Dit weekend in de Gouden terugblik: “Doris Day”, dat is de artiestennaam van
Doris Mary Ann Kappelhoff die op 3 april 1922 werd geboren in Cincinnati in de staat Ohio in de Verenigde Staten.
Haar vader was muziekleraar, koormeester en kerkorganist en haar moeder hield van populaire muziek, vooral van countrymuziek.
Haar ouders scheidden toen ze twaalf jaar was en ze bleef bij haar moeder en oudere broer
wonen in College Hill, Ohio.
Vanaf haar zesde had ze danslessen gevolgd en dat was de carrière die ze uiteindelijk
wilde nastreven.
In 1937, toen ze dertien jaar was, wonnen zij en een jonge mannelijke partner een prijs
van $ 500 in een amateur danswedstrijd.
De familie besloot het sterrendom in Hollywood na te streven voor hun jonge kind.
Haar hoop op een danscarrière werd verbrijzeld tijdens de reis door het westen
bij een auto-ongeluk waarbij ze haar rechterbeen ernstig verwondde.
Ze herstelde bij haar oom die boven een taverne in Cincinnati woonde en dat gaf de
jonge tiener toegang tot een jukebox die de hits van de dag speelde en tegen de tijd dat
ze veertien was had ze een voorliefde ontwikkeld voor swingsterren als “Benny Goodman” en “the Dorsey Brothers”, naast talloze andere bands.
Ze begon ook mee te zingen met de platen van “Ella Fitzgerald” en probeerde zo haar eigen stijl te ontwikkelen.
Muziek werd een nieuwe ambitie voor haar en de tijdige hulp van stemcoach ‘Grace Raine’ hielp haar de benadering van het lied te ontwikkelen die haar carrière zou gaan kenmerken.
Raine zorgde ervoor dat ze bij een amateur showcase op het Cincinnati radiostation
WLW verscheen, het nummer dat ze zong was “Day After Day” van “Howard Dietz” en
“Arthur Schwartz” uit 1932, wat haar een prominente plek bij het station opleverde.
Ze stond nog steeds bekend als Doris Kappelhoff toen ze een baan kreeg bij een lokale club, maar toen de kans op radio-uitzendingen van de club ter sprake kwam, nam uiteindelijk de naam Doris Day aan, vanwege de populariteit van het nummer ‘Day After Day’ en hoewel het optreden niet lang duurde, deed haar artiestennaam dat wel.
In 1939 werd haar echter verteld dat er een plek was voor een zanger in de band van
“Bob Crosby”, de broer van “Bing Crosby” een sterbandleider op zich.
Ze deed auditie en kreeg de baan op zeventienjarige leeftijd.
Ze verbleef drie maanden bij Crosby’s band voordat ze werd benaderd door bandleider
“Les Brown”.
Dit was in 1940 en de muziekwereld werd gedomineerd door de big bands, door jazz
beïnvloede swingoutfits die zangers als “Sinatra”, die zich net aan het ontwikkelen was als
sterzanger, buitengewone kansen gaven om de liedjes van de dag te interpreteren.
“Tin Pan Alley” was een los collectief van in New York gevestigde muziekproducers en
songwriters heerste nog steeds in de ether, hoewel country en in mindere mate blues hun
intrede deden en er geen tekort was aan geweldige nummers.
Te midden van dat alles was dit kleine zeventienjarige meisje, dat een gevoel van
wereld vermoeide sensualiteit of sensuele onschuld aan een lied kon geven waarbij ze haar stem overschaduwde in texturen die bijna te delicaat waren om te analyseren.
En zo werd ze een ontluikende ster, in een tijdperk waarin Bing Crosby en Frank Sinatra om nog maar te zwijgen van Ella Fitzgerald, die slechts enkele van de vocalisten waren die de strijd
aangingen voor publieke aandacht.
Terwijl ze in de band van Bob Crosby zong, werkte ze eerst samen met “Bob Haggart”,
“William Stegmeyer”, “Billy Butterfield” en “Zeke Zarchy” die later aan haar eigen opnamesessies zouden werken.
Het was echter met de band van “Les Brown” dat het publiek dat voor het eerst haar stem deed horen kreeg en haar naam kende, eerst op de radio en vervolgens op Brown’s opnames.
Van 1940 tot 1946, met een pauze van twee jaar door een ongelukkig huwelijk,
was ze een sterzanger, met name op hits als “Sentimental Journey” en
”My Dreams Are Getting Better All the Time”, die beide monsterhits waren voor de band.
‘Sentimental Journey’ werd ook bijzonder populair onder Amerikaanse soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het buitenland waren gestationeerd.
Tegen het einde van de oorlog en haar tijd met Les Brown, toen ze nog maar net in de twintig was, werd ze beschouwd als een van de beste vocalisten ter wereld.
Afgezien van een prachtige stem en beheersing van alle schakeringen, was het succes van haar gebaseerd op haar benadering van liedjes en publiek.
Toen ze zong, klonk het alsof ze niet voor een menigte of een massaal ‘publiek’ zong,
maar voor elke individuele luisteraar.
Haar platen en haar uitvoeringen resoneerden persoonlijk voor luisteraars, en in combinatie met de aanzienlijke verdiensten van haar stem en de kwaliteit van Brown’s band,
maakte het haar tot een grote favoriet bij bijna iedereen die haar hoorde.
Haar contract bij de band werd onderbroken door een ander mislukt huwelijk en toen dat
eindigde was ze met haar jonge zoon genaamd Terry uit haar eerste huwelijk op zichzelf aangewezen en klaar om terug te keren naar geboorteplaats Cincinnati en zo de muziek te vergeten.
Het verhaal gaat dat haar agent haar overhaalde om naar een feest in Hollywood te gaan waar ze op de songwriters “Jule Styne” en “Sammy Cahn” indruk maakte met een geïmproviseerde uitvoering van “Embraceable You”.
Ze waren de partituur aan het schrijven voor een Warner Bros film genaamd
“Romance on the High Seas”, die was gepland voor verschillende vooraanstaande dames
die allemaal om de een of andere reden uit de running raakten.
Sammy Cahn bracht Doris Day en haar agent naar de studio en ze deed auditie bij regisseur “Michael Curtiz” die een screentest voor haar voorstelde.
De screentest werd uitgevoerd in de studio-executieves naast twee actrices die ze eerder
hadden gevraagd om auditie te doen, en ze won de rol.
De film werd een succes en ze werd een ster, niet in de parmantige maagdelijke persoonlijkheid die mensen zich herinneren maar als een zangeres en actrice van de bovenste plank.
Daarna gingen haar twee carrières samen, want ze speelde in films en veranderde hun songs vaak in een hit.
Ze verscheen ook in niet-muzikale films en onthulde zichzelf een geweldige dramatische actrice in de baanbrekende actuele dramatische thriller “Storm Warning” uit 1950, waarin ze
het slachtoffer speelt van een lompe, moorddadige Ku Klux Klan-lid,
gespeeld door “Steve Cochran”, maar ze kon ook speelse tomboy-achtige rollen spelen in films als “On Moonlight Bay” uit 1951.
Ze hervatte haar opnamecarrière in 1947 en zelfs te midden van het groeiende aantal
ballades in haar productie, bleven haar vroege solo kant erg jazzy en behoren ze tot haar beste opnames.
Haar muziek werd wat zachter naarmate de jaren ’40 vorderde, hoewel ze een aantal fantastische jazz-achtige nummers opnam voor de film “Young Man with a Horn” uit 1950.
Maar haar meest zichtbare kanten vanaf de jaren ’50 waren popsongs.
Ze scoorde grote hits met “Secret Love”, een nummer afgeleid van de film “Calamity Jane”, 1953 en “Que Sera, Sera (Whatever Will Be, Will Be)”, dat ze had gezongen in de “Alfred Hitchcock” thriller “The Man Who Knew Too Much”, 1956, waarin ze samen met “James Stewart” speelde.
In de jaren ’50 was ze de meest populaire en een van de best betaalde zangers in Amerika en de plotselinge populariteit van haar films, te beginnen met “Teacher’s Pet”, 1958, droeg alleen maar bij aan haar algehele impact op de populaire cultuur van het land, hoewel de films haar muziekcarrière uiteindelijk overschaduwden.
In het midden van haar muziek / filmcarrière nam ze een heel jazz op album getiteld “Duet” met “André Previn” als haar begeleider.
De impact ervan werd gedempt door de populariteit van haar films, die haar begin jaren ’60 tot een cultureel icoon hadden gemaakt, haar heilzame onschuld de perfecte niet-bedreigende match voor “Marilyn Monroe’s” onschuldige seksualiteit.
Door de groei van rockmuziek als dominante kracht in de populaire muziek in het midden van de jaren ’60 kwam ze aan de zijlijn te staan, ironisch genoeg werd haar zoon “Terry Melcher” een van de meest succesvolle rockproducenten in de periode, met name in samenwerking met het vroege werk van “the Byrds” en “Paul Revere & the Raiders”.
Het persoonlijke en professionele leven van Doris day nam een slechte wending na de dood van haar derde echtgenoot Marty Melcher in 1968.
Melcher had haar zakelijke aangelegenheden zeventien jaar lang geleid en ze ontdekte na zijn dood dat hij haar hele kapitaal, de verdiensten van haar carrière had verloren of verduisterd.
Ze bleef zonder geld achter en de daaropvolgende stress leidde tot een zenuwinzinking.
Haar herstel begon later in het jaar, toen ze begon te werken het komische CBS netwerk.
Melcher had haar verplicht om de show onmiddellijk voor zijn dood uit te voeren maar deed dat wel zonder haar toestemming.
Het programma was een succes en ze werd hersteld in solvabiliteit tijdens de serie over vijf jaar.
Een jaar nadat het programma was beëindigd, kreeg ze uiteindelijk een vonnis van $ 22 miljoen tegen haar voormalige advocaat in zijn rol in Melcher’s behandeling van haar financiën.
Na het beëindigen van de CBS-serie in 1973 richtte ze het grootste deel van haar energie op haar “Doris Day Animal Foundation”, hoewel ze halverwege de jaren 80 nog een
kabeltelevisieserie deed met de titel “Doris Day and Friends”.
In 1994 bracht ze “The Love Album uit”, inclusief niet uitgegeven nummers opgenomen in 1967.
In 2000 nam ze deel aan interviews en vieringen van haar verjaardag met een jaarlijkse Doris Day muziek marathon.
In juli 2008 verscheen ze bij de radioshow in Zuid-Californië van een oude vriend en nieuwslezer “George Putnam”.
In 2011 kwam het verzamel album “My Heart” uit met nummers van sessies die ze in de jaren 80 deed, waaronder vier mede geschreven door haar zoon Terry Melcher met “Bruce Johnston” van “the Beach Boys” , plus vier vintage tracks uitgebracht tussen 1951 en 1994.
In mei 2019 kondigde haar stichting aan dat ze was overleden na een korte periode
van longontsteking.
Ze overleed in Carmel Valley Village Californië op 13 mei 2019 ze werd zeven en negentig jaar.
Dit weekend is ze de Gouden terugblik in de BankShow met het nummer:
Que sera, sera (whatever will be, will be).