Daliah Lewinbuk is bekend geworden onder haar artiestennaam “Dahlia Lavi”, ze werd wellicht op 12 oktober 1942 geboren in Haifa, Israël, al vermelden sommige bronnen ook 1940 als geboortejaar.
Ze was een Israëlische actrice, zangeres en model, haar artiestennaam “Lavi” betekent “leeuw” in het Hebreeuws.
Haar vader Reuben Lewinbuk was van Russische herkomst en haar moeder Ruth Klammer van Duitse, beide van een Joodse komaf.
Ze bracht haar eerste jaren van haar leven door met haar ouders op een kibboets.
Daar was het in 1952, waar ze “Kirk Douglas” zou ontmoeten tijdens het feest ter ere van haar tiende verjaardag waar hij en de filmploeg waren uitgenodigd, ze waren daar in Israël om de film “Juggler” op te nemen in het kleine dorpje Shavi Sion, later introduceerde hij haar in Hollywood.
Een decennium later werkten ze samen in “Vincente Minnelli’s” film “Two Weeks in Another Town” in 1962 en ontving ze een Golden Globe voor de meest veelbelovende vrouwelijke nieuwkomer voor haar werk.
De acteur was ingenomen door het meisje dat hij haar als verjaardagscadeau een balletjurk gaf en twee jaar later regelde hij een studiebeurs voor haar om ballet te studeren aan het Royal Operahouse in Stockholm, Zweden.
Ze moest de balletdans na drie jaar opgeven vanwege haar lage bloeddruk.
Ze had ondertussen de smaak te pakken om te gaan acteren en kreeg een kleine rol in de film “Hemsöborna” in 1955.
Kort daarna echter ging ze terug naar Israël omdat haar vader na een ziekbed overleed.
In Israël startte haar professionele loopbaan als model en in 1960 begon haar filmcarrière officieel.
Omdat ze vloeiend Hebreeuws, Engels, Duits, Frans, Italiaans, Spaans, Zweeds en Russisch sprak werd ze bekend in Europa en Amerika, en verscheen in tientallen films, meestal komedies en vaak erotisch geladen.
Zo speelde ze tussen 1960 en 1971 in zo’n veertig films, waaronder “Old Shatterhand” in 1964, “La Frusta e il Corpo” uit 1963, “Lord Jim”, 1965 en in de spionage parodie “The Silencers” en “Casino royale” uit 1967.
Ze werkte onder meer samen met grote sterren als “Yul Brynner”, “Peter O’Toole”, “David Niven” en “Peter Sellers”.
Vanaf 1969 richtte zij zich vooral op haar zangcarrière.
Na het uitvoeren van een aantal liedjes in het Hebreeuws in de BBC-show van de Israëlische zanger “Chaim Topol”, werd ze uiteindelijk bekend bij de in Duitsland gevestigde Polydor Records en al snel werd ze een echte ster van ‘schlager’ en popliedjes.
Haar eerste single, “Liebeslied Jener Sommernacht”, werd een hit.
Met de Engelse versie ervan (“Love’s Song”) won ze de tweede prijs op het Tokyo Song Festival.
Later datzelfde jaar kwam haar grootste hit in de hitlijsten “Oh , Wann Kommst Du?” werd haar eerste van haar Top 10-hits in Duitsland, een andere hit was “”illst du mit mihr geh’n?” uit 1971.
Dat jaar was ze de meest succesvolle zangeres in Duitsland en won ze een ‘Otto’, een grote prijs die werd uitgereikt door het Duitse popmagazine Bravo.
Haar laatste hit scoorde ze in 1984 met “Ich wollt’ nur mal mit dir reden”, een Duitse vertaling van “Stevie Wonder” zijn hit “I just called to say I love you”.
Ondanks het feit dat ze af en toe een album bleef uitbrengen in de jaren tachtig en negentig, kreeg ze nooit de bekendheid die ze in haar jongere jaren had, hoewel ze in de jaren 2000 een beetje een opleving beleefde met de uitgave van verschillende “grootste hits albums”, en “Jürgen Paape” heeft haar zelfs gesampled voor zijn lied “So Weit Wie Noch Nie”.
Zo verscheen ze in de jaren negentig als actrice op de Duitse televisie.
Na een aantal jaar zingen en op de Duitse televisie te verschijnen, verhuisde ze naar Asheville, North Carolina, met haar vierde echtgenoot, zakenman Charles Gans en trok zich terug uit het artiestenbestaan.
Ze overleed op woensdag 3 mei 2017 in Asheville, in de Amerikaanse staat North Carolina, waar ze sinds 1992 samen met haar man woonde.
Ze werd naar haar wens in Israël begraven.
Dit weekend is ze de Gouden terugblik met het nummer Jerusalem.