Vervolg van gisteren, in bad.
Als moeder het druk had, gingen we naar het badhuis voor onze wekelijkse wasbeurt.
Als je daar binnen kwam moet je eerst een kaartje kopen en dan met je bad spullen in een ongezellige wachtkamer, die helemaal betegeld was wachten tot je aan de beurt was.
Dan kreeg je van de heer Schuitemaker die daar de leiding had een badhokje aangewezen.
Daar ging je je uitkleden en achter een muurtje kon je douche.
Als je te lang aan het douche was klopte de heer Schuitemaker op de deur.
Dan moest je haast maken, want wie weet zette hij de brandslang wel op je.
Maar was je dan gedoucht en gekampt was ging je naar buiten, en dan werd het badhokje schoon gespoten met de brandslang, zodat de volgende in een schoon badhokje kwam.
Het nu voormalig badhuis van de Witte Kruisvereniging aan de Badhuislaan 2, is gebouwd in 1921 naar een traditionalistisch ontwerp van P. van Walbeek, bestaat uit een voorgebouw met een verdieping en een achterbouw dat is de badruimte.
Als het mooi weer was gingen we naar het zwembad waar ook de heer Schuitemaker die de scepter zwaaide in “de Crommenije”.
De behoefte naar een nieuw zwembad kwam omdat het zwembad aan De Ham was afgekeurd.
Zo begon men met acties om een nieuw zwembad in Krommenie te krijgen.<br>
Een ontwerp van architect M. Leguijt Azn. had succes.
De eerste paal van de 850 palen werd geslagen op 2 juni 1964 door burgemeester J.C.A. Provily.
In april 1965 plaatste burgemeester Provily alvast de “eerste steen” in de vorm van een gedenksteen in de gang naar de kleedhokjes.
Op 19 juni 1965 na een feestelijke optocht van verschillende muziekverenigingen uit Krommenie, hield de heer J. Kan van de Commissie Opening Zwembad, zijn openingswoord.
Ik heb daar heel wat jaar met plezier gezwommen, het was een mooi zwembad.
Was, want ondertussen is het gesloten en wacht men op nieuwbouw, maar nu is het een plek die is aangetast door brand en vandalisme.
Het badhuis zoals ik het ken.
Zwembad de Crommenije met het 50 meterbad, wat later is geplaatst.
De watertank met een duidelijke boodschap.
Zwembad de Crommenije na een brand.
Wij hadden in Leiden wel meerdere badhuizen maar zelf ben ik er nooit in geweest.Volgens mij is de laatste eind zestiger jaren pas gesloten.
het badhuis staat er nog steeds geen idee wat er nu in zit, op mijn tijdlijn staat een filmpje over het nieuwe zwembad , ziet er wel mooi uit als het goed is, is het buitenbad in 2017 klaar, dan het overdekte gedeelte nog
Badhuizen hadden we hier ook, maar ik kan me niet herinneren dat ik daar ooit gebruik van heb gemaakt.
Het badhuis vond ik een zaligheid, ook nadat we zelf een douche kregen. In ons Zaanse huisje was alles zo klein en krap dat je er je kont niet keren kon, in het badhuis was alles lekker ruim.
In de Crommenije heb ik nog gezwommen, fijn schoon water, vergeleken met het Zwet en de Zaan.
Mooi.
Hier was vroeger ook een badhuis, het gebouw staat er nog, er zit nu een dokterspraktijk in.
De gevelletters zijn helaas gestolen.
een badhuis heb ik nooit gekend Hans
bij mijn weten bestond dit slechts inde grote steden.
in een zwembad van Brussel, bestaan er wel nog betalende douches
dus voor niet- zwemmers…
groeten
Het badhuis kan ik me ook nog wel herinneren
Het zwembad trok me niet echt omdat ik dieptevrees had, zodra ik geen grond meer onder mijn voeten voelde raakte ik in paniek…..
Jammer dat het zwembad door brand en vandalisme verwoest is…
Fijne avond Hans
Liefs Marianne
Dat is een leuke nostalgische terugblik Hans. Ons zwembad noemden wij gekscherend het spatbordenfonds. Eigenlijke naam: Sportfondsenbad. In de 50’s en 60’s een hypermodern bad en nu is het niets meer dan een onbewoonbaar verklaard gebouw.
Fijne dag en groetjes: Peter.
Het badhuis ken ik alleen van verhalen. Zelf nooit in geweest. Ook niet als kind. Mijn vader was er vrij snel bij om een geiser te plaatsen.
Volgens mij waren we ook een van de eerste in de straat met CV,
Van een badhuis hebik natuurlijk wel al gehoord maar bij mijn weten bestond dat niet in onze streek
Die teil van je vorig logje dat weet ik wel nog als kind
In de teil…. Dat hebben we hier tot in de jaren 80 van de vorige eeuw gedaan. Toen werden we verplicht een melktank aan te schaffen en kwam er in het tanklokaal een douche om je te wassen. We moesten er wel voor naar buiten, maar je kon tenminste privé en ongestoord badderen….. Als de melk die dag niet opgehaald werd, anders was er geen warm water.
In Gorinchem staat ook nog een badhuis, niet meer in gebruik , maar als mooi monument als herinnering aan hoe het ooit was. Niet iedereen was in de gelegenheid om thuis te wassen.
Hier op het dorp konden werknemers van de meelfabriek, en hun eventuele familieleden, gebruikmaken van de douchegelegenheid op de fabriek. (De directeur zorgde goed voor zijn mensen) Ook afnemers en “leden’ van de fabriek konden daar op afspraak, tegen betaling douchen. We hadden tot eind jaren 70 begin jaren tachtig twee meelfabrieken. (veevoerfabrieken) Na die tijd werden veel kleine boertjes uitgekocht voor dorps- en staduitbreidingen en schaalvergroting in de landbouw. De fabrieken werden gesloten en werden afgebroken of kregen een andere bestemming. Daarmee ging ook het badgebeuren verloren. Maar tegen die tijd had bijna iedereen al een badkamer in huis.
Mooi slot van ’t verhaal, Hans, erg van de brand…
Lie(f)s.
Een badhuis ben ik nog nooit geweest. Een zwembad natuurlijk wel. Leuk om in deze wereld te kijken.
Love As always
Di mario