Dit weekend is de Gouden terugblik het nummer spraak makende nummer “Je t’aime… moi non plus” uit 1969 dat wordt gezongen door “Serge Gainsbourg” en “Jane Mallory Birkin” die op 14 december 1946 in Londen werd geboren en die vandaag haar twee en zeventigste verjaardag viert.
Ze is een Engelse actrice en zangeres die sinds eind jaren 1960 in Frankrijk woont.
Haar vader was commandant in de Royal Navy en haar moeder was actrice.
Ze ging de zelfde weg als haar moeder en begon te acteren aan de Kensington Academy
in Londen.
Toen ze nog een tiener was, maakte ze haar toneeldebuut in “Graham Greene’s” productie
“Carving a Statue” uit 1964.
Een jaar later kreeg ze een rol in het “Passion Flower Hotel”, een musical geproduceerd door de James Bond seriecomponist “John Barry” en ze trouwde kort daarna met hem.
Uit dit huwelijk werd hun dochter “Kate Barry” geboren in 1967
De eerste film waar de in meespeelde “The Knack … and How to Get It” volgde in 1965, maar niet vermeld op de aftiteling.
In 1966 speelt ze een kleine naakt rol in de film “Blow Up”, deze film won de Palme D’Or
in Cannes en stuwt haar naar voren op het podium.
Het huwelijk met Barry liep op de klippen en ze droomde van een carrière in Frankrijk,
daar introduceerde men haar bij de Gallische popster Serge Gainsbourg, nadat ze een mislukte casting had gedaan.
Ze werd al snel zijn metgezel en Serge schreef voor haar zijn eerste nummers.
Ze kunnen het goed vinden en de twee trouwen uiteindelijk.
Samen nemen ze in 1969 het door Gainsbourg geschreven erotische popnummer
Je T’Aime … Moi Non Plus op.
De eerste versie was opgenomen met “Brigitte Bardot”, maar die vond de opname achteraf te gewaagd om uit te brengen.
De single was controversieel door zijn expliciet seksuele aard.
Oorspronkelijk werd het nummer uitgebracht door Fontana Records in Groot-Brittannië, maar daar werd de single al snel gedropt door het label en heruitgegeven bij Major Minor records.
Maar goed men kon er niet omheen want de tekst van het nummer werd ondersteund door
gekreun en gehijg en sommige radiostations weigerden het te draaien.
Het nummer is trouwens afkomstig van het album “Serge Gainsbourg and Jane Birkin”
opgenomen in 1968 en uitgebracht Juni 1969.
Toch werd het nummer een grote hit in verschillende Europese landen.
Hoewel ze een groot deel van de vroege jaren zeventig in films was te zien nam ze nog wel een aantal andere albums op waaronder “Lolita Go Home” uit 1975 en drie jaar later “Ex-Fan des Sixties”, deze platen werden vooral in Frankrijk zeer succesvol.
Haar huwelijk met Gainsbourg werd in 1980 ontbonden en hun dochter “Charlotte Gainsbourg” die in 1971 was geboren werd zangeres en creëerde een controverse single “Lemon Incest” met haar vader.
Birkin trouwde later met de Franse regisseur “Jacques Doillon”, waaruit haar derde dochter,
actrice, fotomodel en zangeres “Lou Doillon” werd geboren in 1982.
In de vroege jaren tachtig, kan zij een nieuwe impuls te geven aan haar filmcarrière.
Ze komt voor in de aftiteling van films en drama en voegt een nieuwe snaar op zijn boog want sinds 1985 speelt ze ook regelmatig in het theater.
De dood van Serge in 1991 was een schok voor haar, maar ondanks het verlies ging ze door met het opnemen van nieuwe albums.
In 2002 kreeg ze aanvankelijk een groot succes met het album “Arabesque” die enkele van de
titels omvat die nog geschreven waren door Serge.
Ze bleef optreden, acteren en musiceren, meestal gericht aan het Fransenpubliek, tot 2006, toen ze “Fictions” uitbracht.
Het album bevatte zowel een cover van “Tom Waits” als een van “Neil Young”, samen met nieuw materiaal van songwriters “Neil Hannon” bekend van het album “The Divine Comedy”, “Beth Gibbons” en “Rufus Wainwright” .
Het door haar zelfgeschreven “Enfants d’Hiver” werd in 2008 uitgebracht en werd een jaar later opgevolgd door het dubbelspel “Au Palace”.
In 2010 herintroduceerde “Light in the Attic” het klassieke album uit 1969 met nummers van haarzelf en Serge Gainsbourg.
Ze wilde nog lang niet stopen met werken en richtte zich meer op tournees dan op opnemen.
In 2011, na de tsunami en de kernramp in Fukushima in Japan, gaf ze twee benefietconcerten en maakte hij kennis met pianist, componist en arrangeur “Nobuyuki Nakajima”, die veelvuldig samenwerkte met “Ryuichi Sakamoto” en zelf talloze films scoorde.
De shows van het kwartet waren zo succesvol dat ze twee jaar toerde.
In 2016 vroeg het FrancoFolies Festival in Quebec haar om een concert “Gainsbourg Symphonic” te organiseren met het Montreal Symphony Orchestra, onder leiding van “Simon Leclerc”.
Birkin en Nakajima werkten samen met Gainsbourg’s oude producer “Philippe Lerichomme”.
Een concertdocumentaire met daarop volgende persberichten in Montreal waren aanleiding voor een Europese en Japanse tournee.
“Le Symphonique” werd in maart 2017 door Parlophone uitgebracht, terwijl de show op tournee was.
Het debuteerde op nummer zes in de topalbums van de Franse top en bleef 12 weken in de Top 40, later in het jaar verscheen het weer in de hitlijsten.
De opname debuteerde ook op de nummer drie plek op Europese streaming charts
en bleef bijna twee maanden in de top tien.
Op 17 en 18 december treed ze op in Le Comedia te Parijs met een uitvoering van
“Le Symphonique” .
Ze zegt daar over: “Op een dag zei ik tegen iemand dat Serge erg geïnspireerd was door
klassieke muziek en hoe mooi het zou zijn geweest als zijn teksten werden uitgevoerd met een symfonieorkest.”
Haar droom is werkelijkheid geworden en wij gaan terug naar 1969 met de Gouden terugblik.