Hoewel hij een lange, vooraanstaande carrière in countrymuziek had, wordt zanger en
songwriter en gitarist “Red Sovine” het best herinnerd vanwege zijn oprechte, grappige en soms zeer sentimentele recreaties die de cabine van een over-the-road truck namen voor hun
instellingen.
Hij is in Nederland bekend geworden omdat Sommige van zijn nummers werden gecoverd door de Nederlandse artiest “Gerard de Vries” en werden grote hits in Nederland waaronder “Teddy Bear”, “Giddy Up Go” en “Deck of Cards”.
Hij werd geboren als Woodrow Wilson Sovine op 7 juli 1917 in Charleston West Virginia, in een verarmd gezin.
Hij kreeg de bijnaam “Rood” vanwege zijn roodbruin haar.
Hij had twee broers en twee zussen.
Sovine (wiens achternaam werd uitgesproken als So VINE) kreeg van zijn moeder gitaarles.
Hij werd als kind geïnspireerd door muzikanten op “WCHS-TV” zoals “Buddy Starcher” speelde daar in zijn eigen show van 1960 tot 1966 en “Frank Welling”.
Zijn eerste avontuur in de muziek was met zijn jeugdvriend Johnnie Bailes, met wie hij optrad als Smiley and Red, “the Singing Sailors” in de countrymuziek revue Jim Pike’s Carolina Tar Heels bij “WWVA-AM” in Wheeling, West Virginia.
Geconfronteerd met beperkt succes, vertrok Bailes om op te treden als onderdeel van “The Bailes Brothers”.
Sovine trouwde en bleef zingen bij de radio van Charleston, terwijl hij een baan als supervisor van een kousenfabriek bleef behouden.
Bailes bleef echter de inspanningen van Sovine aanmoedigen en in 1947 richtte hij een band op genaamd “The Echo Valley Boys”.
Na een jaar optreden in West Virginia verhuisde hij naar Shreveport, LA, waar The Bailes Brothers optraden bij “KWKH-AM”.
De eigen vroege ochtendshow van hem lokte weinig luisteraars, maar onder zijn stagemates in de “Louisiana Hayride show” van het station was “Hank Williams”, die hem naar “WFSA” in Montgomery, AL stuurde die hem een beter beluisterd tijdstip kon aanbieden en naar een contract met MGM Records in 1949.
De volgende vier jaar nam hij 28 singles op, meestal in de honky tonk-voetsporen van Williams, die niet echt een indrukwekkend waren in de hitlijsten waren, maar hem een solide artiest maakten.
Hij bleef optreden en maakte een andere waardevolle vriend in collega-artiest “Webb Pierce”, die begin jaren ’50 nog maar aan het begin stond van een lange reeks top tien countryhits.
Pierce overtuigde hem ervan zijn Wondering Boys-band te leiden en hielp hem in de richting van een contract met Decca in 1954.
Het jaar daarop zong hij een duet met “Goldie Hill”, “Are You Mine?”, dat een hoogtepunt bereikte in de Top 15, en in 1956 scoorde zijn eerste nummer één hit toen hij duet met Pierce op een cover van “George Jones” zijn nummer “Why Baby Why”.
Zo had hij dat jaar nog twee andere Top vijf singles en sloot zich aan bij de cast van de “Grand Ole Opry”.
Na het opnemen van bijna vijftig nummers bij Decca in 1959, tekende hij bij Starday records en begon het clubcircuit als solo-act te toeren.
In Montana gaf hem in 1963 de helpende hand die hij van oudere artiesten had gekregen toen hij het gezang van de Afro-Amerikaanse minor league honkbalspeler “Charley Pride” hoorde en stelde voor dat hij naar Nashville wilde verhuizen.
Hij opende deuren voor Pride bij Pierce’s uitgeverij Cedarwood, maar zijn eigen carrière sloeg toe.
‘Dream House for Sale‘, dat in 1964 nummer 22 bereikte, kwam bijna acht jaar na zijn laatste hit.
Het genre van het gesproken woord truck driving song dateerde uit de late jaren ’40, en Starday had verschillende specialisten op zijn eigen rooster, maar het duurde verschillende albums voordat Sovine’s emotionele baritonstem gepaard ging met truckermateriaal.
In 1965 vond Sovine eindelijk zijn plekje toen hij “Giddy-Up Go” opnam, dat net als de meeste van zijn andere truckerhits, mede geschreven werd met “Tommy Hill”.
Dat verhaal van een vader-zoon truckstop-reünie stond zes weken bovenaan in de hitlijsten en dreigde zelfs een kleine pophit te worden.
Daaropvolgende hits tijdens het rijden met vrachtwagens waren onder meer het spookverhaal “Phantom 309” en een tranentrekker verhaal over de relatie tussen een CB-radio van een gehandicapt kind en zorgzame truckers, “Teddy Bear”.
Het laatst genoemde nummer werd de grootste hit van hem sinds “Giddy-Up Go”, die in 1976 drie weken aan de top van de country charts stond en nummer 40 bereikte in de pop charts.
Teddy Bear werd op gevolgd door “Little Joe”, een verhaal over een vrachtwagenchauffeur en zijn toegewijde hondenvriend die zijn laatste grote hit werd.
Op 4 april 1980 kreeg hij een hartaanval, tijdens het besturen van zijn Ford Econoline 150 van 1979 in de buurt van de kruising van Battery en Lealand Lanes in het zuiden van Nashville.
Het gevolg was dat hij rood reed en een kruisend voertuig raakte dat werd bestuurd door Edgar Primm, 25, ook uit Nashville, voordat hij tegen een boom bij het kruispunt aan botste.
De crash gebeurde een paar kilometer van zijn huis op Stillwood Drive.
Sovine, die nog leefde maar bewusteloos was toen de ambulance arriveerde, werd samen met Primm naar het St. Thomas Hospital gebracht voor behandeling.
Primm werd behandeld voor kleine verwondingen aan het gezicht en ontslagen.
Sovine werd dood verklaard om 11:47 uur, kort na aankomst in het ziekenhuis.
Volgens een voorlopige autopsie liep hij een enorme abdominale bloedingen op, veroorzaakt door een verscheurde milt en lever, en gebroken ribben en borstbeen.
Hij werd begraven naast zijn vrouw Norma die was overleden in 1976.