Het is dit jaar alweer 27 jaar geleden dat Sammy Davis Jr. overleed.
Op 8 december 1925 werd hij geboren in New York en was een veelzijdige Amerikaanse entertainer, die danste, zong, vibrafoon, trompet en slagwerk speelde, acteerde en imiteerde.
Zijn vroege optreden werd door zijn ouders die beide variétédansers waren gemotiveerd, samen met de door hen geadopteerde oom Will Mastin trad hij op in zijn act Holiday In Dixieland.
En hij werd al snel de ster van de show als de nieuw ontdekte “Will Mastin’s Gang, Featuring Little Sammy”.
Maar de autoriteiten verboden hem om nog langer op te treden, de legende is het dat zijn vader zijn schouders ophaalde, zijn zoon een rubberen sigaar gaf en hem als een ‘dansende dwerg’ in rekening bracht.
Wat de waarheid ook is, de carrière van Sammy Davis jr was een vliegende start.
Hij maakte zijn filmdebuut in de korte “Rufus Jones For President” uit 1932 en toonde de tapdansvaardigheden van de legendarische “Billinson ‘Robinson”.
Hij was een van de eerste Afro-Amerikanen die tijdens de Tweede Wereldoorlog deel uitmaakten van een gemengde eenheid, blanken en zwarten werden tot dan toe strikt gescheiden gehouden in het Amerikaans leger.
Hij heeft bijna 60 jaar op de planken gestaan, vanaf zijn debuut als vierjarig kindster in de late jaren twintig tot zijn vroegtijdige dood op 64-jarige leeftijd in 1990 verdiende hij terecht de titel van ‘Mr Entertainment’.
Hij was mede oprichter van de “Rat Pack” met de mede supersterren “Frank Sinatra” en “Dean Martin”, “Peter Lawford” en “Joey Bishop”.
Een bijna fataal auto-ongeluk in 1954 onderweg naar Los Angeles opnamesessie verloor hij zijn linkeroog, maar het slopende revalidatie schema liet hem weinig tijd voor zelfmedelijden en hij was binnen een paar weken terug op het podium en maakte grappen over zijn nieuw verworven ooglapje.
Die periode in het ziekenhuis viel samen met de bekering naar het Joodse geloof dat heel oprecht voor bijna de rest van zijn leven aanhing.
Was ook het materiaal dat hem voorzag van nog meer zelfspot van het type dat hem geliefd maakte bij een steeds groter wordend publiek.
Hollywood opende nieuwe deuren voor de all-singing en alle-dancing Davis, zijn eerste opmerkelijke rol is “Sportin’ Life” in een 1959-versie van “Gershwins” “Porgy And Bess”.
Maar ondanks alles leed hij onder zijn bekendheid, ondanks zijn onbetwiste bekwaamheid, vonden de mensen het moeilijk om hem te accepteren in karakterrollen zoals de verbitterde jazzmuzikant in 1966’s “A Man Called Adam”.
Succesvoller waren misschien Rat Pack-films zoals “Salt And Pepper” uit 1968 en “One More Time” 1970, waarin hij gewoon zichzelf speelt.
Terwijl de “Cannonball Run” films in de jaren tachtig een schermreünie werd met Dean Martin en anderen.
En in 1988, slechts twee jaar voor zijn dood, liet hij nog eens zien dat hij nog steeds kon dansen door samen te werken met “Gregory Hines” in “The evocatieve Tap”.
Helaas maakte de kanker een einde aan zijn leven op 16 mei 1990, maar door zijn zang en dans was hij al onsterfelijk geworden.
Hij schreef hij niet minder dan drie gedetailleerde autobiografieën over het leven aan de top,”Yes I Can” (1965) en “Life In A Suitcase” (1980) werden gevolgd door “Why Me” dat een jaar voor zijn overlijden gepubliceerd.
Als gouden terugblik heb ik deze week gekozen voor de titelsong van een bekende televisie serie “Baretta” uit de jaren zeventig.
Het nummer heeft als titel “Keep Your Eye on the Sparrow” en het werd geschreven door “Dave Grusin” en “Morgan Ames” .
In eerste instantie was het een instrumentaal nummer, maar in een later seizoen werd er een tekst voor geschreven en werd het nummer gezongen door Sammy Davis Jr.