Dit weekend een zanger die wordt beschouwd als de laatste grote zanger uit het
gouden tijdperk van het genre van bijvoorbeeld “Frank Sinatra” en “Dean Martin”.
“Tony Bennett” werd geboren als Anthony (Antonio) Dominick Benedetto op 3 augustus 1926 in Astoria, Queens, New York City en viert vandaag zijn 92ste verjaardag.
Zijn grootouders zijn Italiaanse emigranten en hij groeit op in bittere armoe.
Zijn vader John had geen werk vanwege zijn slechte gezondheid en overlijdt in 1936.
De dan tienjarige Tony verdient wat extra centen voor het gezin door op te treden als zanger en tapdanser, zo gaf hij een zangvoorstelling bij de opening van de Triborough Bridge.
Hij studeerde muziek en schilderkunst aan de New Yorkse High School of Industrial Arts.
Op 16 jarige leeftijd stopte hij met zijn opleiding omdat hij zijn familie financieel moest ondersteunen en hij ging werken als een zingende ober in Italiaanse restaurants.
Tijdens Wereldoorlog II werd hij opgeroepen om dienst te nemen in het Amerikaanse leger.
Hij diende tot april 1945 aan de frontlinies en was betrokken bij de bevrijding van een
naziconcentratiekamp in Landsberg, Duitsland.
Na de Tweede Wereldoorlog zong hij met de militaire legerband onder de artiestennaam
“Joe Bari” tot dat hij werd ontslagen en keerde in 1946 terug naar de VS.
Hij bestudeerde de Bel Canto-zangdiscipline en bleef zingen in restaurants in New York.
Aan het begin van zijn carrière werd hij beïnvloed door onder andere van “Judy Garland”,
“Louis Armstrong” en “Bing Crosby” zo creëerde uiteindelijk zijn eigen zangstijl.
In 1949 werd hij uitgenodigd op een concerttournee van “Bob Hope”, die hem voorstelde om de naam Tony Bennett te gebruiken.
In 1950 kwam hij onder contract bij Columbia Records en daar had hij zijn eerste grote hit
“Because of You”, geproduceerd door “Mitch Miller” met het orkest van “Percy Faith”.
Het nummer verkocht meer dan een miljoen exemplaren en bereikte de eerste plaats in de
hitlijsten van 1951.
Zijn andere nummer een hits in de periode 1952-54 waren “Blue Velvet”, “Rags to Riches” en “Stranger in Paradise”.
Hij was in staat om in New York vijf tot zeven shows per dag te doen aan groepen
schreeuwende tieners.
In 1956 presenteerde hij “The Tony Bennett Show” en bleef opnamen maken met de beste
jazzmuzikanten van die tijd en uit de samenwerking met “Count Basie” kwamen 2 albums uit, waarbij de nummers “Chicago” en “Jeepers Creepers” heel populaire werden.
In 1962 bracht hij “I Left My Heart in San Francisco” uit, dat een jaar in de hitlijsten bleef staan en zijn levenslied is geworden en het gelijknamige album werd een gouden plaat.
Na 1964 nam zijn succes af door de sterke concurrentie van “The Beatles” en de
British Invasion.
In 1965 scheidde hij van zijn eerste vrouw, kunstenaar “Patricia Beech”, met wie hij twee zonen had, het huwelijk stond enorm onderdruk door zijn vele tournees.
Tegelijkertijd was zijn eerste acteerrol in de film “The Oscar” uit 1966 geen succes, hij ontving slechte recensies en de film werd aangescherpt door critici en genegeerd door het publiek het werd een van de grootste flops van dat jaar.
Zijn zangcarrière ging in een neerwaartse spiraal toen de bazen bij Columbia Records enorm bezorgd voor de concurrentie van The Beatles waren en hem dwongen zijn imago en stijl
te veranderen omdat iedereen ontevreden was.
Hij verliet Columbia in 1972 en ging een kort contract met MGM Records aan, dat leverde geen hits op en Bennett had geen opnameklus meer.
Hij trouwde opnieuw en begon zijn eigen platenfirma en maakte twee zeer geprezen albums met “Bill Evans”.
Hij verhuisde een tijdje naar Engeland, waar hij ooit optrad voor de koningin.
Terug in de VS kon hij slechts een regulier optreden in Las Vegas doen en geen opnames of
concertreizen.
Zijn schulden groeiden en raakte bijna failliet en de “The United States Internal Revenue Service” (IRS) probeerde zijn huis in L.A. te vorderen.
Aan het eind van de jaren zeventig faalde zijn tweede huwelijk met actrice “Sandra Grant”, met wie hij twee dochters had.
Zo leed hij ook aan een drugsverslaving en na een overdosis in 1979 riep hij om hulp van zijn zoon “Danny Bennett” .
Danny meldde zich aan als de manager van zijn vader en het bleek een slimme zet te zijn.
Tony Bennett verjongde zijn carrière door zijn originele stijl een smoking en het Great American Songbook terug te brengen.
Hij maakte een sterke comeback in de jaren 80 en 90, sloot een nieuw contract met Columbia Records en maakte twee gouden albums in 1992 en 1993 en ontwikkelde een verrassende en loyale aanhang onder het publiek in de jaren 20 en 30 en ontving een Grammy Award, de eerste sinds 1962.
Hij trad opnieuw op met Frank Sinatra en nam deel aan uitgebreide muzikale samenwerking met onder andere “Red Hot Chili Peppers” en “Elvis Costello”.
Zijn veerkracht en succesvolle comeback werd een sensatie in de hedendaagse
entertainmentindustrie.
Bennett verscheen als zichzelf in de films “Analyze This” (1999), “The Scout” (1994) en
“Bruce Almighty” (2003) .
Hij heeft wereldwijd meer dan 50 miljoen platen verkocht, is in 1997 opgenomen in de Big Band en Jazz Hall of Fame, publiceerde een autobiografie “The Good Life: The Autobiography of Tony Bennett” (1998), ontving een lifetime achievement award van ASCAP in 2002 en ontving in
december 2005 de Kennedy Center Honor.
In november 2006 organiseerde Bennett een galafeest ter ere van hem in het Kodak Theatre in Los Angeles.
Daar genoot hij van live-optredens van vele beroemdheden en het feest kwam tot een
hoogtepunt toen hij zijn gasten vermaakte door zijn bekendste hits te zingen: ‘I Left My Heart in San Francisco’ en ‘The Good Life’.
De oorsprong van het nummer ligt in Frankrijk, daar is het een populair lied van “Sacha Distel” en componist “Jack Reardon” .
Het nummer werd in 1962 uitgebracht onder de titel “La Belle Vie” en het was te zien in de film “Seven Capital Sin”.
Het jaar erop wordt het opgenomen door Tony Bennett en is het dit weekend de Gouden
terugblik in de Bankshow.