Vandaag viert “Chi Coltrane” haar zeventigste verjaardag want ze is op 16 november 1948
geboren in Racine, Wisconsin en ze is een Amerikaans zangeres en songwriter.
Ze was een van de zeven kinderen van een Canadese moeder en een Duitse vader,
die violist was.
Het gezin verhuisde vaak en ze volgde in acht jaar twaalf basisscholen, zodat muziek de enige constante in haar leven werd.
Aangemoedigd door haar vader, die stierf toen ze tien jaar was begon ze op zevenjarige leeftijd klassieke piano te studeren en zong ook in het kerkkoor.
Ongetwijfeld waren de voortdurende ontroering en de dood van haar vader erg moeilijk voor haar te verwerken.
Ze leerde veel instrumenten bespelen, maar werd het meest aangetrokken door de piano,
zo gaf ze haar eerste pianorecital op twaalfjarige leeftijd
Haar timing was goed, ze was een geweldige pianiste, een bekwame componist,
een fijne zangeres en duidelijk fotogeniek.
Bovendien was haar stijl een soort van ultraverfijnde interpretatie van “Carole King” en
“Elton John”.
Maar om verschillende redenen, onder andere een afkeer van zelfpromotie versterkte ze nooit haar aanvankelijke succes en vestigde ze zich in plaats daarvan voor een kleine, maar loyale cult aanhang, zowel in Noord-Amerika als in Europa.
Op haar zeventiende, na haar middelbare schoolopleiding, begon ze een muziekcombo en
opereerde ze later solo deels met tape in de lokale hotspots, bars en clubs.
Later dat jaar verhuisde ze met haar moeder naar Chicago.
Haar moeder overwoog in die tijd te gaan hertrouwen met een man maar besloot het niet te doen en Chi was het met deze keuze eens omdat zij van mening was dat de man niet geschikt was voor haar moeder.
Hoewel ze het goed met haar moeder kon vinden, besloot ze dat het tijd was om zelfstandig te worden en huurde een appartement.
Nu ze zelfstandig woonde begon ze te spelen in de lokale hotspots van Chicago.
Ze zong en speelde daar in de clubs en bars en had een tijdlang haar eigen band,
de “Chicago Coltrane”.
Zo speelde ze blues en trad ook op met gospelbands in funky bars.

Ze verdiende meer geld in cocktailbars, maar vond het niet leuk om de oude popstandaarden te zingen als ze haar eigen geschreven materiaal zou kunnen spelen en zingen.
In 1971 vertegenwoordigde ze de VS op het International Rock Festival in Rio de Janeiro,
Brazilië.
Ze verscheen in verschillende televisieshows, zoals “The Tonight Show” en
“The Midnight Special“.
Ze tekende een contract in 1972 bij Columbia records, op basis van een demo met zes liedjes en haar eerste album, het volledig zelf geschreven “Chi Coltrane”, verscheen dat jaar en zou drie maanden in de hitlijsten te blijven staan.
Haar eerste hit in de Verenigde Staten is “Thunder and Lightning” die werd uitgebracht in mei 1972.
Het bereikte de 17de positie in de Amerikaanse Billboard Hot 100-hitlijst en de 12de in de Amerikaanse Record World top 100- record chart en de Amerikaanse CashBox-top 100 , en de 18de in de Canadese RPM-hitlijsten, en de 4de in de Duitse hitlijst in Nederland kwam ze niet verder dan een tip notering.
Het tweede album wat ze uitbracht was “Let It Ride” in 1974, op het Columbia-label.
Het jaar daarna volgde “Greatest Hits” en “Best Of albums” en in 1977 nog een album,
“Road To Tomorrow” en “Silk & Steel” in 1981.
Daarna verhuisde ze naar Europa waar ze een paar jaar woonde.
Ze werd verkozen tot Beste Vrouwelijke artiest gedurende twee opeenvolgende jaren.
Ze bracht in de jaren tachtig verschillende albums op het Teldec-label uit, waaronder “Live!” in 1982, “Ready to Roll”, 1983 en “The Message”, 1986.
In de Europese lijst met “100 beste muzikanten van de eeuw” stond ze in de top 50.
“Golden Classics” werd uitgebracht in november 1996 bij Collectibles-label.
Ze heeft tv-soundtrackwerk gedaan en samengewerkt met Tangerine Dream in 1991.
Ze keerde terug naar Los Angeles in 1993, waar ze een opnamestudio bouwde en werkte met kansarme groepen.
In 2009 hervatte ze haar muziekcarrière en bracht een nieuwe compilatie uit getiteld
“The Essential Chi Coltrane – Yesterday, Today & Forever”.
De collectie bevatte materiaal van haar albums uit de jaren 80 “Live!”, “Ready to Roll” en “The Message”.
Het bevatte ook drie nieuwe opnames, waaronder het titelnummer met een snaararrangement van “Paul Buckmaster”.
Haar eerste comeback-optreden was een concert in Wenen op de Donounselfest in 2009, waar 100.000 bezoekers op af kwamen.
Ze deed toen ook nog in oktober een tournee in Nederland.
Ze tekende vervolgens bij Sony en deed nog een aantal tournees in Nederland, Duitsland en Zwitserland.
Ze treed nog steeds op in vooral de laatste twee landen.
Maar dit Weekend is het nummer “Go Like Elijah” wat behoorlijk wat airplay kreeg de Gouden terugblik.