Gary Anthony James Webb werd geboren op 8 maart 1958 in de West Londonse wijk Hammersmith, hij is bekend geworden onder zijn artiestennaam “Gary Numan”.
Zijn vader werkte op de luchthaven London Heathrow Airport bij de bagagedienst en zijn moeder was telefonische verkoopster.
Een verlegen kind was hij wel, muziek bracht hem uit zijn schulp, zo begon hij gitaar te spelen in zijn vroege tienerjaren en speelde kortstondig bij verschillende bands.
Geïnspireerd door het amateurisme van de punkbeweging, sloot hij zich in 1976 aan bij een punkgroep genaamd The Lasers.
Het jaar erop splitste hij zich samen met bassist “Paul Gardiner” af om een nieuwe groep te vormen, genaamd “Tubeway Army” samen met drummer Bob Simmonds namen ze een aantal singles op onder futuristische pseudoniemen (respectievelijk Valerian, Scarlett en Rael) die probeerden hun nieuwe interesse in synthesizers te evenaren.
Later werd Simmonds vervangen door “Jess Lidyard”.
Aldus zo samengesteld bracht Tubeway Army in het begin 1978 een reeks punk-meets-Kraftwerk demo’s bij Beggars Banquet uit, die enkele jaren later als “The Plan” werden uitgebracht.
Die zomer zong Numan voor een spijkerbroekenmerk een tv-commercial in en tegen het einde van het jaar verscheen het debuutalbum “Tubeway Army” van de groep.
Deze werd vooral beïnvloed door de samenwerking tussen “Kraftwerk” en “David Bowie” in Berlijn met “Brian Eno” zo toonde het album ook zijn fascinatie voor de elektronische, experimentele kant van glamour zoals bij “Roxy Music” en “Ultravox”.
Net als de muziekstroming “Krautrock” en de sciencefictionschrijver “Philip K. Dick”.
Het tweede album “Replicas” van de groep werd ook aan Gary Numan & Tubeway Army toegeschreven en werd begin 1979 uitgebracht.
De bijbehorende single “Are ‘Friends’ Electric?” werd een hit die bovenin de hitlijsten.
Het album bevatte ook “Down in the Park” een bedekt nummer dat een van de meest gotische uitstapjes van hem is.
Hij werd van de ene op de andere dag een ster, ondanks kritische afkeer van muziek die zo sterk afhankelijk was van synthesizers en hij vormde een grotere achtergrondband die het Tubeway Army gevoel verving.
In de herfst van 1979 werd “The Pleasure Principle” uitgebracht en leverde hem zijn internationale hit “Cars” op, die de Amerikaanse Top Tien bereikte en nummer één werd in het Verenigd Koninkrijk.
Hij keerde in de herfst van 1980 terug met zijn derde album “Telekon”, in Britse topvorm en scoorde twee Top vijf hits met “We Are Glass” en “I Die: You Die” en het nummer “This Wreckage” bereikte later de Top 20.
In 1981 kondigde hij aan te stoppen met live optredens door verschillende afscheidsconcerten te spelen net voor de release van het album “Dance”.
Terwijl album en de leidende single “She’s Got Claws” allebei de Britse top vijf binnen kwamen probeerde hij de wereld rond te vliegen, maar hij werd gearresteerd in India op verdenking van spionage en smokkel.
De aanklacht werd ingetrokken, hoewel de autoriteiten zijn vliegtuig in beslag namen.
Zijn pensionering was van korte duur want hij keerde in 1982 terug met het album “I, Assassin” was een deel van zijn populariteit verdwenen.
Het album werd wel een Top 10-album en “We Take Mystery (To Bed)” nog een hit, maar over het algemeen begonnen de singles van hem steeds minder in de hitlijsten terecht te komen en het titelnummer van het album “Warriors” werd zijn laatste Britse top tien in 1983.
Numan en Beggars Banquet stopten hun samenwerking in het jaar erop en hij vormde zijn eigen Numa-label.
In 1985 kwam het album “The Fury” uit en dat werd de laatste die de Britse Top 20 wist te bereiken.
In de daaropvolgende jaren werkte hij soms samen met “Bill Sharpe” van “Shakatak” en bracht vier singles uit tussen 1985-1989.
Na het uitbrengen van “Strange Charm” in 1986 tekende hij bij IRS, maar deze samenwerking had vanaf het begin te maken met onenigheid.
In 1994 kwam het album “Sacrifice” uit, de eerste glimp van zijn terugkeer naar kritische gunst en underground hipness.
Met hoge verwachtingen van zijn fans dook hij in 1997dieper in de gotische, metalgetinte industriële dans.
Hij bereikte echter niet wat hij wilde en het duurde tot 2000 voordat hij Pure stijl had ontwikkeld, die jaren werd geprezen als zijn beste werk en zijn kult opvolging uitbreidde naar een nieuw territorium.
In het nieuwe millennium verschenen een aantal van zijn compilaties in de winkels, zoals het album “Hybrid” uit 2003 waar hij zijn eerdere pophits aan het herbewerken en moderniseren was.
Het album “Jagged” werd uitgebracht in 2005 en bevatte meer een industrieel goth geluid en werd gecoproduceerd en co-geschreven met “Ade Fenton”.
In 2013 bracht hij zijn twintigste studioalbum uit genaamd “Splinter (Songs from a Broken Mind)”.
Het album bereikte de U.K. Top 20 en hij startte een wereldwijde tournee om de release in heel 2014 te ondersteunen.
Het jaar daarop begon hij zijn eenentwintigste studioalbum te schrijven en begon het album te financieren via beloftes aan zijn fans omdat het fondsbedrag zijn doel overschreed.
Hij focust zich helemaal op het album en in 2016 vond hij het ook tijd om samen te gaan werken met “Jean-Michel Jarre” op zijn album “Electronica 2: The Heart of Noise”.
Datzelfde jaar ontving hij ook de Moog Innovation Award en de Ivor Novello prijs voor inspiratie.
In 2017 verscheen Numan’s eenentwintigste album “Savage (Songs from a Broken World)”.
Opnieuw in samenwerking met producer Ade Fenton en gebruikte hij een post apocalyptische wereld als de setting voor de release, die de strijd van de mensheid voor overleving en de onvermijdelijke ondergang ervan in kaart bracht.
Hij woont sinds 2012 in Los Angeles in een groot kasteelachtig huis, samen met zijn vrouw en hun drie dochters.
Dit weekend rijdt hij mee in de Gouden terugblik met het nummer Car.