Dit weekend in de Gouden terugblik “Don McLean” hij werd in New York geboren op 2 oktober 1945 en viert vandaag zijn vijfenzeventigste verjaardag.
Hij is een Amerikaanse singer-songwriter geboren en getogen in New Rochelle, New York.
Hij groeide op in het katholieke geloof van zijn moeder, Elizabeth McLean; zijn vader, Donald McLean, was een protestant.
Toen hij vijftien jaar was stierf zijn vader enkele maanden na hun enige vakantie naar Washington D.C..
Als jonge jongen zingt hij al op de basisschool en tijdens zijn studie is hij een veelgevraagde
folkzanger op de campus.
Hoewel enkele van zijn vroege muzikale invloeden “Frank Sinatra” en “Buddy Holly” omvatten, werd
hij werd als tiener verliefd op folkmuziek, mede dankzij het baanbrekende album
“At Carnegie Hall” van de “Weavers”.
Na zijn afstuderen aan de Iona Preparatory School in 1963 bracht hij een paar maanden door aan de Villanova University voordat hij parttime student werd, zodat hij zich kon wijden aan folkmuziek.
Hij werd een vaste klant in het Gaslight Café en het Bitter End, op weg naar de Troubadour in Los Angeles, speelde hij maar waar hij kon.
In 1968 ontving hij een beurs van de New York State Council of the Arts en niet lang daarna kreeg hij contact met de bandleider “Pete Seeger” van de Weavers toen hij hem steunde tijdens zijn boottocht op het “Clearwater festival” in 1969 op de Hudson.
Hij nam zijn debuut album “Tapestry” op van zijn eigen geld in 1969, en belandde uiteindelijk in de MediaArts met het album.
De eerste single “Castles in the Air” van het album haalde de veertigste plaats in de Billboard
easy listening charts.
Het album bevatte ook “And I Love You So”, dat in 1973 een nummer een in de easy listening charts zou worden voor “Perry Como”.
Zijn nummer “American Pie“ werd opgenomen op het “American Pie” album en uitgebracht eind 1971, De betekenis tekst hield hij jarenlang verborgen.
Eén ding wisten de fans al zeker, Het nummer gaat over de dood van “Buddy Holly”,
“Ritchie Valens” en “The Big Bopper” tijdens een vliegtuigcrash op 3 februari 1959,
ook wel ‘The Day the Music Died’ genoemd.
Meer dan veertig jaar heeft hij geweigerd om tijdens interviews in te gaan op de inhoud van de tekst.
Begin 2015 onthulde hij: ‘Ik zal het vertellen zodra het manuscript verkocht is’.
Na enkele maanden wachten, ging zonet onder de hamer voor 1,2 miljoen dollar.
Hij verteld: ‘Eigenlijk komt het hierop neer, in American Pie loopt alles fout.
De tekst weerspiegelt hoe de wereld de voorbije jaren achteruit is gegaan.
‘Ik was er in 1970 en ik ben er nu in 2015.
Helaas vind je vandaag de dag nauwelijks nog poëzie en romantiek terug in dingen die gemaakt worden.
Dat is eigenlijk zoals het einde van American Pie.
Hij heeft ook verklaard dat de teksten ook autobiografisch zijn, en dat ze zijn leven van de jaren 50 en 60 weergeven.
De single was in 1972 vier weken lang de nummer een in de Amerikaanse hitlijsten en stond ook bovenaan de hitlijsten in Australië, Canada en Nieuw-Zeeland.
In het Verenigd Koninkrijk bereikte de single nummer twee, waar hij drie weken weken bleef,
op de oorspronkelijke release in 1971 en een heruitgave in 1991 bereikte de twaalfde plaats.
Het nummer kwam ook in de Nederlandse Top 40 en in de Belgische Vlaamse ultra Top 50.
Het nummer werd ook vermeld als nummer vijf op het RIAA-project Songs of the Century.
Een ingekorte versie van het nummer werd in 2000 gecoverd door “Madonna”
en bereikte nummer een in verschillende landen, waaronder het Verenigd Koninkrijk,
Canada en Australië.
Het nummer “Vincent” een delicate ode aan “Vincent van Gogh”, bereikte nummer twaalf in 1972.
Zijn derde studio album “Don McLean”volgde in 1972, maar behaalde niet het succes van American Pie.
De eerste single, “Dreidel“, kwam in de easy listening-chart en hitlijsten terwijl “If We Try”
niet hoger eindigde in de easy listening-chart.
Het album “Playin’ Favorites” uit 1973 legde de nadruk op de folk wortels van hem, wat de reden is dat het geen pophits genereerde, maar desondanks stagneerde het zijn carrière.
Het door “Joel Dorn” geproduceerde album “Homeless Brother” was het laatste studio-opname van hem voor United Artists.
Het album bevatte goede New Yorkse sessiemuzikanten, waaronder “Ralph McDonald”
op percussie, “Hugh McCracken” op gitaar en een gastoptreden van “Yusef Lateef” op fluit.
“The Persuasions” zongen op de achtergrondzang met “Crying in the Chapel” en “Cissy Houston” zorgde voor een achtergrondzang bij “La La Love You”.
De titelsong van het album is geïnspireerd door “Jack Kerouacs” zijn boek “Lonesome Traveler”, waarin Kerouac het verhaal vertelt van Amerika’s “dakloze broers” of zwervers.
In 1977 brengt Arista Records het album “Prime Time” uit, maar wordt geen hit.
Het abum “Chain Lightning” zijn opvolger, zag geen Amerikaanse release bij de lancering in 1978, maar nadat de cover “Crying” van “Roy Orbison” in 1980 de nummer een bereikte in het Verenigd Koninkrijk, verscheen het album “Crying” in de Verenigde Staten en werd een grote hit.
Het vervolg album “Believers” uit 1981, leverde een gemakkelijke hit op in een nieuwe versie van zijn eerste single, ‘Castles in the Air’ en was daarmee een mooie steun in de rug voor zijn carrière als pophitmaker.
Hij nam halverwege de jaren 80 niet op, maar hij dook weer op in 1987, eerst met
“Greatest Hits Then & Now” en ook de released van Capitol het studioalbum “Love Tracks”, dat zich richtte op het countrypubliek, “You Can’t Blame the Train” steeg naar de negenenveertigste plaats in de US Billboard Hot Country Songs.
In 1989 nam hij het coveralbum “For the Memories” op, waarna hij in 1991 een contract bij Curb records tekende en in dat jaar bracht hij de seizoensreeks “Christmas” en het studioalbum “Headroom” uit.
Hij verliet het label na het album “The River of Love” uit 1995, zijn eerste verzameling originele nummers in acht jaar.
Hip-O Records bracht in 1997 het album “Christmas Dreams” uit, zijn tweede holiday album.
In 2001 verhuisde hij naar Madacy Records, waar het label dat jaar het eerbetoon
“Sings Marty Robbins”, wat bestaat uit nummers geschreven door of opgenomen door countryzanger- songwriter “Marty Robbins” en het livealbum “Starry Starry Night” uitbracht.
Hij bracht in 2003 twee onafhankelijke albums uit, namelijk “You’ve Got to Share”Songs for Children” en “The Western Album” en een derde seizoensalbum, “Christmastime!” dat in 2004 verscheen.
Hyena Records bracht in 2005 het album “Rearview Mirror: An American Musical Journey” uit.
In 2009 kwam het album “Addicted to Black” uit, zijn eerste verzameling originele nummers sinds 1995.
Een grotendeels live opgenomen album genaamd “Don McLean: American Troubadour” werd uitgebracht in 2012, gevolgd door “Live in Manchester”, de archiefuitgave in 2014 van een
optreden uit 1991.
En hij keerde in 2018 terug met het album “Botanical Gardens”, een album met originelen
opgenomen in Nashville’s Watershed Studios.
Hij trouwde twee keer en beide huwelijken eindigen in een scheiding.
Zijn eerste vrouw was “Carol Sauvion” uit Philadelphia die een Emmy en Peabody Award won voor haar Public Broadcasting Service (PBS) televisieserie “Craft in America”.
Ze waren van 1969 tot 1976 getrouwd en hadden geen kinderen.
Zijn tweede vrouw was Patricia Shnier McLean uit Montreal, Canada van 1987 tot 2016,
ze hebben twee kinderen: Jackie en Wyatt en twee kleinkinderen.
Hij is ambassadeur voor Teen Cancer America en trad op tijdens het Teen Cancer America en UCLA Health Backyard Concert voor fondsenwerving in 2018.
Tijdens de show zong hij een duet van zijn nummer ‘Vincent’ met Ed Sheeran.
Voor dit en volgend jaar staan er nog een aantal concerten in zijn agenda, maar dit weekend is hij de Gouden terug blik met het nummer: American Pie.