Eric Hilliard Nelson werd bekend onder zijn artiestennaam “Ricky Nelson” en werd in Teaneck, New Jersey geboren op 8 mei 1940.
Hij was een van de grotere tieneridolen uit de jaren ’50, het duurde wel even voordat hij het zelfde niveau van andere gerespecteerde rockgrootheden bereikte.
Maar het is eenmaal zo dat hij een van de betere muziek opnamen in zijn tijd heeft gemaakt.
Hij had meer promotie kracht dan sommige andere rockmuzikanten in de jaren ’50 en hij was vrij stabiel tijdens de eerste vijf jaar van zijn opnamecarrière, zo creëerde hij aangename pop-rockabilly muziek en speelde een enigszins onderschatte rol in de opname van rock & roll in Amerika.
Hij begon voor zijn tiende verjaardag aan professioneel amusement, toen hij met vader “Ozzie”, zelf een jazzmuzikant, moeder “Harriet” en broer David verscheen in een radiocomedyserie rond het gezin.
Begin jaren ’50 was de serie op televisie en groeide hij uit tot een bekende tiener.
Hij had precies de juiste leeftijd om zijn leven in 1956 door rock & roll te laten veranderen en begon zijn muziek carrière het jaar daarop bijna per ongeluk.
Er wordt wel verteld dat hij geen professionele zangambities had totdat hij zijn debuutsingle
opnam om indruk te maken op een vriendin.
De single, een cover van “Fats Domino’s” “I’m Walkin” die in de hitlijsten kwam, enorm geholpen door het pluggen in de “Ozzie & Harriet” tv-show, hoe kan het ook anders.
Zo ontstond van de tiener een zoetelijk beeld van een “Pat Boone” idool prototype met een
R & B-hit die het hart van het poppubliek steelt, gezongen door een jonge knappe jongeman met nauwelijks enige muzikale ervaring om over te spreken.
Wat er daarna gebeurde was commercieel wel te voorspellen, maar ook muzikaal verrassend en een voldoening.
Hij was een vrij hip kind dat de rockabilly van “Carl Perkins” en “Elvis Presley” verkoos boven de muziek dat voor tieneridolen werd voorgeschoteld en in de komende vijf jaar zou hij zijn eigen merk rockabilly-muziek aanbieden, zij het met een paar soepele Hollywood productietoetsen en af en toe een pure popballads.
Zo trok hij een van de grootste vroege rockgitaristen “James Burton” aan om het authentieke geluid te leveren.
Enkele van zijn beste en sterkste nummers zoals “Believe What You Say” en “It’s Late”
zijn geschreven door “Johnny” en “Dorsey” Burnette, die eerder in een van de beste
rockabilly-combo’s had gezeten namelijk het “Johnny Burnette Rock ’n Roll Trio”.
Ricky kon behoorlijk goed rocken wanneer hij dat wilde, zoals in het nummer “Be-Bop Baby” en “Stood Up”, hoewel op een gepolijste manier die niet zo wild en bedreigend was als de zuidelijke makers van rockabilly.
Nelson gebruikte zijn mid-tempo nummers en ballades pas op meer veilige vormden voor zijn kalme zang en zijn smalle zang bereik.
Van 1957 tot 1962 behoorde hij bij ongeveer bij de best verkochte zangers in de Verenigde Staten.
De nummers “Poor Little Fool” en “Lonesome Town” beide uit 1958 waren vroege aanwijzingen van zijn balladestijl die hij in de vroege jaren ’60 ontwikkelde, maar “Travelin’ Man”,”Young World”, “Teen Age Idol”en andere hits werden meer in een volwassen stijl ontwikkeld, zoals hij die rond zijn twintigste jaar ontwikkelde en zijn naam veranderde van Ricky tot Rick.
Hij kon van tijd tot tijd nog steeds rockabilly spelen, met als meest gedenkwaardige voorbeeld “Hello Mary Lou” dat mede werd geschreven door “Gene Pitney”, met zijn opwindende solo’s van “James Burton”.
Nelson stapte over van het Imperial-label om een een gigantisch 20-jarig contract met Decca in 1963 aan te gaan, maar wat halverwege de jaren ’70 voortijdig zou worden beëindigd.
Maar zijn hits gingen door in een minder hectisch tempo “For You” uit begin 1964 zou echter zijn laatste grote hit uit die jaren zijn.
Dat lag niet alleen veranderende muziektrends want niet alles wat werd geproduceerd was goed.
Maar hij verhongerde niet bepaald, want hij bleef bij Ozzie en Harriet verschijnen.
Helaas halverwege de jaren zestig nam zelfs dat af in populariteit, wat leidde tot de annulering in 1966.
Gelukkig had hij had vanaf het begin een sterk countrygevoel en van veel van zijn materiaal werd tegen het einde van de jaren 60 dominant.
En zijn countryrockuitjes kregen meer lovende kritieken dan commercieel succes,
tot “Garden Party” uit 1972.
Een zeldzaam zelf samengesteld nummer, gebaseerd op de ijzige receptie die zijn eigentijdse materiaal op een rock & roll oldies show schonk, werd zijn laatste top tien hit.
Hij zou de komende jaren steeds weer opnames maken en constant toeren, maar hij kon niet profiteren van zijn vermogen.
Een groot deel van zijn probleem was dat hoewel hij hedendaagse muziek wilde spelen, hij niet veel van zijn eigen materiaal schreef, wat een basisvoorwaarde was van zichzelf respecterende rockacts na de komst van de “Beatles”.
Ook maakte hij geen gebruik van goede composities van andere en er weinig belangstelling voor de albums die hij de afgelopen tien jaar van zijn leven heeft opgenomen.
Hij stierf (samen met zijn verloofde) bij een privévliegtuigongeluk op 31 december 1985, op weg naar een optreden op oudejaarsavond in Dallas, op 45-jarige leeftijd.
Maar dit weekend is hij de Gouden terugblik met zijn bekendste nummer, Hello Mary Lou.