Dit weekend is de Nederlandse zangeres “Thérèse Steinmetz” de Gouden terugblik.
Ze is geboren in Amsterdam op 17 mei 1933 en is de dochter van operazanger “Jan Steinmetz” en danseres en pianiste Henny Poelman.
Ze volgde een studie zang aan het Conservatorium en toneellessen bij “Louis van Gasteren” waar ze haar acteertalent ontwikkeld ze doet auditie bij de Nederlandse Comedie waar ze
onder contract komt.
In 1961 debuteert zij in “Joseph In Egypte” en tot 1967 speelt zij diverse rollen bij dit gezelschap waarin onder andere ook “Ellen Vogel” was te zien en in die periode is ze ook actief als actrice in televisiespellen en televisiemusicals.
In 1963 debuteert ze in haar eerste film “De vergeten medeminnaar“, een Nederlandse film in zwart-wit, onder regie van “Giovanni Korporaal” met in de hoofdrol “Henk van Ulsen”.
De film is gebaseerd op het boek “Het andere verleden” van “Rico Bulthuis” en heeft als
internationale titel “ The Lost Lover”.
De film is grotendeels opgenomen in het landhuis Kareol in Aerdenhout.
Na haar huwelijk met tenor “Arjan Blanken” heeft ze sinds 1966 een jarenlange relatie met
“Gerrit den Braber” die veel van haar liedjes schrijft en haar aanspoort om zich meer
te profileren als zangeres.
In december 1966 verscheen de eerste single van haar “Speel ’t spel” dat een groot succes werd en ook in de top 40 komt te staan.
Er volgden meer singles, waaronder “Ring-dinge-ding” (ook wel Ringe Ding) waarmee ze
Nederland vertegenwoordigde op het twaalfde Eurovisie Songfestival in Wenen.
Met twee punten behaalt zij samen met Noorwegen gedeelde veertiende plaats.
Ook in het zelfde jaar heeft ze bij de VARA heeft haar een eigen televisieshow:
“Thérèse” genaamd.
Zo verschenen er van 1967 tot en met 1972 met regelmaat nieuwe albums waarvan een groot deel van de nummers van de hand van componist “Joop Stokkermans” en tekstschrijver Gerrit den Braber waren.
Naast dat ze actief als actrice op toneel en bij tv, treedt ze op in allerlei shows en heeft
een eigen cabaret/chanson-programma naast Nederlandstalige liedjes met vertalingen van
Gerrit den Braber, “Ernst van Altena”, “Emmy Schipper” en “Alexander Pola” is zeer succesvol in Roemenië en neemt veel repertoire uit de Balkan op.
Zo won ze in 1970 een Gouden Hert op het Songfestival van Brasov Brasov in Roemenië met het nummer “O fata mai gasesti, dar un prieten nu”, dat in het Nederlands werd gezongen als “De drie vrienden”.
In die periode verschenen er steeds minder singles van haar omdat het muzikale klimaat in
Nederland zo dusdanig was veranderd dat er voor zangeressen met chansonachtig repertoire geen plaats meer leek te zijn.
Maar ze zat niet stil, ze speelde in verschillende musicals en bleef een graag geziene
verschijning op de televisie en in de theaters was ze te zien met haar eigen tour-de-chant.
In 1973 zong ze mee met het Noordzeekoor voor de benefietsingle “Geef ons een kans”, een plaat gemaakt om het voortbestaan van “Radio Noordzee” de zeezender te bepleiten ten tijde van het Tweede Kamerdebat over de ratificatie van het “Verdrag van Straatsburg”.
De single haalde alleen de Noordzee Top 50.
In 1974 bewees “Conny Vandenbos” dat het luisterlied nog volop in leven was, met het nummer “Een roosje m’n roosje”.
En toen verscheen er van Thérèse haar nieuwe succes “Geef ze ’n kans” een reeks singles met oorstrelend repertoire, waarvan “Tussen acht en halfnegen” een klassieker in z’n genre werd.
De single was afkomstig van het album “Thérèse” uit 1976, waar ook de radiohit “Wie vroeger Scheveningen zei…” van afkomstig was.
Vanaf dit jaar begint ze in de theaters voor enkele jaren het eigen cabaret- annex chansonprogramma’s “Opus 1 + 3” onder begeleiding van het “Trio Nico van der Linden, jr”.
In het televisieseizoen 79/80 zendt de NCRV een televisieregistratie uit van Opus 1 + 3.
In die tijd groeide ook haar liefde voor Balkan-repertoire, wat op haar platen steeds meer was te horen.
Vanaf de jaren tachtig stopte ze min of meer met het Nederlandstalige chansons en ging ze zich toeleggen op het repertoire dat grotendeels uit Oost-Europeaan afkomstig was en trad ze veel op met het orkest van “Andréi Serban”.
In 1981 heeft ze nog een liedjesprogramma met “André van den Heuvel” “alleen op maandag”,
Waarin ze zingend spelen en spelend zingen.
Warm, ontroerend en humoristisch brengen ze hun programma op de eerste dag van de week.
waarmee ze landelijk optreden in verschillende theaters onder andere op 25 oktober in de “schouwburg” van Leiden.
In 1987 verrast ze menigeen met het bijzondere album “Close to the classics”, op dit album zong ze een verzameling klassieke liederen in een modern jasje, wat door haar fans positief werd ontvangen.
Na dit album werd er op muzikaal gebied weinig meer van haar vernomen.
Ze trad nog sporadisch op en legde zich toe op een ander van haar veelzijdige talenten,
namelijk dat van kunstenares.
Nadat ze binnen een jaar tijd zowel haar dochter Sylvia als haar levenspartner Gerrit den Braber in 1997 verloor, vertrok ze eind jaren ’90 naar de Côte d’Azur, waar ze eerst in St. Paul de Vence en later in Cannes een galerie opende.
In 2004 verscheen een boek met een overzicht van kunstwerken die ze in de loop der jaren had gemaakt.
Na enkele jaren niet meer te hebben opgetreden, kwam ze in 2007 naar Nederland om samen met “Andréi Serban” op 2 december een eenmalig concert te geven.
In 2017 was ze te zien in het programma “Amsterdam-Parijs” van “Philippe Elan” die het Franse chanson ombouwt tot duetten en dialogen.
Eind 2016 zag eerst de gelijknamige CD het licht gevolgd door een tournee met als aftrap
5 november 2017 in het Concertgebouw Amsterdam.
“Nico van der Linden” verzorgde de muzikale begeleiding van dit unieke duo.
Met z’n drieën speelden zij een liefdevol en uitgebalanceerd programma, wat ook in het seizoen 2018-2019 wordt voort gezet.
Dit weekend is ze de Gouden terugblik met het nummer “Speel ’t spel” in de BankShow.