Dit weekend is Myrna Joy Miller die is geboren in Phoenix, de staat Arizona , Verenigde Staten van Amerika geboren op 29 november 1941 en vier vandaag haar achtenzeventigste verjaardag.
Ze is bekend geworden onder haar artiestennaam “Jody Miller” en is een Amerikaanse zangeres.
Ze groeide op in in Blanchard, Oklahoma, ze was de jongste van vijf zussen en leerde ze
geïnspireerd door de muziek van “Joan Baez” op 14-jarige leeftijd gitaar spelen.
Kort daarna trad ze toe tot een folktrio en begon op te treden in een lokaal koffiehuis.
“Lou Gottlieb” die lid was van de folkgroep “The Limelighters” hoorde haar zingen en was onder de indruk en wilde haar wel helpen om een platencontract te krijgen maar dan moest ze wel naar Los Angeles verhuizen.
Ze weigerde aanvankelijk omdat ze onlangs was getrouwd maar uiteindelijk gingen zij en haar man naar Californië om te testen of het wel beviel.
Een vriend van de familie regelde een auditie bij Capitol Records en ze kreeg een contract
aangeboden, men suggereerde wel dat ze haar naam zou veranderen van Myrna in de
folkzangers “Jody”.
In 1963 nam Miller haar debuutalbum “Wednesday’s Child Is Full of Woe” op, die het redelijk goed deed en leidde tot optredens in de televisieshow van “Tom Paxton” voor folk-zangers.
In 1964 had ze een kleine pophit met “He Walks Like a Man”, maar haar doorbraak kwam in 1965, toen “Queen of the House” nummer vijf bereikte in de country charts en nummer twaalf in de pophitlijsten.
Ondanks haar succes in de hitlijsten bleef ze meer hits hebben als “Silver Threads and Golden Needles”, haar opvolger van ‘Queen of the House’, was een kleine hit in de zomer van 1965, net als het protestlied “Home of the Brave”.
In de tweede helft van de jaren zestig bracht ze een handvol albums en singles uit, die geen van alle aandacht kregen.
Aan het einde van de jaren zestig verliet ze de westkust en keerde terug naar haar ranch in Oklahoma om meer tijd met haar familie door te brengen.
Na een paar jaar semipensionering begon ze eind 1970 met “Billy Sherrill” een platen producer in Nashville op te nemen en het resultaat was het album “Look at Mine” dat werd uitgebracht in 1970 en bevatte een mix van countrypopsongs en een paar traditionele deuntjes.
Het album produceerde haar eerste reeks countryhits, want “It’s So Fine” en “Baby I’m Yours” bereikten de Top Tien, en verschillende andere nummers van de plaat bereikten de Amerikaanse Top 40, in 1972 en 1973 bereikte Miller de Top Tien met regelmaat.
Haar comeback eindigde echter zo snel als het begon – vanaf 1974 was ze niet langer in staat om de Top 40 te halen, hoewel ze een aantal kleine hits had.
Ze slaagde erin terug te keren naar de Top 40 in 1977 met “Darling, You Can Always Come Back Home”, maar over het algemeen was haar carrière tot stilstand gekomen.
In 1979 liep haar contract met Epic af en koos ze ervoor om zich terug te trekken op haar ranch met haar familie.
Ze keerde in 1987 terug met het onafhankelijk uitgebrachte “My Country”, dat volledig uit
patriottische liedjes bestond en het trok de aandacht van president George H.W. Bush, die haar uitnodigde om op te treden op zijn inaugurele bal van 1988.
Daarna moedigde haar dochter Robin haar aan om terug te keren naar country muziek en de twee vormden een duo.
In 1990 probeerden ze een platencontract in Nashville te bemachtigen, maar dit lukte niet.
Wel kwam ze eind jaren ’90 opnieuw uit als gospelzanger, met onafhankelijk uitgebrachte
albums als “I’ll Praise the Lamb” uit 1997 en “Higher”, 1999.
Hoewel ze beroemd werd om ‘Queen of the House’, haar antwoord op “King of the Road” van “Roger Miller” pionierde ze met een fusie van folk, country en pop die het toneel vormde voor de folky country-pop van de jaren ’70.
Haar agenda is leeg en ze geniet van de rust die ze heeft verdiend.
Maar nu is ze de Gouden terugblik in de Bankshow met het nummer ‘Queen of the House’.