Dit weekend is de Gouden terugblik een Nederlands jazz- en easy listening zanger met een
ontspannen en intieme houding heeft en zingt met een zachte lage stem.
Het is “Wim Koopmans” geboren te Rotterdam op 16 juni 1941, de artiest die nooit een
artiestennaam heeft gekozen.
Men omschreef hem wel de beste zanger van Nederland, een timide crooner uit Crooswijk, meer “Tony Bennett” dan Tony Bennett zelf.
Recensenten roemen zijn wereldstem, maar buiten Rotterdam kent vrijwel niemand hem.
Zijn voornamen zijn Willem Simon en was een zoon van “Piet Koopmans” die speelde bij de
“The Three Jacksons” bekend Nederlands accordeontrio en hij was een volle neef van
“Corrie van Gorp” en een achterneef van de bokser “Rudi Koopmans”.
Dus je kunt wel zeggen dat de muziek en het entertainment met de paplepel is ingegoten.
Hij trad vaak op in de Rotterdamse horeca in de zaken van “Veerman”, die in veel horecazaken belang had en hij promootte zo Koopman in Rotterdam.
Ze kenden elkaar want ze hadden samen op school De Schakel op de rand van Crooswijk en Kralingen gezeten.
Buiten schooltijd werd er vooral veel gevoetbald en Wim heeft wel eens meegespeeld in het eerste van Excelsior, bevestigt de zeventigjarige trainer Jansen.
Die vertelde ooit dat hij kon wel aardig voetballen, maar vond het niet zo’n sterk mannetje, het was niet zo’n bikkel.
Zijn vader stond er wel op dat hij klassiek accordeon ging spelen en dat deed hij dan ook.
Hij bezocht op tienjarige leeftijd de accordeonvereniging Progressio die repeteerde boven cafe De Zon aan de Noordsingel.
Door het accordeonspel ontmoette hij “Aad Klaris” platenproducer te Leerdam.
Dat leidde er toe dat ze samen gingen schnabbelen in het nachtleven van Rotterdam, op gitaar en Wim op accordeon en orgel.
En als “Piet van Sliedrecht” erbij kwam werden ze een trio.
Afhankelijk van wie de schnabbel aannam, werd ook de naamgever.
Dus de ene avond was het Trio Piet van Sliedrecht, de volgende avond Trio Aad Klaris.
Toen hij ULO zat kwam hij onder de hoede van een oom en tante, die een slagerij in Kralingen hadden, de reden was dat zijn vader veel van huis was om op te treden.
“Paul Bronkhorst” van het Rotterdams Philharmonisch Orkest gaf hem in die periode les op de contra-bas.
Vanaf 1969 ontstond er een loopbaan als instrumentalist, eerst in het trio “Wim Koopmans” en later “The New Formation”, waarmee hij “Lee Towers” begeleidde.
Hij ging het hele land door van nachtclub naar houseparty.
Lee Towers kent hij al uit de tijd dat ze samen bij “Theo Huizenaar” boksten, “de godfather van de Nederlandse bokssport”.
Daarnaast werkte hij vier maanden lang aan boord van De Rotterdam,
een van de cruiseschepen van de Holland Amerika Lijn.
Hij brak aan het begin van de jaren tachtig door onder de vleugels van “Pim Jacobs” en
“Rita Reys”.
Hij maakte diverse platen en later cd’s en was te zien in vele televisieprogramma’s.
Zo bracht hij zijn eerste compact disk uit in mei 1981, onder de titel “When dreams come true” en een singletje met de nummers “Joanna” en
“L.O.V.E”.
Ook trad hij op tijdens het North Sea Jazzfestival in Den Haag.
Zo was “Frans van Asperen” voor veel zangers de gedroomde begeleider, swingend, soepel,
all-round.
Hij is onder andere de vaste pianist van Koopmans en veelgevraagd invaller in verschillende jazzformaties.
Koopmans toerde met een bigband door de Verenigde Staten en trad op in de show van zijn idool Tony Bennett.
In mei 1982 maakt hij deel uit van een artiesten elftal, samen met onder andere “André Hazes” en “The Blue Diamonds” om te voetballen in de strafinrichting Esserheem in het Drentse Veenhuizen dat was georganiseerd door de lokale horeca-exploitant “Wim van Rij”.
In dit jaar bracht hij zijn tweede compact disk uit, onder de titel “Close enough”
en twee singeltjes.
Ook werkte hij mee aan twee concerten van Andre Hazes, die gehouden werden op vrijdag 26 februari en 5 maart 1983 onder de titel Andre Hazes neemt afscheid van Amsterdam voor zijn grote tournee door binnen- en buitenland.
Dat werd gehouden in bar-discotheek-dancing Toy Shop aan de Voorburgwal.
Andere meder werkend artiesten waren “Nico Haak”, “Donna Lynton” en het showorkest “De Mustang”.
In dit jaar bracht hij zijn derde compact disk uit, onder de titel “Not alone”.
Het jaar daarop nog een singletje met de nummers “I’ll go where the music takes me” en “I never”.
In 1987 nam hij nog een singletje op met de nummers “You’re nobody till somebody loves you” en “What a difference a day makes”.
Begin 1991 treed hij op in de Doelen te Rotterdam, met nieuwe teksten door hem zelf geschreven en medewerking van de aanvoerder van het Metropole orkers “Jerry van Rooijen”.
Maar ook de Amerikaanse zangeres “Deborah Brown”, de Cubaanse trompettist “Arturo Sandoval” en stadsgenoot “Eddy Doorenbos” bekent van “The Millers”.
Hij heeft bewust gekozen om een Nederlands artiest te blijven, ondanks de mogelijkheden die hij in Amerika had.
In 1994 jaar brengt hij zijn vierde compact disk uit, onder de titel “I’m a singer”.
En in 2006 brengt hij zijn vijfde compact disk uit, onder de titel “The best of Wim Koopmans : American songbook”.
In dat zelfde jaar wordt hij getroffen door een hersenbloeding en ging zijn gezondheid hard achteruit.
Op 7 maart 2012 overleed hij in zijn geboortestad Rotterdam, de crematie van Wim Koopmans was op 16 maart in crematorium De Ommering in Spijkenisse.
Dit weekend is hij de Gouden terugblik in de Bankshow met het nummer “Joanna”, misschien wel zijn mooiste en bekendste song.