Je hebt wel eens van die momenten dat je ergens loopt op het verkeerde tijdstip.
Zo ging ik ‘s morgens de deur uit om een wandeling te maken en dan plan je geen route je loopt meer op je gevoel.
Zo loop ik op het voetpad dat langs het fietspad ligt, maar het fietspad in niet zomaar een fietspad het is een snelle verbinding van de noord kant van Amersfoort naar het centraalstation.
En op het moment dat ik ga wandelen is het blijkbaar spits op het fietspad.
Oudere, moeders met kinderen in een bakfiets, scooters en ook scholieren op hun fiets met veel gejoel, dus je hoort ze aankomen.
Uit alle straten en paden die op het fietspad aansluiten komen ze tevoorschijn, als muizen bij hoog water, het krioelt er van.
Zo raakt ook het fietspad verstopt en gaan er scholieren over het voetpad fietsen, gelukkig hoor ik ze aankomen.
Maar ze gaan netjes om mij heen door het gras, al glijden ze bijna onderuit, de gang blijft erin.
Een paar honderd meter stoppen ze en sluiten ze zich aan bij klas of school genoten en fietsen na elkaar uitgebreid elkaar te hebben begroet via de Phone, lijkt het, weer verder.
De rust lijkt weer gekeerd denk je, maar de volgende fietsende golf bied zich aan.
Nog even flink doorstappen en ik sla af de stilte te gemoed, maar dan moet ik nog wel even verder van het snelfietspad af zijn, het geluid draagt ver vanmorgen.

Regelmatig maak ik aantekeningen op een kladblaadje als ik iets onderneem, later verwerk ik dat tot een verhaaltje voor op de weblog.
Zo ook dit verhaaltje, het gaat over een treinreis die ik laatst maakte.
Het is niet echt druk in de trein, ik zoek een plekje op in de coupe in bovenste gedeelte van de dubbeldekker.
Ik zit daar net of een dame komt schuin tegenover me zitten, hé jammer denk ik nog er is ergens anders nog zoveel plaats.
Maar goed, ze is gedreven en een beetje stressig, een duidelijk oude laptop komt uit de tas te en ze klapt het scherm open.
Nog een duik in de tas en ook een muis komt te voorschijn deze sluit ze snel aan en gaat driftig aan de gang, haar hoofd, met as grijs haar, wordt telkens een beetje roder ze is druk.
Een paarstations verder moet ze blijkbaar de trein verlaten, maar ze komt niet los van haar scherm op het aller laatste moment stopt ze de laptop in de tas, de muis bungelt er net nog niet uit en ze verdwijnt.
Is de rust weergekeerd denk ik, maar nee een andere dame gaat op dezelfde plek zitten, ik hoor een kuchje, ze nipt wat aan haar kartonnen beker met koffie.
Na een tijdje en een kuchje rommelt ze wat in haar tas, er komt een make-uptasje tevoorschijn.
Deze gaat open en ze zoekt iets, na het kuchje kom er een poederdoosje tevoorschijn, ze poedert haar gezicht flink en controleert ook secuur op oneffenheden.
Een kuchje, slokje koffie, weer zoeken in make-uptasje er komt voor mij een vreemd apparaat uit.
Ze zet een half ronde tang op haar wimpers en drukt de tang samen, oh haar wimpers zijn nu zwart en ronder, nog een controle met het spiegeltje en ze is tevreden, een kuchje en een slokje koffie.
Nog een keer het make-uptasje in en daar komt een donker rode lippenstift uit, deze brengt ze aan op de daarvoor bestemde plaats, een kuchje, spiegeltje ja het is goed.
Nog een slokje koffie en alles wordt weer in het make-uptasje gestopt en die weer in de tas.
Een kuchje, slokje koffie en ze is druk haar Phone te contoleren.
Zo komt er dame drie bij ons zitten, blond met een grote hoed en een heel kort rokje.
Het uitzicht is fantastisch de Hollandse landerijen schieten aan de trein voorbij.
Aangekomen op mijn bestemming stappen we alle drie uit, ik hoor nog het kuchje en ik heb nog tijd genoeg om nog een kop koffie te nemen, dat doe ik ook.
ik schrijf mijn verhaaltje op de achterkant van de planner, ik wordt misselijk van de koffie.
Bestemming bereikt.