Dit weekend is Anita Belle Colton beter bekend onder haar artiestennaam “Anita O’Day” de Gouden terugblik.
Ze werd op 18 oktober 1919 in Chicago geboren en was een Amerikaanse jazz zangeres.
Ze was naar deze maatstaven één van de beste jazz zangeres, samen met “Ella Fitzgerald”, “Billie Holiday” en “Sarah Vaughan”.
In haar carrière werkte ze samen met grootheden als “Stan Kenton”, “Gene Krupa”, “Louis Armstrong” en “Hoagy Carmichael”.
Ze werd grotendeels door haar moeder grootgebracht.
Ze begon haar eerste marathon danswedstrijd toen ze nog maar net een tiener was.
Ze bracht veel tijd door op de straat en af en toe ook thuis, later schakelde ze om van dansen naar zingen en nam deel aan zangwedstrijden.
Er zijn maar weinig vrouwelijke zangers die haar de hard swingende en even harde leven
evenaren als pure uitbundigheid en talent op alle gebieden van jazz vocale.
Hoewel drie of vier haar overtroffen in pure stemkwaliteit, maakte haar prachtige
improviserende, brede dynamische toon en aangeboren gevoel voor ritme haar de meest plezierige zanger uit die tijd.
Na slechte ervaringen midden in een kort contract met “Benny Goodman” en “Raymond Scott”, verdiende ze een plek in de band van “Gene Krupa” in 1941.
Haar eerste optreden in een bigband verbrijzelden het traditionele beeld van een ingetogen vrouwelijke vocalist door net zo hard te swingen als de andere muzikanten in de muziektent.
Enkele weken later huurde Krupa ook trompettist “Roy Eldridge” in, en in deze combinatie was het trio zeer sterk en dat werd bewezen met hits als “Let Me Off Uptown”, “Boogie Blues” en “Just a Little Bit South of North Carolina”.
Ze bracht een korte periode door zonder Krupa maar samen met “Woody Herman”, ze keerde terug naar de band en beëindigen de samenwerking in 1943.
Ze ging samenwerken met Stan Kenton en speelde ze haar eerste grote hit van hem in 1944 “And Her Tears Flowed Like Wine”.
Een korte samenwerking met Krupa besloot ze haar solodebuut in 1946 te starten.
Na het maken van haar solodebuut, nam ze het modernisme van bebop muziek op in haar
repertoire en nam ze meer dan een dozijn van de beste vocale lp’s van het tijdperk op in de
jaren vijftig en zestig.
Met drummer “John Poole” als haar begeleider, nam ze in 1947 een gematigde hit op met de
bebop nieuwigheid “Hi Ho Trailus Boot Whip”.
Haar echte doorbraak in haar carrière begon pas echt na haar eerste album, “Anita” uit 1955 (ook bekend als This Is Anita) .
Veel succesvoller in de jazzwereld dan in het equivalent van de pop, trad ze op tijdens
jazzfestivals en op jazz georiënteerde concerten, met onder meer Louis Armstrong, “Thelonious Monk” en “George Shearing”.
Haar optreden op het Newport Jazz Festival in 1958 maakte wereldwijd bekendheid nadat ze was uitgebracht op een film getiteld “Jazz on a Summer’s Day”.
Haar studio album “Anita O’Day Swings Cole Porter met Billy May” was onderdeel van een serie van bijna 20 Verve LP’s in de jaren ’50 en ’60 bewees dat ze een van de meest onderscheidende, trendsettende en succesvolle vocale artiesten van die tijd was, aantoonbaar alleen overtroffen door “Frank Sinatra” en Ella Fitzgerald.
Ze werkte met verschillende arrangeurs en in veel verschillende settings, waaronder een heftig swingende samenwerking met Billy May, een uitstekende, intieme set met het “Oscar Peterson Quartet” met haar album “Anita Sings the Most”, verschillende met het reguliere “Buddy Bregman-orkest” met het album “Pick Yourself Up, Anita”, een met “Jimmy Giuffre” met het album “Cool Heat” en een Latin date met “Cal Tjader” met het album “Time for 2” uit 1962.
Zelfs in de vroege jaren ’60 begon haar uitbundige stem moe te klinken.
De cumulatieve effecten van door zwaar drinken en een heroïneverslaving met de daaruit voortvloeiende levensstijl en een non-stop concertschema werden haar noodlottig en leidde tot een fysieke ineenstorting in 1967.
Na een aantal jaren de tijd te hebben genomen om alcohol- en drugsverslavingen te stoppen, maakte ze een comeback op het Berlin Jazz Festival in 1970 en keerde terug in de vroege jaren zeventig met een stroom van live- en studioalbums, veel opgenomen in Japan en sommige
uitgebracht op haar eigen label, Emily Records.
Haar autobiografie, “1983’s High Times, Hard Times” was typisch eerlijk en direct over haar kleurrijke verleden.
Hoewel haar stem geleidelijk verslechterde, nam ze op tot in de jaren tachtig en bleef een opwindende, krachtige zangeres zowel op plaat als in concert.
Ze vertraagde aanzienlijk in de jaren 90 en verscheen slechts af en toe om op te treden.
Er verscheen in 2006 een nieuw album van haar met de titel “Indestructible!”, dit album was al opgenomen in de voorgaande twee jaar, ze stierf op zeven en tachtigjarige leeftijd 23 november van dat jaar aan de gevolgen van een longontsteking en gevorderde ziekte van Alzheimer.
Maar dit weekend is ze de Gouden terugblik in de BankShow met het nummer “Beautiful Love”.