Vandaag ga ik terug naar mijn jeugd in Krommenie in de Zaanstreek.
Luilak wordt gevierd in de vroege ochtend uren van de zaterdag voor Pinksteren.
Met Luilak worden van oorsprong de langslapers en telaatkomers bespot en wakker gemaakt met veel kabaal.
Zo is het gebruikelijk om belletje trekken, mijn vader zette de avond ervoor de elektrische bel af en onze oude buurvrouw schroefde de schel van de ratelbel af.
Maar dat was niet alles fietsen werden met ratels uit gerust, pannen of blikjes werden achter de fiets aan gesleep.
Ramen met zeep, maar ook met eieren, dat was lastiger verwijderen.
Maar wij mochten daar niet aan meedoen van onze ouders, we konden op onze kop staan het gebeurde niet.
Zo zijn we een keer heel vroeg het huis uitgeslopen om luilak te vieren, het jaar erop zat onze slaapkamer op slot.
Zo waren er ook de luilakvuren die werden ontstoken, er stond er ook een bij de lagere school waar ik op zat en was een jaar of acht.
En de luilak berg was al voortijdig in brand gestoken en door de brandweer geblust, zo liepen er veel kinderen over de resten van de luilakberg te banjeren, ik dus ook.
Op een zeker moment ben ik met mijn linkervoet in de smeulende as laag gezakt, gillend van de pijn heb ik mijn voet in de sloot gehouden want het brandde behoorlijk.
Op de fiets naar huis waar mijn moeder me opving en mijn voet onder de koudwaterkraan heeft gehouden.
Naar de huisdokter en die constateerde een derdegraadsverbranding.
Dat heeft me veel pijn opgeleverd, de open wond moest mijn moeder drie keer per dag schoonmaken en dat beet enorm.
Totaal ben ik er drie maanden zoet mee geweest, luilak was voor mij nooit meer het zelfde.
Daar zit ik dan met mijn verbrande voet.
Nooit van gehoord, dat Luilak.
Zo heeft iedere streek wel wat.
Dat verbranden is echt een heftig verhaal. De rest is prachtig.
Oef, ja dat verandert meestal alles zoiets, zo’n gebeurtenis… heb je er in het dagelijks leven nu nog last van?
X
Ik ben tegen verbieden, want wie gedoogd wordt minder hard gepakt.
En ongelukken zijn altijd sneu.
Ik ken het alleen van verhalen…en gelukkig doen we er hier ook niet aan. . Brandwonden.. die zijn echt pijnlijk.. Hopelijk heb je er geen last meer van. Want dat kan nog wel.
Love As always
Di Mario
Een beroerde ervaring. En een les voor de begeleiders die waarschijnlijk niet voldoende aanwezig waren
Wij vonden Luilak geweldig maar het werd door de scholen (of kerken?) meer en meer geregisseerd. Mensen pesten mochten we niet, alleen herrie maken. Brandweer bij een groot vuur (ik geloof van autobanden) iedereen een gratis witbroodje met stroop, daarna lorriewedstrijden.
Later hoorden we van pure baldadigheid door oudere jeugd, bushaltes omtrekken, verkeersborden verplaatsen en meer van die ongein.
dat was een heel pijnlijke ervaring voor je, denk dat je het nooit meer hebt gedaan.
ja dat waren vader en moeder, niet luisteren dan sluiten we jullie op in je kamer, lol
Dat kennen wij hier niet Hans Goed zo als ik hoor wat er allemaal kan mis gaan !! Groetjes
Luilak ..kennen we hier helemaal niet Hans
een pijnlijke herinnering die je toch op een foto bewaard hebt
prettige dag
Luilak deden vroeger belletjes trekken aan deuren. Maar jou van vroeger heeft nare ervaring gehad met brandwonden aan je voet. Brandwond doet zo zeer. Toen was jij kleine jongen. Toch leuk dat vroeger foto had. Dat vergeet niet wat toen gebeurt is. Brrr..
Luilak kennen we hier in het zuiden helemaal niet. Maar dat verbrande been kan ik over meepraten, ik heb er nu nog de littekens van. Gebeurde me met het uittrappen van het vuur, toen bleef een stuk brandend karton achte mijn laars haken…
Aggos… Pijnlijk!
Hier in het Westen en in Zeeland doen ze er niet aan. Ik kende het fenomeen niet eens, tot een jaar of twee geleden.
Dat zijn van die dingen die je nooit meer vergeet. Zo rende ik ooit met de groentekar mee, alleen vergat de lantaarnpaal. 🙁
Da’s een minder mooie herinnering, Hans !
Lie(f)s.