Een mistige ochtend.

Het leven aan boord van de Oma Revange, zoals het ging.
Het was mistig toen oma in de vroege ochtend de deur open deed.
De bomen waren wit gekleurd door de vorst en een buurman stond zijn autoramen schoon te krabben.
Kom jongens we gaan lopen, heel opgewekt liepen de honden met oma mee,
de grijze wereld in.
Mensen als schaduwen liepen over straat, haast niet te zien en heel anoniem.
Hier en daar was nog wat kerstverlichting te zien, het winkelcentrum en de tuinen werden
langzaam ontdaan van de kerstsfeer.
De openbare verlichting probeerde zijn licht door de mist heen te prikken,
maar deze werd verspreid door de vele waterdruppels.
De vrachtwagen die de supermarkt had bevoorraad doemde op uit een grijze muur,
de chauffeur tuurde als een kapitein op een schip, hij zag de andere auto nog net op tijd.
Fietsers vliegen voorbij, als zwarte schimmen, zo donker en zwart, gehaast en zonder licht.
De honden hollen vrolijk rond, zij zien de menselijke dingen niet, ze genieten van hun vrijheid, daarvoor ben je een hond.
Ze lopen met oma mee naar huis, waar het warm is, en waar het eten klaar staat.
De krant ligt al op de bank, de koffie geurt, het is een dag waar blijkbaar niet zoveel gebeurd.