De Franse zangeres die op haar vijftiende begon met het vertolken van de door haar vader France Gall werd op 9 oktober 1947 als Isabelle Geneviève Marie Anne Gall geboren in Parijs en zou vandaag jarig zijn.
Ze groeide op in een muzikale familie, haar opa was een van de oprichters van het in Frankrijk zeer bekende kinderkoor ‘Les Petits Chanteurs à la Croix de Bois’ en moeder Cécile Berthier was zangeres.
Maar haar vader Robert Gall die was juist het meest bekend in de Franse muziekwereld.
Hij schreef liedjes voor beroemdheden als “Jacques Datin”, “Charles Aznavour” en “Edith Piaf”.
Ze had onmiskenbaar het muzikale talenten van haar ouders geërfd, zo leerde ze op jonge
leeftijd al gitaar en piano spelen.
In haar tienertijd vormde ze, samen met haar broers, een eigen groep en als vijftienjarige mocht ze, mede dank zij de hulp van haar vader, haar eerste plaatje opnemen.
In het voorjaar van 1963 moedigde haar vader haar aan om een paar liedjes op te nemen en al snel tekende ze een contract bij Philips waar “Denis Bourgeois” al artistiek directeur was van “Serge Gainsbourg”.
Ze wordt gedwongen haar voornaam te veranderen in ‘France’ Gall.
Ze nam France als voornaam aan en in september 1963 werd kwam haar song
“Ne sois pas si bête” (Wees niet zo onnozel) uit en dit werd direct een hit in Frankrijk en meer dan 200.000 exemplaren werden verkocht.
Op haar zestiende verjaardag werd haar eerste plaat uitgezonden op de radio: “Ne soit pas si bête” en werd een succes.
Vervolgens schreef Serge Gainsbourg veel nummers voor haar die al snel bovenaan de hitlijsten zouden komen, zoals “N’écoute pas les idoles” en “Laisse tomber les filles“.
Ze werkt samen met vele tekstschrijvers, waaronder “Joe Dassin”, “Pierre Delanoë” en “Alain Goraguer”.
Met spijt nam ze eind 1964 het kinderliedje “Sacré Charlemagne” op, waarvan wereldwijd meer dan twee miljoen exemplaren werden verkocht.
In 1965 deed ze mee aan het Eurovisie Songfestival met een van de beroemde nummers die
geschreven was door ‘Serge Gainsbourg’.
Haar optreden was op twee maart in Napels en werd live uitgezonden en werd door 150 miljoen televisie kijkers gevolgd.
En het jonge Franse zangeresje won het Eurovisie Songfestival met het nummer
“Poupée de cire, poupée de son” (pop van was, pop van lappen) en ze won.
Ze was op het songfestival aanwezig als vertegenwoordigster van Luxemburg en niet van Frankrijk, dat scheen de Franse muziekliefhebbers allemaal niets te kunnen schelen, want ook in Frankrijk werd het een enorme hit.
Ze nam tussen 1966 en 1972 regelmatig in Duitsland op, met name met componist en orkest begeleider “Werner Müller”.
Ze had meerdere hits in Duitsland die veel meer van de tijd waren, maar minder populair in de hitlijsten.
In de jaren zeventig waren zwaar voor haar carrière, ondanks ze de eerste artiest was in Frankrijk die in 1971 ging werken voor voor Atlantic Records, slaagden haar daaropvolgende singles, “C’est Cela L’Amour” en “Chasse Neige” dat jaar er niet in om een hit te worden.
Commercieel bleef succes uit en dat resulteerde in een samenwerking met “Jean-Michel Rivat” maar de uitgebrachte nummer voldeden evenmin aan de verwachtingen van de markt.
In 1973 hoorde ze de single “Attends-Moi” van singer / songwriter “Michel Berger”.
Ze raakte geobsedeerd door het nummer en door de constante kwaliteit van zijn werk.
Nadat ze hem via een radio-uitzending had ontmoet, vroeg ze hem om te overwegen om met haar samen te werken en zijn mening te geven over een aantal nummers die haar producer
wilde dat ze zou opnemen.
Berger was zichtbaar onthutst door hun gebrek aan kwaliteit, maar stemde zonder voorbehoud in met de samenwerking.
Zes maanden later, in 1974, na het opnemen van “Mon Fils Rira du Rock ‘n’ Roll” met Berger, vroeg haar uitgever hem formeel om voor haar te schrijven.
“La Déclaration D’Amour” werd de eerste in een lange reeks hits die een keerpunt in haar carrière betekende en een het partnerschap tussen haarzelf en Berger, ze werden verliefd
en trouwden in twee jaar later.
Berger nam het beheer van de hele carrière van zijn vrouw over met het album “France Gall”, uit 1975, het album dat haar populariteit in heel Europa herstelde.
In 1978 moedigde hij haar aan om in het muziektheater op te treden en dat deed ze in het Théâtre des Champs-Élysées, waar ze zo’n vijftien jaar eerder auditie had gedaan en speelde in de show “Made in France”.
Gedurende de rest van de jaren ’80 bleven het aanzien en kwaliteit van haar zang zowel critici als fans verrassen en imponeren.
Drie van haar albums “Débranche!” (1984), “Babacar” (1987) en de live “Tour de France” (1988) waren belangrijke successen in de hitlijsten.
De jaren ’90 waren voor haar persoonlijk een verschrikkelijk decennium, in 1992 stierf Berger plotseling op zesenveertig jarige leeftijd aan een hartaanval.
Een jaar later kreeg ze de diagnose borstkanker, ze kondigde haar pensionering aan na de dood van Berger om voor de twee kinderen te zorgen, heroverwogen hervatte ze haar carrière met het album “France” in 1996, een teder eerbetoon aan haar partner en mentor.
Een nieuwe generatie begon haar werk te ontdekken toen Heavenly haar door Serge Gainsbourg geschreven hit “Nous Ne Sommes Pas des Anges” coverde op Operation Heavenly. Het jaar daarop keerde de tragedie echter terug: de dochter van Gall en Berger, Pauline, stierf op 19-jarige leeftijd aan cystic fibrosis. Ze nam de single “Resiste” op in 1997, maar verscheen na de dood van Pauline zelden in het openbaar, wel bleef ze actief in liefdadigheidswerk.
In 2001 werd de carrièredocumentaire France Gall par France Gall uitgezonden op de Franse nationale televisie en door miljoenen bekeken.
In 2007 organiseerde en verscheen ze in de documentaire France 2 Tous Pour la Musique, ter gelegenheid van de 15e sterfdag van Berger.
In 2004 werden twee door Berger geschreven singles “La Seule Chose Qui Compte” en “Une Femme Tu Sais”uitgebracht, waarmee ze haar laatste studio-opname markeerde.
Ze stierf op 7 januari 2018 in het Amerikaanse ziekenhuis van Parijs in Neuilly-sur-Seine als gevolg van een infectie die was opgelopen tijdens de behandeling voor een niet bekendgemaakte vorm van kanker.
Twee jaar later bracht Jack White’s Third Man Records haar drie meest populaire albums uit de jaren 60 opnieuw uit.
Haar nummer ‘Poupée de cire, poupée de son’ won het songfestival en bracht haar internationale erkenning en is deze week de Gouden Terugblik in de Bank Show.