The lady Vera Lynn werd geboren als Vera Margaret Welch in East Ham te Londen
op 20 maart 1917 en ze is een Brits zangeres.
Ze gebruikte haar grootmoeders meisjesnaam als artiestennaam.
Ze wordt vandaag honderd en drie jaar, het is een sterkte vrouw.
Ze begon met optreden als zevenjarig meisje en trad voor het eerst op voor de radio in 1935,
bij het destijds beroemde orkest van Joe Loss.
Ze verliet de school op veertienjarige leeftijd om in een fabriek te werken, na een paar weken in de fabriek te hebben gewerkt, besloot ze terug te gaan om te gaan zingen in clubs.
Ze kreeg in de Tweede Wereldoorlog de bijnaam "The Forces’ Sweetheart" en daar kreeg
ze grote bekendheid mee.
In 1940 kreeg ze haar eerste eigen radioprogramma, "Sincerely Yours" waarin zij berichten doorgaf aan de soldaten in het buitenland en ze verzoeknummers live zong.
Zo bezocht ze Britse ziekenhuizen om jonge moeders te interviewen en hun bericht aan hun echtgenoten overzee door te geven, ze trad op voor de Britse soldaten die bijvoorbeeld in het toenmalige Birma gelegerd waren.
In 1942 nam ze het nostalgische "We’ll Meet Again" op, dit werd door Ross Parker en
Hughie Charles geschreven, het is haar grootste klassieker geworden.
Het nummer "We’ll Meet Again" bleek bijzonder goed aan te slaan bij de soldaten die tijdens de oorlog van hun geliefden gescheiden waren.
Ze bleef populair na de oorlog, verscheen op radio en televisie in het VK en de VS en nam hits op als “Auf Wiederseh’n Sweetheart” en haar nummer één single “My Son, My Son” in het Verenigd Koninkrijk.
Zo ontving ze de British War Medal 1939–1945 en de Burma Star.
Ze werd benoemd tot Officier in de Orde van het Britse Rijk (OBE) in de New Year Honours 1969 ‘voor diensten aan de Royal Air Forces Association en andere liefdadigheidsinstellingen’ en werd bevorderd tot Dame Commander of the Order of the British Empire (DBE).
In 1975 Birthday Honours voor liefdadigheidsdiensten.
In 1976 ontving ze een eredoctoraat van de Memorial University of Newfoundland.
In 1977 werd ze ereburger van Nashville, Tennessee.
Ze ontving de ‘Freedom of the City of London’ in 1978.
Ze werd in 1985 Commandeur in de Orde van Oranje-Nassau en werd in 1998 Officier in de Orde van Sint-Jan (OStJ) en in 2000 ontving ze een speciale “Spirit of the 20th Century” Award.
Een straat werd naar haar vernoemd, ‘Vera Lynn Close’, is gelegen in Forest Gate, Londen.
Ze ging met pensioen in 1995 na het zingen in Buckingham Palace op de 50e V.E. Dag vieringen.
In 2004 werd ze weduwe en woonachtig in Ditchling in East Sussex.
Ze verschijnt vaak op oorlogsshows en maakte een verrassende verschijning in 2005 op de 60e V.E Day-show in Londen.
Haar laatste single, “I Love This Land“, werd uitgebracht ter gelegenheid van het einde van de Falklandoorlog.
In 2009 maakte Lynn haar comeback in de Britse hitlijsten, dit met haar album ‘We’ll Meet Again – The Very Best of Vera Lynn‘ staat Vera Lynn in de album Top 20 van de Britse charts.
In dat jaar was ze op tweenegentigjarige leeftijd de oudste nog levende artiest die bovenaan de UK Albums Chart stond.
En in Nederland kwam het album op 17 oktober 2009 de Nederlandse album top 100 binnen kwam en daar een week in bleef staan op de drieëntachtigste plaats.
Ze werd in de Birthday Honours 2016 benoemd tot lid van de Order of the Companions of Honor (CH) voor diensten aan entertainment en liefdadigheid.
Deze week is ze de Gouden terugblik in de BankShow, We’ll Meet Again.
We’ll Meet Again wordt vaak met de Tweede Wereldoorlog geassocieerd.
De titel betekent “Wij zullen elkaar weer zien”, wat slaat op de mobilisatie en het vertrek van de soldaten naar het front.
Hun families weten niet wanneer ze terugkeren, of ze zelfs nog terugkeren, of elkaar pas in de hemel wederzien.
Het nummer werd vaak aan vertrekkende soldaten opgevoerd, zowel in het Verenigd Koninkrijk als in de Verenigde Staten.
Tegenwoordig wordt We’ll Meet Again vaak op 5 mei Bevrijdingsdag op bevrijdingsfestivals opgevoerd.
Daarnaast is het lied de traditionele afsluiting van het bevrijdingsconcert op de Amstel in Amsterdam.