Eugene Curran Kelly werd geboren in Pittsburgh, Pennsylvania, op 23 augustus 1912,
de middelste zoon van vijf kinderen.
Zijn vader was in Canada geboren en hield van sporten, vooral hockey.
Elke winter zou Kelly Sr. de achtertuin van het gezin onder water zetten en een ijsbaan maken voor hockey.
Kelly Jr. heeft later hockey gecrediteerd voor enkele van zijn danspassen, die hij omschreef als “wijd open en dicht bij de grond.”
Op zijn vijftiende speelde hij met een semiprofessioneel ijshockeyteam.
Hij speelde ook voetbal, honkbal en nam deel aan gymnastiek.
Zijn andere grote voorbeeld was zijn moeder, die van het theater hield.
Zij was degene die hem naar danslessen stuurde.
Aanvankelijk wilde Kelly niet doorgaan met zijn danslessen omdat de andere studenten hem uitlachten.
Maar toen ontdekte hij dat de meisjes een jongen leuk vonden die kon dansen, dus besloot hij de lessen te volgen.
In 1929 vertrok hij naar Pennsylvania State College, maar door de grote depressie verloor zijn familie hun geld.
De Grote Depressie (1929-1939) was een tijd van wereldwijde economische problemen die
leidden tot wereldwijde werkloosheid en armoede.
Hij ging terug naar huis en studeerde aan de Universiteit van Pittsburgh om de kosten van kost en inwoning te besparen.
Op de universiteit werkte Kelly met verschillende klussen om zijn collegegeld te betalen: hij groef sloten, werkte bij een frisdranken fabriek en werkte bij een benzinestation.
Zijn moeder ging werken als receptioniste bij een lokale dansschool en kwam zo op het idee dat de familie een eigen dansstudio zou gaan runnen.
Dat deden ze en de dansstudio werd een groot succes.
Nadat hij was afgestudeerd aan de Universiteit van Pittsburgh gaf hij nog zes jaar dansles en in 1937 vertrok hij naar New York City.
Hij geloofde dat hij getalenteerd genoeg was om werk te vinden en hij had gelijk.
Hij kreeg al in de eerste week in New York een baan in het theater.
Zijn grote doorbraak kwam in 1940, toen hij werd gecast als de leider in de musical “Pal Joey” van “Rodgers en Hart”.
Producenten in Hollywood zagen de show in New York en boden hem een contract aan bij Metro Goldwyn Mayer (MGM) en werkte daar zestien jaar.
Zijn eerste Hollywood-film was “For Me and My Gal” uit 1942, waarin hij samen speelde met “Judy Garland”, ze was pas twintig jaar, maar al een grote ster.
Ze had het werk van Kelly gezien en stond erop dat hij de rol kreeg.
Ze heeft hem geleerd hoe te handelen in de film.
Zelf brak hij door in de film “Cover Girl” in 1944.
Op een bepaald moment in de film danst zijn personage met een spiegelbeeld van zichzelf.
Het trok alle aandacht van de critici.
Hij vertelde in een Interview, “[Dat is] toen ik begon te zien dat je dansen voor de bioscoop kon maken die niet alleen gefotografeerd podiumdansen waren.
Dat was mijn grote inzicht in Hollywood, en Hollywood’s grote inzicht in mij.”
Hij experimenten met dans en met filmtechniek door de twee te combineren, zoals hij bewijst in de films “Anchors Aweigh” uit 1945, waar hij danst met een cartoonmuis, “An American in Paris” uit 1951, en “Invitation to the Dance” uit 1956.
Zijn eerste pogingen tot filmchoreografie waren gebaseerd op de gevestigde formules van de filmmusical.
Later ontwikkelde hij een systeem van choreografie gemaakt voor de camera die rekening hield met de camera-instellingen, beweging en bewerking.
Veel mensen geloven dat hij de grootste invloed had op het creëren van een nieuwe vorm van Amerikaanse dans, een die anders was dan de meer formele en balletstijlen van Europese dans.
Kelly danste op een meer energieke, atletische manier.
Hij speelde vaak een man die voelde wat de beste manier is om te krijgen wat hij wilde en om indruk te maken op mensen.
Hij leert echter dat zijn onbezonnenheid mensen beledigde.
Uiteindelijk slaagt hij door zichzelf te zijn.
De karakters van hem hadden veel van de “gemiddelde man” in zich en deze kwaliteit sprak het publiek aan.
Zijn personages leken zo natuurlijk dat mensen die zijn films zagen, zich niet altijd realiseerden hoe zeer verfijnd en complex zijn dans en choreografie waren.
Nergens anders was hij aantrekkelijker dan in de film “Singin ‘in the Rain” uit 1952.
Een van de beste films ooit, en misschien wel de film die het meest wordt geassocieerd met Kelly, deze komedie gaat over Hollywood uit de late jaren 1920 en de overgang van stille foto’s naar “talkies” (films met geluid) .
Singin ‘in the Rain toonde de aanzienlijke acteer-, zang- en dansgeschenken van “Debbie Reynolds” en “Donald O’Connor”, maar het was Kelly die weg danste met de film.
Zijn dans in het titelnummer is een icoon van Amerikaans entertainment geworden.
Hij maakt in een doorweekte regenbui en omhulde zijn partners, en communiceerde de vreugde in beweging in het hart van al zijn uitvoeringen.
Hij stierf op 2 februari 1996 in Beverly Hills, Californië.
Hij zal altijd worden herinnerd voor zijn ongelooflijke bijdrage aan de filmmusical door
dansvoorstelling, choreografie en fotografie.
Maar dit weekend is zijn onsterfelijke Singin’ in the rain de Gouden terugblik in de BankShow.