Stichting Herdenkingsstenen Amersfoort onthult morgenochtend 8 november vier nieuwe
herdenkingsstenen voor omgekomen Amersfoorters tijdens de tweedewereldoorlog.
Een steen wordt geplaatst in herdenking van Izak de Groot, naast de stenen die reeds voor zijn gezinsleden gelegd zijn.
Ook worden stenen geplaatst voor Salomon Cohensius, Estella Oppenheimer en
Werner Sonnenfeld.
De herdenkingsroute zal van start gaat in het Vermeerkwartier vanaf 8.45 uur aan de
Jacob Marisstraat.
Hier woonde Salomon Cohensius, zijn zoon Isaac is door de Nazi’s afgevoerd naar
Midden-Europa, maar kan dankzij zijn net behaalde artsenexamen overleven.
Salomon blijkt uit aanvullend onderzoek ‘gevlucht te zijn in de dood’.
Of het leven van Salomon tijdens de oorlog zo ondraaglijk zwaar is, dat hij besluit er zelf een einde aan te maken, is niet te achterhalen.
Op 3 december 1941 wordt het lichaam van Salomon Cohensius, die dan 69 jaar oud is, uit het water van de Kleine Koppel in Amersfoort geborgen.
De doodsoorzaak is verdrinking, vermoedelijk door zelfdoding.
De route vervolgt daarna naar de Rubensstraat 41.
Dit is het laatste adres van Estella Oppenheimer, ze verhuist, na onderwijzeres te zijn geweest in Almelo, naar Amersfoort.
Hier vindt zij haar geestverwanten, ze was namelijk erg maatschappelijk betrokken en actief in antimilitaristische en religieussocialistische groeperingen.
Op 3 april 1944 wordt zij gearresteerd en in juli van het jaar wordt zij in kamp Westerbork
geïnterneerd in een strafbarak.
Hier heerst een zwaarder regime dan in de rest van het kamp, de geïnterneerde krijgen minder te eten en moeten dwangarbeid verrichten.
In september dat jaar wordt ze gedeporteerd naar Auschwitz, waarna zij drie dagen later op
61-jarige leeftijd wordt vermoord.
De route gaat naar de Sint Ansfridusstraat 55, hier woonde Werner Sonnenfeld met zijn gezin.
Het gezin vlucht na de kristalnacht, 1938 uit Duitsland en komt in 1940 in Amersfoort te wonen.
Hier schrijft Herta, Werners echtgenote, een radeloze brief gericht aan Arthur Seyss-Inquart, een Oostenrijkse jurist die namens Adolf Hitler vanaf 1940 de macht heeft in Nederland.
De Haagse ambtenaar Calmeyer en collega’s vinden haar herzieningsverzoek ‘zeer verwarrend’.
Het gevolg is dat de joodse afstamming niet betwist kan worden en ze wordt van de ‘uitstellijst’ verwijderd.
Haar dan 9-jarige zoon duikt onder in Friesland en zelf schuilt ze achter een luik in de Jozef Israëlsstraat en Werner duikt onder in Twello.
In 1944 vindt op zijn onderduikadres een inval door de Sicherheitspolizei plaats waarbij alle Joodse onderduikers worden opgepakt.
In mei dat jaar wordt Werner gedeporteerd naar Auschwitz en wordt hij op 30 september
vermoord.
De website van de Stichting Herdenkingsstenen vind je op deze website.
Stichting Herdenkingsstenen Amersfoort herdenkt slachtoffers van het naziregime bij hun
laatste woning in Amersfoort.
Ze werden vermoord of gedeporteerd.
Met de herdenkingsstenen eert men zowel Joodse slachtoffers als verzetsstrijders.

Soms zie je hem wel en dan weer niet.
Vlakbij de vijver van Emiclaer staat al een tijdje een lessenaar frame met een informatiebord.
Maar deze was een tijdje verdwenen tijdens de aanleg van de rotonde.
Het kan zijn dat ik het informatiebord over het hoofd heb gezien.
Maar goed een tijdje geleden zag ik het informatiebord weer terug in de berm van het voetpad staan.
Eigenlijk was ik wel verbaast over welke natuur er in de omgeving leeft en vroeger ook al
aanwezig waren.
Het mooie van natuur in je leefomgeving is diversiteit van planten en diertjes.
Sinds 2020 zet de gemeente Amersfoort samen met Heem-partner RANOX natuuraannemer in op de omvorming naar vlinder- en bijenbermen.
RANOX is een natuuraannemer ze dragen zorg voor de uitvoering van natuurprojecten.
De projectleiding is altijd in handen van een ecoloog en de uitvoering onder leiding van
een natuurbeheerder met ecologische kennis.
Zo garanderen ze een de beste manier van uitvoeren voor de natuur en werken we landelijk aan ecologisch resultaat.
Zo wordt de omgeving levendiger en is de omgeving minder saai, zoals men voorheen de
gazonnen zo glad mogelijk maaide en die zie je door het anders denken steeds minder in de
gemeente Amersfoort.
Laat maar groeien en bloeien, zoemen en fluiten dan is het buiten nog leuker.

Het informatiebord.

Voorjaar.

Zomer.

Herfst.

Winter.

Gras werd glad gemaaid, dat kon anders.

Vijver die voor amfibieën is aangelegd.

Met kleur is het toch gezelliger.

Wie Amersfoort ooit heeft bezocht kent natuurlijk de Koppelpoort en misschien ook wel de Kamperbinnenpoort, beide zijn echte publiekstrekkers in de binnenstad.
Loop je er onderdoor dan zijn er in de omgeving nog veel meer historische kenmerken te
ontdekken.
Van prachtige gevelstenen tot een verscholen hofje boordevol geschiedenis.
Maar deze blog gaat over de geschiedenis van de Kamperbinnenpoort.
De Kamperbinnenpoort is een landpoort die tussen de Langestraat en de Kamp staat.
Het is één van de laatste overblijfselen van de eerste stadsmuur van Amersfoort,
waar ook de Muurhuizen onderdeel van is.
Omdat de stad enorm groeide begon men rond 1380 met een nieuwe stadsmuur in 1400 werd een nieuwe poort gebouwd, de Waterpoort De Monnikendam en zodoende verloor de
binnenpoort zijn militaire functie.
Dat was voorbestemd aan de nieuwe De Monnikendam.
De naam Kamp komt trouwens van het Latijnse woord campus, het staat voor een omheind weidegebied dat was het gebied buiten de eerste stadsmuur.
Zo ontstond de naam Kamperbinnenpoort, de andere naam voor deze poort was de Viepoort.
Dat was vanwege het vie (vee) wat door de poort naar buiten werd gebracht om te grazen.
Daar schreef ik op 18 september 2024 al over in een blog.
Dat geeft ook gelijk een idee van de oppervlakte van het gebied buiten de poort.
De weg ernaartoe heette in 1388 nog Coecamp of Oude Strate, maar vanaf 1521 wordt de naam Kampstraat al gebruikt, die tot aan 1914 gebruikt werd.
Voorheen was de poort trouwens veel groter, nu is alleen de voorpoort overgebleven.
In de 16de eeuw werd de hoofdpoort voor het grootste deel afgebroken, gevolgd in 1827 door de boog tussen de torens.
Gelukkig werd hij in de 20e eeuw weer opgebouwd nadat er bij koninklijk besluit het des
betreffende besluit van de Amersfoortse gemeenteraad was vernietigd.
De sloop was in strijd met het algemeen belang van onze lieve vrouwentoren.
De rijksoverheid was het er niet mee eens en stelde subsidie beschikbaar voor restauratie.
Saillant detail: in 1914 wilde de Amersfoortse gemeenteraad de poort afbreken omdat er
behoefte was aan een verkeersplein.
Maar daar werd gelukkig maar een stokje voor gestoken, want nu kunnen wij de oude
Kamperbinnenpoort nog steeds bewonderen.

De Kamperbinnenpoort gezien vanaf de Kamp.

De rechter toren van de kamperbinnenpoort.
Gezien vanaf de Kamp richting de Weversingel.
Dit pand werd als eerste gesloopt.

Van het gesloopte pand, zie je overeenkomsten de oude daklijn op de toren zitten.

Plaquette Kamperbinnenpoort.

Een tijdsbeeld, toen had je nog gemeente en rijkspolitie.

De Kamperbinnenpoort vanaf de Kamp zoals deze heden erbij staat.