Daar zit oma dan, het is donderdagochtend en leest in haar krantje: dat men de mond vol heeft over de wintertijd.
Ze zegt: het blijkt dat de wintertijd beter is voor de biologische klok van de mens.
De invloed van de zomertijd op het slaapritme is groter dan gedacht.
Dat blijkt uit onderzoek van de Rijksuniversiteit Groningen en de Ludwig Maximilians Universiteit in München wat een paar jaar terug is gehouden, leest een slaperige oma.
Voor het onderzoek lieten de wetenschappers vijftigduizend mensen over de hele wereld een online vragenlijst invullen.
Hieruit kwam naar voren dat voornamelijk avondmensen na het ingaan van de zomertijd
kampen met een verstoord slaapritme.
Nou dat klopt wel, zegt oma tegen Flip, maar ik voel me nu ook niet echt fit.
Toen ik vanmorgen naar buiten keek was alles grauw en mistig, tijdens de ochtend wandeling met jullie is het sombere gevoel niet weggegaan.
Flip kijkt met een scheef oog oma aan, en rekt zich nog eens lekker uit, zegt dan zachtjes tegen oma als je een hond bent heb je dat probleem niet, als het maar warm en behaaglijk is dan maffen wij wel een gat in de dag.
Oma sloft naar de studio en zucht zou een gezellig muziekje uitkomst geven?
Oma pakt een plaat en luistert naar Drs.P met het liedje Wintertijd, het is toch muziek waar je mee opgegroeid bent en die de tijd een beetje stil zet.

De lift is wel een handig hulpmiddel, ten minste zo ervaar ik het.
Om de post op te halen uit de brievenbus moet ik dus naar beneden lopen.
Ik moet nu nog kiezen tussen de trap of lift, hangt af van hoe ik me voel.
Vooral als ik uitstraling van uit mijn rug naar mijn been heb, is de lift wel handig.
Maar goed in de lift druk ik op het knopje naar de nul verdieping.
Het displaytje geeft rustig de verdiepingen aan, het is een senioren lift, dus het gaat rustig aan.
Beneden aangekomen gaan de deuren open en ik wil de lift uitstappen.
Voor ik de lift uit bent, word ik bijna overlopen door een mevrouw, oh sorry zegt ze.
Ik zeg, lagen we bijna in elkaars armen en kijk er zo onschuldig mogelijk bij.
Haar reactie was, ‘haha wat een leuke grap’, maar ze meent er geen snars van.
Ik denk het zal wel, jij springt naar binnen.
De post opgehaald en wil de lift weer in stappen en een meneer stapt bij me in de lift.
Ja, mijn vrouw is al naar boven, die kon niet wachten.
Oh, zeg ik we lagen bijna in elkaars armen, dat verbaast me niks zegt hij,
ze wil graag te snel gaan.

Niet alleen boeren, waterschappen en drinkwaterbedrijven zijn bezorgd over de aanhoudende droogte en hitte, ook vele andere maken zich zorgen.
Uitzondering is een groep Utrechtse wijnproducenten, voor hen is het prima weer.
De klimaatverandering maakt dat Nederland in de toekomst een prima wijnland zal worden.
Twee jaar geleden zette een groep Utrechters twee wijngaarden op in de stad.
Voor hen is het duidelijk, voor de druif is het nu prima weer.
Een struikelblok is toch de hitte, als het te warm is en temperatuur boven de dertig graden komt vindt de druif het niet zo lekker meer en gaat de druif in een overlevingsmodus.
Wijn verbouwen in Nederland klinkt wel gek maar het is een gevolg van klimaatverandering.
Door opwarming van het klimaat is de grens waarboven je wijn kan verbouwen naar het
noorden opgeschoven.
Vroeger was Parijs de grens, nu is dat het noorden van Nederland.
Ik heb bij Dorien. gelezen dat in Denemarken ook al wijn verbouwd wordt.
Als allemaal meezit zal volgend jaar de eerste Utrechtse wijn worden opgeleverd,
die ‘Wijn uit Utrecht’ moet gaan heten.
Het lijkt er al een tijdje op dat Nederland een wijnland aan het worden is.

In mijn jonge jaren, geheel over datum ondertussen, was ik veel op klus, heb wat plaatsen en plekken gezien.
Zo was ik ooit ook op klus op een plek en omgeving, maar voor de koffie waren we zoals vaak aangewezen op een koffiehuis of kroeg.
Zo ook deze kroeg midden in de stad, jaren tachtig, heb nooit geweten wat de naam was, maar goed maakt niet uit.
Een bruine kroeg, met bruin behang en meubilair, zelfs de stamgasten bruin van het roken.
In de kroeg stamgasten aan een bar voor nog geen tien personen, de rest zat aan een tafeltje.
Wat bijzonder was aan deze kroeg dat ze ’s morgens vroeg om zes uur al open waren.
Dan kwamen de stamgasten binnen rollen, meestal uit een andere kroeg.
Zo herinner ik me een oudere man in het zwart die altijd midden in de zaak aan een tafeltje zat met een borreltje, elke dag weer.
Hij kreeg vaak een borrel van andere aangeboden, totdat hij opeen zeker moment ziek werd en nog steeds op zijn vaste plekje bleef zitten.
Gestorven in het harnas, noemde men dat.
Zo was er ook een man die net terug was uit de afkickkliniek en niet meer zou drinken door de medicijnen.
Binnen gekomen nam hij plaats aan de bar, waar de andere ‘vrienden’ zaten.
Ze boden hem een borrel aan, dat liet hij zich geen twee keer zeggen, doe maar een colaglas vol met jenever.
De waardin twijfelt en vraagt ‘zou je dat wel doen?’
Natuurlijk zegt hij, ik kan mijn vrienden niet teleurstellen.
Een vrouw die gokverslaafde was en bij de gokautomaat niet weg was te slaan.
Totdat mijn collega haar aanmoedigde en ze ook uitgekeerd kreeg.
Ze was hem helemaal ter wille, als hij maar bleef zitten.
Zomaar een herinnering aan die jaren, te leuk om niet te delen in een notendop.
De wereld steekt soms maar vreemd in elkaar.