder er boven uitsteken, zoals in de Tales from the Crypt.
The Tales from the Crypt is een Amerikaanse horror-anthologieserie, die werd uitgezonden op de televisie van 1989 tot 1996.
Elke aflevering bevatte een apart verhaal, dat werd verteld door een personage genaamd de cryptkeeper.
De achttiende aflevering van het tweede seizoen gaat over een weesjongen Theodore die in een weeshuis woont.
Zijn adoptie ouders de Colbys zijn een excentriek rijk echtpaar met een zeer duister geheim en die nemen hem aan als hun pleegkind.
Op een dag wordt zijn verjaardag gevierd, maar hij is nog niet eens jarig.
Maar de taart wordt aangesneden en aan Theodore geserveerd, maar hij heeft niet zo’n trek.
En geeft de taartpunt door aan de bediende, tijdens die scene krijg je een opeen stapeling van fouten.
Het ene moment ligt de taartpunt en het volgende staat deze weer recht op, best wel komisch om te zien, deze scene begint op 14.50 minuten.
De hele aflevering heb ik hier geplaatst, kun je deze rustig bekijken en tot een verrassend einde komen.
Tales from the Crypt – The Secret. Datum van publicatie: 31 juli 1990
Naar school.
Je hebt wel eens van die momenten tijdens het wandelen die je inspireren tot een verhaaltje.
Zo liep moeder eend met haar eendenkroost op de stoep te twijfelen om over te steken.
Eerst naar links kijken en dan naar rechts, het kroost volgde mama eend blindelings.
Tijdens het oversteken bleef moeder eend opletten en het kroost liep gewoon voorop.
Het was net of ze haar kroost naar school ging brengen en dat haar kroost er wel plezier aan beleefde.
Door de tuin van de bewoners in de sloot, toen ontspande moeder helemaal, ze hadden het gered.
Kom kroost, we gaan naar school.
Jippy schoolzwemmen.
Als je oversteekt, moet je eerst naar links en dan naar rechts en dan weer naar links kijken.
Moet dat echt mam?
Ja!
Beetje door waggelen, komt een fietser aan.
Ja mam.
Gelukkig zonder veerscheuren op school aangekomen.
We beginnen met schoolzwemmen.
Is het voorjaar?
Hatsjie, nies, proest en een loopneus.
Papierenzakdoekjes zijn weer niet aan te slepen.
Ben ik ziek, griep of is het gewoon voorjaar?
Het snotter weekend is weer voorbij en ben ook maar aan een nieuwe week begonnen.
Buiten zonnig en fris en veel bloei, ik loop mijn neus weer achterna.
Zal de weblog de komende dagen vullen met wat cultuur.
Knallen.
Ik kwam op het Internet een verhaal tegen geheugenvanwest.nl
en dacht toen “dat deden wij vroeger ook”.
Wij zochten ook twee bouten en een moer uit onze vader zijn spullen.
We draaiden de bouten aan weerszijden in de moer en deden daar eerst nog wat kruit van lucifers tussen.
Het verschil was dat wij een touwtje om de uiteinden van de bouten bonden.
Dan hielden we de knalbouten bij het touwtje vast en sloegen het bommetje tegen een muur of op de straat.
Het resultaat was soms een harde knal, het lukte niet altijd natuurlijk.
Zo ook een buurjongen Tom, die op een dag tussen de middag ging knallen.
Hij had daarvoor de muur van de overburen uitgekozen, die buurman gaf trouwens pianoles en heeft regelmatig last van ons gehad, tegenover de voordeur van onze overburen.
Nu hadden de huizen in onze straat van die ouderwetse schuiframen, die je omhoog kon schuiven, met daarboven een bovenlicht.
Toen Tom de knalbouten tegen de muur gooide volgde een enorme knal, gelijk gevolgd door glasgerinkel.
De ene bout was door de explosie losgeschoten, precies door het bovenlicht bij de buren gevlogen.
Gelukkig werd er niemand getroffen en bleef de schade beperkt tot het raam.
Tom zijn vader heeft de schade tijdelijk hersteld totdat de glaszetter zou komen.
Nu herinner ik me ook het voordeel van het touwtje weer.
En Tom, die heb ik die week niet meer buiten gezien.
