Trots mag ik je vandaag 20 maart de geboorte van de lente verkondigen.
Heden middag om 16:15 uur zal deze plaats vinden.
Het zal een frisse bevalling zijn, maar ik heb er zin in
Het nieuwe leven begint weer te ontluiken.
De natuur ontwaakt uit haar winterslaap.
Voedingssappen stromen weer omhoog naar de knoppen
en deze zullen wederom weer open knappen.
De eerste bloemen zullen weer verschijnen in de tuin en velden.
De bewerkte akkers zijn klaar om gewassen te gaan voortbrengen.
Het weer is eerst winters maar later schijnt zon.
De vogels zijn weer vroeg aan het zingen en de kikkers kwaken er weer vrolijk oplos.
De buurvrouw staat op haar kop in de tuin, voor haar is de lente meer dan welkom.

Het was wel schrikken toen ik gisteren op de website van de “NOS” las dat gemeenten
maatregelen moeten nemen om snel de luchtkwaliteit te verbeteren.
Vooral de vervuiling van hout stook is schrikbarend, ik dacht altijd dat de boosdoener het Maar volgens het Longfonds is autoverkeer verantwoordelijk voor zo’n 13 procent van de
stikstofdioxide in de lucht, hout stoken heeft een aandeel van ongeveer 10 procent.
Dat het stoken van hout zo’n grote vervuiler is was mij niet bekend en stemt me niet vrolijk.
Dat komt natuurlijk dat ik al langer met long problemen rond loop.
Nu wordt er door gemeenten in de provincie de “Utrecht” al samengewerkt om de luchtkwaliteit te verbeteren in een samenwerkingsagenda Gezonde Lucht.
Zo heeft het Longfonds een “ website ” gelanceerd waarop je kunt kijken hoe het met de luchtkwaliteit in je gemeente gesteld is.
Nou dat heb ik gelijk maar gedaan en moet zegen dat de luchtkwaliteit in mijn omgeving matig was.
Een teleurstelling want ik dacht redelijk groen te wonen vlakbij het park in een redelijk groene wijk, maar wel op steenworp afstand van de A1.
De mogelijkheid om een reactie achter te laten op de “ website ” heb ik gelijk maar met beide handen aangepakt.
Het Longfonds geeft de reacties door aan de gemeenten om veranderingen te weeg te brengen.
Hopelijk komt er nog een positieve verandering in de luchtkwaliteit, daar heeft iedereen baad bij.

Na weken kwakkelen, waarvan de laatste helemaal in de lappenmand,
voel ik me een stuk gezonder.
Eergisteren lopend naar de buurtsuup geweest en gisteren een wandeling gemaakt van een half uurtje.
Dat was een tijdje terug helemaal niet meer mogelijk.
Voel me gewoon een stuk beter dan voor mijn klachten, de cardioloog kan trots op me zijn.
Genoten van het koude weer, het was weer heerlijk om weer gewoon buiten te zijn.
De vijver is dicht gevroren, dat belooft wat de komende tijd want de winter lijkt nu echt
te beginnen.
Vandaag weer een wandeling maken en probeer zo langzaamaan weer opgaan bouwen tot het oude niveau.
Want van stil zitten word je ook niet gezonder en bewegen in de buitenlucht geeft ruimte in het hoofd.
Wat kan een mens weer genieten van gewone dingen als je ze een tijdje hebt moeten missen.

Wat deed jij of ik toen we 17 jaar waren?
Die vraag stelde ik mezelf toen ik het volgende bericht bij de NOS las.
Wij leefde in vrede en over het algemeen een onbezorgde jeugd.
Dat was heel anders bij de generatie waar mijn ouders onder vielen.
Onderduiken, elke dag op je hoede zijn dat je niet werd opgepakt.
Meedoen in het verzet tegen de vijand, met gevaar voor eigen leven.
Zo is in zijn woonplaats London (Canada) is oorlogsveteraan William ‘Bill’ Ramakers op 95 jarige leeftijd overleden.
Ramakers vocht als 17-jarige marinier in de meidagen van 1940 in de strijd om de Maasbruggen in Rotterdam tegen de Duitsers, zij wisten in de meidagen de Duitse opmars over de Nieuwe Maas tot staan te brengen.
Die gaven de mariniers, die donkerblauwe uniformen droegen,
de bijnaam ‘die schwarzen Teufel‘. Ramakers was de laatste nog levende ‘Duivel’.
Uiteindelijk werd het centrum van Rotterdam gebombardeerd.
Ramakers was toen al krijgsgevangen gemaakt, maar kort daarna wist hij te ontsnappen.
Later vertrok hij als marinier naar voormalig Nederlands-Indië en in 1948 keerde hij terug naar Nederland.
In 1951 emigreerde hij naar Canada en nam hij in 2014 contact op met Defensie en vroeg of hij nog één keer een herdenking in Nederland kon bijwonen.
In de zomer van dat jaar was hij bij de Rotterdamse Veteranendag en ook bij de
Nationale Veteranendag in Den Haag.
Laten we hopen dat we door de inzet van deze generatie nooit meer oorlog krijgen.

Peter heeft deze week een mooi verhaal geschreven over zijn kindertijd over zijn oom die zo mooi kon vertellen.
Zo’n oom had ik ook, oom Jan de broer van mijn vader hij kon ook altijd heel goed vertellen en had ook altijd wel een verhaal.
Hij kon je als kind volop boeien over wat hij in zijn leven had meegemaakt, de tweede wereld oorlog en dat hij na de oorlog als soldaat werd uitgezonden.
Mijn vader was heel anders, vertelde wel dingen maar vaak deed hij dat dan graag een op een met je, als het zo uitkwam.
Later aan de kinderen leek het wel of hij makkelijker vertelde over zijn jeugd, zij wilde dan ook graag naar opa want hij vertelde spannende verhalen.
In die tijd heb ik meer over hem gehoord, maar ook geleerd dan in mijn jongere jaren.
Net of er een soort van bescherming was weggevallen van hem.
Zo heb ik de oude fotoboeken nog in mijn bezit van mijn ouders uit hun en mijn jeugd.
Op een dag toen ze al aardig op leeftijd waren, heb ik samen met hen de fotoboeken van hun ouders, hun jeugd dus doorgelopen.
Heb het allemaal op papier gezet, van wie staat er op de foto, wanneer was dat en wat gebeurde er.
Die dag was een rijke dag, heel veel indrukken en herinneringen zijn toen boven gekomen.
Een dag die blijvende indrukken heeft achter gelaten, zo zag ik aan mijn ouders dat hun jeugd die dag voorbij was gekomen.

Fotoboeken vol herinneringen.